20 maart 2023
Een hoedje en een bril voor wie zienen wil
Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar sinds ik wat dieper nadenk over hoe de mens zijn wereld ineen knutselt, kan ik me aardig opwinden over de platte manier waarop onze staatszender het journaal brengt. Het was vandaag niet anders. Ik ben niet de man met het hoedje, maar ik schrok er me wel één.
Een West-Vlaams bedrijf verkast naar Groot-Brittannië, zegt de nieuwslezer. De loonkosten zijn daar half zo hoog als hier, luidt de commentaar van de ondernemer. Ook de energie is er goedkoper. Mocht ik niet weten hoe duur het leven voor de gemiddelde Brit is, dan zou ik op basis van dit blote nieuwsfeit het Brexit-manoeuvre voorwaar nog als een geslaagde tour de force bestempelen.
Helaas. Het kapitaal springt wel gezwind over het kanaal, maar blijkbaar is dat enkel om daar de armoede te helpen organiseren. Want dat is de verzengende waarheid.
Omdat we ondertussen al goed in dat soort race-to-the-bottom-denken zijn gemarineerd, denkt de getrainde VRT-luisteraar vooral dat onze lonen te hoog, lees niet competitief meer zijn. Automatisch gaan onze kwade gedachten naar die vermaledijde loonlasten. Die luisteraar weet immers goed genoeg dat het ook in zijn eigen portemonneeland al lang geen peis en vree meer is. Het winkelkarretje en de benzinetank houden hem op dat vlak bij de les.
Het is dus die verdomde geldverslindende, bureaucratieminnende overheid die de West-Vlaamse geldboer voor het wijde sop doet kiezen, natuurlijk.
Dat die lage loonkosten en dus het lage overheidsbeslag in het land van de King via een artillerievuur van besparingen verantwoordelijk tekenen voor de grootste naoorlogse crisis in zowat alle sectoren van nationaal belang, verdringen we voor het gemak even naar de achtergrond. Spoorwegen, National Health Service, scholen, alles is peperduur of ontrafeld in het land van de Angelen en de Saksen. Je moet in het conservatieve Engeland en aanhorigheden in een betere wieg gelegd zijn om je de uitmuntende maar private en peperdure varianten van dat soort voorzieningen aan te schaffen. Maar dat is voer voor een grondige docu van na elf uur. Het is een slecht idee om de sociale ineenstorting van de eilandbewoners in verband te brengen met een spectaculaire kapitaalsvlucht uit de Noordzeegouw.
Het zal de West-Vlaamse ondernemer overigens worst wezen. Hij is enkel gehoorzaamheid verschuldigd aan zijn aandeelhouders. Fuck de koning en zijn onderdanen. Men zal hem daar met open armen ontvangen, want een laag loon is nog altijd beter dan niets.
Het volgende nieuwsitem gaat over het aantal vluchten met privéjets. Dat zit in deze barre tijden van oorlogs- en klimaatdreiging gelukkig nog in de lift! Hoe moeten die aandeelhouders anders ter plekke geraken, gezien hun kapitaal hen altijd een vlucht voor is en de groeiende sociale onrust in onze luchthavens voor te veel onzekerheid op de reguliere lijnen zorgt?
Goed nieuws dus. Die twintigduizend euro voor een enkeltje zal wel in een aftrekpost verzeilen. Enig minpuntje is natuurlijk de CO2-uitstoot. Daar komt gelukkig vlug verandering in, juicht de nieuwslezer. Kleine vliegtuigen zullen in tegenstelling tot die logge tuigen die de betere armoezaaier chartert om in Tenerife te geraken, zeer vlug op elektriciteit kunnen vliegen verduidelijkt een inderhaast bijgehaalde expert, wellicht de woordvoeder van een privaatgesponsorde spin-off van een van onze universiteiten.
Iedereen weet dat het nieuws niet komt aangewaaid maar in elkaar gestoken wordt door gewiekste persattachés van alle slag. Hoe moeilijk moet het dan zijn om het verband tussen die twee items te duiden? Een ondernemer verkast voor lage lonen, die almaar lager worden en vult ondertussen de tank van zijn privéjet, die almaar vaker vliegt. Helaas, driewerf helaas. Niemand wil het verband nog zien.
Wie maakt ons volk weer wakker uit zijn neoliberale bubbel? De echte problemen zijn de verlorengegane faire verdeling van de rijkdom en de steeds verder toenemende economische activiteit en vooral het feit dat het ene op een perfide manier aan het andere gekoppeld is. Wie zet eens een echte bril op de neus van de Vlaming?
Of blijven we het liever hebben over de nefaste gevolgen van die collectieve blindheid, over bommetjes die ontploffen in de portalen van deloyale drugdealers, over het aanhoudende gebrek aan opvangplaatsen voor daklozen en asielzoekers en over de oplopende overbevolking in onze gevangenissen?
Meer van Hans Claus