7 februari 2022
Dimmen
Heel mijn leven heb ik geschreven, al twijfelde ik wel altijd over de waarde ervan. En vooral of anderen iets aan deze teksten konden hebben.
Voorvallen – droevige en vrolijke – vormden vaak de aanzet om iets te noteren op een papiertje. Zo stond ik enkele maanden geleden bijvoorbeeld stil bij mijn kanker, twee jaar na de behandeling.
Ach, een appendicitis, een botbreuk, een gaatje in je tand … het zijn allemaal kwalen waarvan je volledig herstelt. Met kanker ligt dat wel anders. Die ziekte laat sporen na. En ze confronteert je met je eindigheid.
Uit die reflectie ontstond de volgende tekst.
_Dimmen
Het kraakt en krast en puft en sputtert almaar meer …
Waar is die ruige dynamiek toch van weleer?
Want alles aan je lijf is bezig uit te vallen;
je geesteskracht verspreidt de geur van mottenballen.
Heb jij, die van een bruisend einde had gedroomd,
dit voornemen soms niet wat haastig ingetoomd?
Je hebt gekozen voor een vuistvol kwantiteit,
waardoor je wel moest leren om te gaan met spijt
en met aanvaarding: lijdzaam incasseren
van je verval, en stug je onmacht accepteren,
berusten dat je lichaam zonder brandstof raakt,
terwijl je schuddebollend de bedenking maakt
tot waar het leven dan nog verder dimmen moet,
voordat een kwaal bij jou finaal het licht uitdoet.
Meer van Rudy Van Giel
Waar is die ruige dynamiek toch van weleer?
Want alles aan je lijf is bezig uit te vallen;
je geesteskracht verspreidt de geur van mottenballen.
Heb jij, die van een bruisend einde had gedroomd,
dit voornemen soms niet wat haastig ingetoomd?
Je hebt gekozen voor een vuistvol kwantiteit,
waardoor je wel moest leren om te gaan met spijt
en met aanvaarding: lijdzaam incasseren
van je verval, en stug je onmacht accepteren,
berusten dat je lichaam zonder brandstof raakt,
terwijl je schuddebollend de bedenking maakt
tot waar het leven dan nog verder dimmen moet,
voordat een kwaal bij jou finaal het licht uitdoet.