6 december 2018
Metropolis of mega citytrip (Tokio)
‘Metropolis’ (1927) was een zeer controversiële en peperdure film van Fritz Lang, en niet alleen omdat Adolf Hitler deze ‘prent’ naar verluidt verschillende keren ging bekijken en er zelfs een beetje door geïnspireerd raakte. Het thema van deze eerste echte sf-film is een futuristische, meedogenloze maatschappij in een gigantische stad, die toen, en nu, aan het denken zet. Werkers en denkers leven er gescheiden te midden of eerder boven en onder elkaar in een beangstigende, chaotische en dictatoriaal bestuurde megastad.
Ik ging in het filmmuseum van Berlijn de sets bekijken en was danig onder de indruk. Freddy Mercury en Queen gebruikten ooit beelden uit precies die klassieker voor hun legendarische videoclip ‘Radio Ga Ga’!
Later kwam daar nog de prent ‘Blade Runner’ bij (ook Los Angeles anno 2019), niet zo veraf meer, die nogmaals mijn eigen oerangst en wellicht die vele anderen naar boven bracht. Het is een wereld of een stad waarin de mens verdwijnt in een hersenloze massa. Je ondergaat een maatschappij waarin niemand nog weet wat of wie echt is en vooral wie er eigenlijk aan de touwtjes trekt.
Later kwam daar nog de prent ‘Blade Runner’ bij (ook Los Angeles anno 2019), niet zo veraf meer, die nogmaals mijn eigen oerangst en wellicht die vele anderen naar boven bracht. Het is een wereld of een stad waarin de mens verdwijnt in een hersenloze massa. Je ondergaat een maatschappij waarin niemand nog weet wat of wie echt is en vooral wie er eigenlijk aan de touwtjes trekt.
Robots in ‘Metropolis’ en androïds in ‘Blade Runner’: ze verschijnen in mijn ergste nachtmerries en nemen bezit van mijn brein en handelingen. Vrijheid is mijn hoogste goed en ik zeg nog altijd neen tegen een smartphone, Facebook en Twitter! Angst of eerder achterdocht? Jawel, maar toch bezocht ik onlangs precies dat soort steden waar ik me niet echt thuis voel: Tokio en Kyoto. Een beetje zelfkwelling dus!
Over deze twee steden vind je een flink stuk meer in mijn reisverslag bij Wegwijzer vzw, maar weet dat je er toch een beetje voorbereid moet naartoe gaan. Met ongeveer 38 miljoen inwoners waar iedere wijk eigenlijk een stad op zichzelf is en waar je zelfs onder de stations (Shinjuku, 3,5 miljoen pendelaars per dag en 60 uitgangen) alweer een volledige stad vindt, kies je best heel nauwgezet de plaats waar je gaat logeren. In Tokio koos ik zelfs voor twee verschillende stadsgedeeltes. In de wijk Ginza verbleef ik vooral voor het Keizerlijk paleis en het Kabuki theater met typerende Manhattan toestanden, het Centraal Station, de Shinkansen trein en een metrostation van waaruit ik heel makkelijk overal heen kwam.
Ik boekte, terug in Tokio na een weekje Kyoto - ook zo’n hectische stad - nog enkele nachtjes extra in de wijk Shinjuku en logeerde voor het station zèlf, voor het gemeentehuis en het Sompo gebouw met de zonnebloemen van Van Gogh. Dat ik meteen en vlak om de hoek van mijn hotel zomaar de wijk Kabukicho - het red-light district - kon verkennen, heeft ook iets te maken met bloemetjes: straatmadeliefjes en alles wat daarbij hoort! Jawel: na pagodes, shintoschrijnen, Pachinko-(gok)verslaafden, capsulehotels, manga, Maid bars en vooral na heel veel rauwe vis, wil je ook wel eens weten waar de doorsnee Japanner zijn verboden (rauw) vlees gaat zoeken. Neen, ik ben geen ouwe snoeperd, maar eerlijk: wie was ooit in Amsterdam zonder ook eens (heel traag) langsheen de walletjes te lopen? En ik heb een - weliswaar flauw - excuus: mijn beroep van cipier.
En jawel: zowat overal op straat merk je ook de aanwezigheid van de plaatselijke maffia. Deze wordt Yakuza genoemd en de bendeleden staan vol getatoeëerd, missen soms enkele vingerkootjes en rijden meestal met opzichtige sportwagens. Hun hulpjes en souteneurs staan er meisjes te venten aan … de venten! De flikken, die staan erbij en kijken ernaar. Ik ging er zélf overdag en bij valavond heen, vond er zelfs een bruine kroeg met een ruim assortiment Belgische bieren en voelde me er geen enkel moment onveilig.
Tokio: een heel bijzondere citytrip. Zeker ook eens doen, ook al kom je plots terecht in een soort waanzinnige ‘Metropolis’ of Los Angeles anno 2019! Ging ik naast ‘Metropolis’ en ‘Blade Runner’ ook nog andere relevante films zien over ondermeer Japan? Jawel, want wie ging eind jaren ‘70 niét stiekem zien naar ‘l Empire des sens’ van Nagisa Oshima? Maar dat is een ander stout verhaal…
Moet ik mijn mening nu herzien over de metropolissen en de manier waarop steeds meer wereldburgers in de toekomst zullen wonen, werken en overleven? Neen: ik volg mijn buikgevoel, maar ik werd er zeker niet lekker van - van Tokio en andere, vergelijkbare steden. Een frisse eenzame ochtendwandeling in de uitgestorven straten van Brugge daarentegen…! Alhoewel, ook die stad was in de middeleeuwen een soort metropolis!
Meer van Michel Ackaert