23 april 2025
Hier ben ik!
Het is tijd om open kaart te spelen. Ik hou het niet meer uit om onder de radar te blijven. Gedaan met de tweestrijd of ik die recensie moet schrijven, en al zeker ga ik stoppen met het gewoon een boekbespreking te noemen. Gedaan ook met die bescheidenheid over de korte tekstjes die af en toe in mijn hoofd liggen te drummen en zich schriftelijk veruitwendigen. Ik ga ook resoluut de zich dan altijd opdringende vraag negeren of die ontboezemingen wenselijk zijn, en vooral of ze iets uithalen. De aandacht is nu veruit het belangrijkste. Voortaan wil ik aandacht, wil ik prominent op het voorplan, wil ik dat u mij ziet. Ik heb er zelfs geen bezwaar tegen dat u mij over het paard tilt. Hoe hoger u dat doet, hoe liever. Gedaan met bescheidenheid. Hier ben ik! Mijn ware aard moest ooit eens naar boven komen. Ik beken dat ik al die tijd mijn terughoudendheid geveinsd heb. Het was fake. Ik draaide u een rad voor ogen. De waarheid is dat ik er altijd al van droomde om prominent in de schijnwerpers te staan. Bekend worden, dat zal ik!
Maar waarom nu, denkt u? Waarom zo lang gewacht? Wel, ik heb het nu pas gevonden hoe met een pats en een boem wereldwijd onder de aandacht te komen. Maar dan heb ik wel uw hulp nodig. En wees alstublieft niet krenterig, het is niet het moment om op uw geld te zitten. Ik start namelijk een crowdfunding, want ik wil net zoals Katy Perry de ruimte in. Jeff Bezos geeft daarvoor blijkbaar vrouwen een kans. Een vrouw ben ik al. Maar ik moet ook eerst 150.000 dollar borg betalen. Ik vraag u dus vriendelijk maar met aandrang om een deftige duit in mijn ruimtezakje te doen.
Ik weet dat u met bezwaren op de proppen zal komen om daaraan te ontsnappen. U las misschien ook In Orbit van Samantha Harvey, waarmee ze in 2024 terecht de Booker Prize won. Daarin schrijft ze dat er bij de lancering van een raket net zo veel brandstof verbruikt wordt als door een miljoen auto's. Vergeet dat nu even gemakkelijkheidshalve. Wij die zo veel mogelijk de fiets gebruiken in plaats van de auto? Losers, dat zijn we! We moeten mee met de gedachte dat de toekomst in de ruimte ligt. Hoe dat concreet zal worden, ik vroeg het me wel eens meer af. En ook hoe we komaf gaan maken met al het ruimteafval? En de happy few zullen daar toch ook mensen nodig hebben die het vuile werk doen?
Maar daar ga ik nu mee stoppen. Ik negeer de invloed die het mooie boek van Harvey nog op me heeft. Ik negeer dat ze wijst op hoe we de aarde, dat ding waarop we leven, plunderen, vernielen en verspillen. Ik wil immers mijn 'fifteen minutes of fame'. Het mag altijd meer zijn, maar vijftien minuten is een begin. Dus sluit even uw ogen en help me. Alvast veel dank.
En mocht het slecht met me aflopen omdat de raket ontploft waarmee ik de ruimte in geschoten wordt? Jammer van uw geld, maar dan bent u tenminste meteen ook van mijn overmoedige teksten vol met middelmatige mijmeringen af. En tegelijk hoeft u dan bovendien die té veel met individuele indrukken doorspekte boekbesprekingen niet meer te lezen. Een geluk bij een ongeluk!
Meer van Sophia De Wolf