23 juni 2021
Sommige zaken komen vanzelf
'Slippery People' van Talking Heads schalt uit de radio. En ja, daar gaan ze weer, mijn voeten. De keukenvloer verandert in een dansvloer. Die vloer vervangt zo af en toe de echte dansvloer die al meer dan een jaar niet meer ter ontspannende beschikking staat. Afhankelijk van het tijdstip van de dag of de activiteit leg ik de ene keer een kookinstrument neer, de andere keer betekent het dat ik het strijkijzer dringend moet afzetten, soms hou je zaken onmogelijk tegen. Een echte dansvloer onveilig maken met mijn beste vriendin van het eerste uur, het lijkt een tijdverdrijf uit een ver verleden. Net zoals lezingen en optredens bijwonen of cursussen volgen. De opmerkelijke vaststelling is dat ik die activiteiten niet echt mis.
Tijd voor een zelfonderzoek? Neem ik mijn oude gewoontes straks weer op? Ik weet het niet. De lange lockdown heeft iets veranderd. Dat is een niet te negeren feit. Het wás al zo dat ik bijzaak van hoofdzaak bewust onderscheidde. Er is ons maar één leven toegekend, prioriteiten stellen is aldus een wenselijke hoofdbezigheid op zich. Elke dag is belangrijk. Elke seconde telt, daar wees Astrid Lindgren ons al op. Elke seconde is misschien wat hoog gegrepen, maar het geeft toch de te prefereren richting aan. Dagen, minuten, seconden. Ze hoeven paradoxaal genoeg niet steeds gevuld te worden met nieuwe ervaringen of verre horizonten. Het alledaagse blijkt merkwaardig genoeg voldoende te zijn. De middelmaat floreert. Geen uitspattingen, geen spektakel. De dagelijkse wandelingen in steeds datzelfde natuurkader, ze blijven me vreemd genoeg boeien. Nieuwe interessepunten boden zich daar spontaan aan. Gewapend met een bomenboek de verschillende exemplaren leren kennen, het was iets wat ik tot voor kort niet echt van belang vond. Door écht te kijken zag ik bovendien dat bomen, net zoals mensen, heel verschillend zijn. Tegelijkertijd kwamen ook de vogels, planten en bloemen duidelijker in het vizier, want ook daar zijn er hiaten in mijn kennis te vullen. Dezelfde route is bovendien telkens verschillend. Heeft het net geregend? Schijnt de zon volop? Of hangt er een mistroostig of net fascinerend wolkendek? Kom ik de eekhoorn tegen? Zal het heerlijk ruiken na de regenbui? Het steeds veranderende decor, ook naargelang het tijdstip van de dag, maakt dat de ervaring ervan telkens eveneens anders is. Kijken, luisteren, ruiken, je ontkomt er niet aan. Het diepe besef dat ik slechts mijn laarzen of wandelschoenen moet aantrekken en onmiddellijk ondergedompeld word in een fascinerend natuurkader ervaar ik als een prachtig privilege. Hoe meer ik de in mijn onmiddellijke omgeving liggende schoonheid aanschouw, hoe meer ik eraan gehecht raak. Hoe meer ook ik me ervan bewust ben dat vaak en ver op reis gaan iets extra is, heel fijn, maar niet per se noodzakelijk. Mijn grootmoeder zweeft meer dan ooit regelmatig door mijn hoofd, ze ging op reeds gevorderde leeftijd eenmaal in haar leven op reis. Ze was dolblij toen ze weer thuis was. Ze behoorde tot een andere generatie. Een met minder extra behoeftes. Onze generaties zijn gedetermineerd door misschien toch wel gecreëerde behoeftes. De lat wordt sluipenderwijs steeds hoger gelegd, schuift op in een richting die alsmaar verder verwijderd is van elementaire zaken. Door een voor velen onverwacht virus donderde die lat op wel heel plotse wijze noodzakelijk naar beneden.
Dat had niet moeten gebeuren. Corona had ons pad beter niet gekruist. Maar er is iets veranderd. Jaren geleden las ik het relaas van een van de bekendste wandelaars, David Henri Thoreau, maar het is pas nu dat ik echt begrepen heb wat wandelen is en wat het teweeg kan brengen. Het kader waarin ik wandel, verschilt van het zijne. Het zal ongetwijfeld niet zo overweldigend mooi zijn, ik zal het zijne meer dan waarschijnlijk ook nooit aanschouwen. Maar dat is niet nodig, ik heb mijn eigen kader. Het is míjn kader waarin ik figuurlijk onontgonnen paden betreed. Je stapt door een landschap en betreedt ondertussen ook je eigen innerlijke landschap.
Het wordt dus allerminst slechts een pauze in afwachting van volledige hervatting van het oude leven. Het nieuwe latente leven van een halve heremiet is mij als een soort van serendipiteit overvallen en het bevalt me. Maar genoeg gemijmerd voorlopig. Ik vertrouw erop dat het zichzelf zal uitwijzen hoe het verder verloopt, welke dynamiek de bovenhand krijgt. Of ik – zoals de buitenwereld al duidelijk te kennen geeft – ongeduldig op de startblokken zal gaan staan om het leven zoals vanouds onverminderd te hervatten. Zich bewust de vraag stellen hoe iets evolueert, is blijkbaar niet altijd nodig of productief. Net zoals ik de eekhoorn slechts tegenkom wanneer ik er niet naar uitkijk. Sommige zaken komen vanzelf. Laten zich niet sturen, tegenhouden of dicteren. Dus als u mij dan nu alvast wilt excuseren, want ondertussen klinkt Late in the Evening van Paul Simon door de keuken. En dan hou ik mijn voeten echt niet tegen.
Meer van Sophia De Wolf