16 juli 2024
De kleine dingen
Ik zou ze niet te eten willen geven, al die bekende en minder bekende Vlamingen die ons in interviews vertellen dat ze 'van de kleine dingen houden'. Een kop koffie in de ochtend, de eerste aardbeien of een lekkere praline. Ongestoord onder een boom een boek lezen of een frisse pint nuttigen op een zonnig terras. Lekker lang een bad nemen. Noem het en ze houden ervan. Verre reizen maken, met een dure exclusieve auto rijden, over veel geld beschikken of in een riante villa wonen, neen, dat is niet waar ze naar streven. Het zijn 'de kleine dingen' die hen bekoren.
Bij nader inzien zou ik ze wél te eten willen geven. Allemaal. Ik hou van hen. Van allemaal. Behalve dan van degenen die alleen de beste koffie goed genoeg vinden, degenen die alleen de meest exclusieve pralines waarderen – ik ben immers ook maar een 'dagelijkse kost'-kok. En ik schaar me bovendien achter de Griekse filosoof Epicurus: 'Niets is genoeg voor wie genoeg te weinig is'. Maar ik hou dus van alle mensen die 'de kleine dingen' waarderen. Ik hou van mensen die daar blij mee zijn. Het bewijst dat ze zich bewust zijn van het belang ervan. Ik wil ze er wel op wijzen dat die kleine dingen in wezen groot zijn. Ze zijn dat omdat ze niet vanzelfsprekend en enkel mogelijk zijn dankzij het werk van anderen. Ze zijn groot omdat voor een behoorlijk aantal mensen die 'kleine dingen' onbereikbaar zijn.
Op het gevaar af de pret te bederven, maar het zijn wij, hier en nu, die die ongelooflijke weelde, dat grote privilege hebben om een leven met 'kleine dingen' te leven. Een weelde waardoor we keuzestress ondervinden in de 'supermarkt'. Een weelde waardoor sommigen zelfs alleen voor het beste van het beste gaan, middelmaat volstaat niet voor hen. Dat privilege om alles waar we zin in hebben gewoon in onze winkelkar te leggen, live of online. Dat privilege om het gewoon 'goed' te hebben. Het gaat ons zodanig goed dat we dat normaal vinden. Maar het zou pas normaal zijn als het voor iedereen geldt. Indien iedereen bij die 'kleine dingen' zou geraken. Wij hebben het voorrecht dat we in het vrije westen al tachtig jaar vrede kennen. Nog altijd. Sedert kort af en toe wel geconfronteerd met de ongemakkelijke waarheid dat die vrede precair is. Het gaat ons zodanig goed dat een met pensioen vertrekkende stafchef van het leger in een interview ons erop attent maakt dat we 'niet voorbereid zijn', dat we weinig weerbaar zijn. Mijn excuses, ik wil de pret niet bederven, het feestje niet komen verstoren. Misschien loopt het zelfs allemaal zo een vaart niet. Maar ondertussen moeten we er ons bewust van zijn dat we 'de kleine dingen' ter beschikking hebben door het werk van anderen, meer zelfs, in het slechtste geval doordat anderen onrecht wordt aangedaan. Dat chocolaatje, veel kans dat daar kinderarbeid mee gemoeid gaat, die koffie, daarachter gaat misschien uitbuiting schuil. Zolang de 'kleine dingen' niet voor iedereen bereikbaar zijn, zijn ze 'grote dingen', zowel voor degenen die ze hebben als voor degenen die ze ontberen.
Schuldgevoelens steken niet de kop op, schaamrood kleurt evenmin mijn wangen. Hoogstens het diepe besef dat ik een gelukzak ben. Want ook ik doe het, mezelf sussend dat ik er tenminste even over gereflecteerd heb. Ik doe het gewoon, zonder meer, me nu in de zetel nestelen met een boek – terwijl het buiten pijpenstelen regent – mét een kop koffie en een chocolaatje erbij. Wat een grandioos groot klein ding is dat! Ik voel me dus verbonden met al die liefhebbers van de kleine dingen. Alleen, die dingen zijn niet klein, ze zijn ongelooflijk groot.
Meer van Sophia De Wolf