3 november 2023
Stalen struikrovers
Erasmus van Rotterdam dwaalt rond in mijn hoofd. Dat kan moeilijk anders, nu ik eindelijk toekom aan de zevenhonderd pagina's tellende biografie die Sandra Langereis aan hem wijdde. Erasmus dwaalde, veel eerder dan in mijn hoofd, rond in Europa. Hij reisde en woonde in de Nederlanden, Frankrijk, Engeland, Zwitserland en Duitsland. In de tijd van de Nederlandse humanist (1466-1536) betekende 'reizen' een paard huren, traag op pad gaan, obstakels trotseren en hopen dat struikrovers niet dezelfde begaanbare weg kozen. Erasmus moest de tijd, veel tijd, nemen om zich van het ene punt naar het andere te verplaatsen. De dode humanist gaf me een duwtje. Waarom niet zelf traag vanuit Z. naar W. 'reizen' in plaats van snel snel de auto te nemen om me te vervoegen bij een aantal nog springlevende humanisten? Weliswaar niet te paard, maar met de fiets. Op die manier werd de weg 'naar' en 'van' al even boeiend en aangenaam als de aanleiding van mijn tocht.
Had de erudiete Erasmus regelmatig af te rekenen met helse weersomstandigheden, moeilijk begaanbare wegen en de vrees voor onvoorziene omstandigheden, dan had ik onlangs meer geluk. Perfecte temperaturen, idyllische zichten, een blauwe hemel met rustig drijvende wolken in allerlei gedaanten. Bomen met speciale vormen, groen in allerlei tinten, hier en daar overduidelijk overbluft door een zich meer en meer manifesterende herfst. Google Maps had goed werk afgeleverd. Al was het onvermijdelijk dat er hoe dan ook af en toe een drukke weg genomen of gekruist moest worden. Gevaarlijke obstakels doemen dan op in de gedaante van stalen struikrovers. Wachten, wachten dus en goed uitkijken om de drukke N42 over te raken. Geen idee hoeveel struikrovers je kon tegenkomen in de tijd van Erasmus. Wat ik wel weet is dat die indrukwekkende vervangers, onder de vorm van auto's en SUV's talrijk zijn. Op plaatsen waar het fietspad abrupt ophield, voelde ik me als een kwetsbare vogel voor onophoudelijk passerende katten. En dat boek over Erasmus was nog niet uit! Geen schijn van kans had ik indien er een van zijn rechte pad afweek, kijkend op zijn of haar telefoon, of in een luttel moment van verstrooidheid. Amerikaans onderzoek wees uit dat omver gereden worden door een SUV de kans op overlijden met twee à drie keer vergroot. Raar dat flitscamera's geweerd worden om bellers te fotograferen. Hun privacy, weet uw wel. Nog raarder dat de Vlaamse regering vijfduizend euro voorziet voor wie zich een elektrische wagen aanschaft, of beter, kan aanschaffen. Zou dat geld niet beter geïnvesteerd worden in fietspaden? Of, alternatief, we kunnen met zijn allen vertragen?
Bij het aanvatten van de terugtocht maande een van de humanisten waarmee ik de namiddag doorbracht me aan tot voorzichtigheid. Dat was fijn, en zeker niet overbodig. Het zal evenwel van meerdere kanten moeten komen. De fietser moet zorgen dat hij zichtbaar is, de automobilist moet zich concentreren op rijden en enkel op rijden, de overheid moet zorgen dat er overal fietspaden zijn. Of, alternatief, we kunnen met zijn allen vertragen?
Vooraleer de optimisten me op mijn vingers tikken: ja, ik weet het, ik ben beter af dan Erasmus. Hij had ongetwijfeld gekozen om op comfortabele wijze in de huidige tijd te reizen en was vast blij geweest dat te kunnen doen op een elektrische fiets of met een auto. Maar de dwarsligger zou, eveneens ongetwijfeld, niet tégen me hebben gedacht als het erom ging het de struikrovers wat moeilijker te maken. Of eerder, misschien zou hij zich zijn overbekende hoed schrikken, beseffende hoe snel en vlug alles in mijn tijd gaat of moet gaan en zouden we met elkaar akkoord gaan dat alles misschien gewoon wat trager mag. Misschien is het tijd voor wat traagheid. Maar daar moet je de tijd voor nemen.
Meer van Sophia De Wolf