14 februari 2025
Schuld van de sossen
Het is lang geleden, maar deze morgen stond ik weer vloekend op. Eigenlijk lag ik nog in bed en wreef ik de nacht en slaap nog uit m'n ogen toen het begon. Al fluisterend verwenste ik eerst mijn rotlijf, de ziekte die het teistert, mijn kort geheugen en vervolgens héél de wereld, de melkweg en andere sterrenstelsels die we zelfs nog niet kennen. Steeds luider tot ik al roepend en tierend de hele buurt wekte. Natuurlijk deed ik dat ook in de naam van een godheid waarin ik niet geloof! Die zou dan bovendien beter niet in de buurt zijn want als ik me dan toch zou vergissen en zoiets dan toch zou bestaan, pis hem ik hem graag en veel tegen de schenen! Liefst nadat ik asperges at die m'n urine nog meer doen stinken en zelfs een raar kleurtje geven. Nee, wanneer ik boos ben, houdt niets of niemand me tegen en al zeker geen imaginair wezen.
Ik dacht er de vorige dag nochtans de hele tijd aan om op tijd iets te bestellen. Er was immers niets in huis en het ontbijt is mijn lievelingseten. Dat was er dus niet en ik wist dan dat het mijn hele dag en misschien wel de hele week zou verpesten en verknoeien. Zo snel heeft iets pietluttig tegenwoordig invloed op me. Waarschijnlijk komt het door die MS of multiple sclerose van me. Daar steek ik het trouwens niet alleen op, dat is gewoon zo! Daarvoor had en heb ik nog altijd geen dure studies nodig. In mijn rotleven is alles dat fout gaat, de schuld van die rotziekte en dus niet de schuld van de sossen! Alhoewel ...
Alsof ik niet weet dat ik niets zou vinden in mijn koelkast, trok ik er toch – nog steeds luid vloekend – het deurtje van open. Zoals ik eigenlijk al dacht en dus ook verwachtte, lag er niets in dat ik zou kunnen gebruiken om te ontbijten. Niets, behalve een plastic zakje met rode appels die er duidelijk al veel te lang liggen want ze zien er niet echt smakelijk meer uit, tot ik het opzij schoof. Het verschool immers een potje geitenkaas. Dat dacht ik eerst toch en daarom vloekte ik nog luider. Niet alleen had ik daar geen zin in maar ik zou er ook niet veel mee kunnen doen. Toch nam ik het potje vast. Nadat ik eerst naar de houdbaarheidsdatum keek, merkte ik iets anders op. Zoals wel vaker gebeurt, was ik nu ook weer (gelukkig) verkeerd: in het potje zat namelijk smeerkaas! Ik wist dat ik ergens nog afbakbrood had dat ik zou kunnen opwarmen en waar ik vervolgens de kaas op zou kunnen smeren.
Mijn ontbijt was gered. Dat was mijn eerste gedachte tot ik, euhm, wéér luidkeels een imaginair wezen vervloekte! Zo luid zelfs dat ik de vogels in m'n tuin uit schrik voor het plotse lawaai weg zag vliegen! Mijn rechterhand is door die rotziekte van me immers niet echt meer wat het was en kan ik bijna niet meer gebruiken. Bovendien slik ik medicatie die de aangezichtspijn waarmee ik te maken heb, zou moeten minderen. Dat vermindert tevens de kracht in die hand. Smeren kan ik dus eigenlijk niet meer! Maar ik ben een rotzak met een eigenwijs karakter en besluit het daarom te proberen met mijn linkerhand.
Ik maak een lang verhaal kort: het lukte me uiteindelijk! Ik heb echter nog nooit zo veel tijd aan een ontbijt 'verspeeld'. Na de laatste hap vloekte ik weer om de helse gebeurtenis af te sluiten of zo. Dat gaat iedereen wel begrijpen. Meer nog, ik ben er zelfs van overtuigd dat iedereen dat wel zou doen! En u?
Meer van Adil Fraihi