Lila is ervan overtuigd dat hij altijd een jongen is geweest. Hij vindt de transformaties die zijn lichaam als tiener ondergaat, onverdraaglijk. 
Zijn toestand en het verloop ervan, zou een dramatisch verhaal kunnen geworden zijn. Het is nu al moeilijk genoeg. Maar Nathan heeft het geluk dat zijn vrienden hem steunen en zowel vader als moeder zijn, niet zonder tegenstand, bijzonder begripvol en na het telkens weer overwinnen van twijfel en innerlijke tegenstand, helpen ze Nathan bij het nemen van ieder volgende stap in zijn transitieproces.
En dat is niet eenvoudig. De dokter die het krassen vaststelt en de verwondingen aan zijn borsten, de psychiater die termen gebruikt zoals Gender Dysforie, identiteitsbeleving, zichzelf zijn, en ook geslachtsaanpassing. Vader moet eraan wennen dat hij twee zonen heeft, hun vrienden en kennissen praten erover, maar toch allemaal begripsvol.

Dan volgt de endocrinoloog. Ze legt uit wat het traject FTM (Female to Male) en zijn geslachtsaanpassing inhoudt. En dat is geen lachertje. Hormonenbehandeling met testosteron injecties, met last van hoofdpijn, duizeligheid, oorsuizingen. Wat zeer duidelijk beschreven en getoond wordt, is het operationeel gedeelte van het proces: Amputatie borsten, hysterectomie, falloplastiek, verwijderen van vagina, construeren van scrotum, een operatie van 10 tot 12 uur, kost 35.000 euro.

De reactie van Nathan is: “Eindelijk word ik mezelf”.
Hij voegt zich bij een groep van jonge transgenders, kring geleid door een zeer integere jonge kerel. Ze gaan betogen voor transgenderrechten, feesten samen.

Diegene die er fysisch onder te lijden krijgt is zijn broer Theo, die lastiggevallen wordt en afgetuigd omdat hij een broer heeft “zonder pik”.
De strip heeft zelfs een happy end scène waarin Nathan, nu een knappe jongen, met vrienden aan zee is, zwemt, kampvuurtje, feestje om hen te bedanken, omhelzing van vriendinnetje, staren in de nacht en naar de sterren en zich afvragen hoe de toekomst zal zijn: “Wat is dat? Een man zijn?”

Sommige passages nemen het standpunt van de moeder over: "Ik begrijp je niet. Ik weet niet wat er met je gebeurt. Ik weet niet hoe ik je moet helpen." De vader: "Het is allemaal mysterieus, ingewikkeld. Maar het is geen ziekte.” Evenals Theo: "Verontschuldig je niet." We zien dat de situatie ook voor elk van hen moeilijk en pijnlijk is. Nathan zal duidelijk moeten maken dat dit geen "tienercrisis" is, ook al is de dialoog erg moeilijk tot stand te brengen. De tiener zet zich schrap, worstelt om woorden te geven aan wat hij voelt, en sommige scènes kunnen schokken met hun beelden en hun grove woorden.
"Ik voel me aangetrokken tot meisjes. Ik hou van hun kont, hun borsten, hun haar."
"Ga je geopereerd worden? Alsof je een lul bent?!"

We zien Nathans obsessie met deze borsten die hij zou willen afscheuren, en iets verderop de details van de verschillende operaties die gepland zijn om zijn lichaam te transformeren. Omdat de appeasement via de medische zijde (psychiater, endocrinoloog) zal komen, wanneer de ouders uiteindelijk zullen instemmen om de aanpak van hun zoon concreet te ondersteunen. "Je wilt een jongen worden? - Ik ben een jongen." We zullen ook (voor één keer!) de steun van het onderwijzend personeel opmerken: "De leraren zijn cool met mij. Ik denk dat ze het begrepen hebben.” Je krijgt ook onopvallend alle administratieve inlichtingen, zoals dat op de burgerlijke stand geslachtsverandering werd vergemakkelijkt door een recente wet.

Niettegenstaande het onderwerp en de onderliggende pedagogische bedoeling, is het toch een bijzonder boek, mooi formaat, prettig in de hand, dat je met plezier leest en bekijkt, geniet van tekst, tekening en kleuren.

Ook als middel om de transgender problematiek stilaan te deproblematiseren is dit een uitstekend middel dat eigenlijk best aanwezig zou zijn in alle bibliotheken.

Victor De Raeymaeker