17 maart 2023
Menselijke assistentiehond
Een god of bovennatuurlijk wezen met menselijke karaktertrekken of gedrag, daar geloof ik niet in. Misschien is dat wel hetgeen me eerder atheïst maakt, dat denk ik toch tenminste. Het zijn immers de menselijke trekken die toegeschreven worden aan iets waarvan het bestaan (op z'n minst) in twijfel kan getrokken worden, dat me het meeste stoort aan religies. Meer nog, steeds vaker lees, zie en ervaar ik zaken die zoiets uitsluiten. Dieren kunnen echter wel iets menselijk hebben, daar ben ik dan wel zeker van! Eigenlijk is dat dan weer logisch want de mens is een dier, niet?
Het is geen geheim dat ik al een tijdje samenleef met een assistentiehond die opgeleid werd om me het leven makkelijker en aangenamer te maken. Zo kan ze verschillende zaken doen die moeilijk of zelfs onmogelijk zijn voor me omdat ik een ziekte heb en daardoor ineens hulpbehoevend ben. Mijn lichaam met verschillende beperkingen is het gevolg daarvan. Ik heb het dan onder andere over zaken oprapen die ik niet alleen door onhandigheid, maar ook door krachtverlies liet vallen. Ik zit met andere woorden al lang in een lichaam dat ongehoorzaam is. Een rotlijf dus ...
Bijna elke dag haalt mijn hulphondje me bovendien uit het sociaal isolement waar mijn MS (multiple sclerose) voor gezorgd heeft, en de eenzaamheid die tijdens en door de coronaperiode enkel werd versterkt. In de eerste plaats omdat ze simpelweg haar behoefte moet doen. Na zo'n dagelijkse wandeling is het dan de bedoeling dat ze me helpt m'n jas uit te trekken. Dat doet ze heel goed en daarom is ze dus behulpzaam, attent, gedienstig en ronduit nuttig. Karaktertrekken dus die niet alleen menselijk zijn, maar die ik niet terugvind in een bovenaards wezen. Waarschijnlijk omdat het er niet is of bestaat.
Daarenboven heb en zie ik zelfs meer 'menselijkheid' rondom me dan toen ik alleen leefde en woonde. Mijn lieve hulphondje is namelijk enorm expressief. Je kan aan haar gelaatsuitdrukkingen en manier van doen zien wat ze van iets vindt of denkt. Ik heb het dan niet alleen over het kwispelen van de staart wanneer je haar aait en ze dat duidelijk echt wel graag heeft, hoor. Ik heb het dan ook niet over de momenten waarop je mijn hulphond hoort blaffen omdat haar iets niet (meteen) lukt. Zo'n geblaf is dan trouwens vergelijkbaar met het vloeken bij de mens. Frustratie en dus erg menselijk, niet?
Het is trouwens een hulphond die alleen ik zou mogen aaien. Op het hesje dat ik haar aantrek staat goed te lezen dat je haar niet mag 'afleiden' en dat is eigenlijk nog erger. Eens ze dat hesje aan heeft is ze immers aan het 'werken' voor me. Als iemand haar zou aaien, met haar zou spelen of haar snoepjes geven, zou die persoon immers veel leuker kunnen zijn voor haar dan een baasje dat haar op dat moment enkel bevelen geeft die ze dan misschien minder graag opvolgt. Laat met andere woorden mijn lieve hulphondje gerust, blijf eraf en geef haar al zeker geen snoepjes of zo. Geloof me, ze krijgt thuis meer dan genoeg aandacht, liefde en lekkers van me!
Oh ja, om af te sluiten misschien nog iets over dat blaffen en vloeken. Zoals andere zaken en dus ook het doen van haar behoefte, kan Ukki – zo heet dat 'hoogopgeleid' hondje van me – blaffen op commando. Haar enorm leuk maar minder slim baasje kan dan weer vloeken op commando! En u?
Meer van Adil Fraihi