23 oktober 2024
Mijn Cervantes: de windmolens, de moord en de bierkaai
Windmolens zie ik niet wanneer een taxi me naar de straat brengt waarin ik een oud, historisch gebouw wil zien. Ik heb het over het Gran Teatro Cervantes in Tanger, een havenstad in het noorden van Marokko waar ik als kind bijna jaarlijks mijn zomerdagen doorbreng. Dus niets dat verwijst naar de reuzen – de windmolens – van het bekende verhaal waarin Miguel de Cervantes de edele maar eigenlijk ook zielige Don Quichote beschrijft. Er zijn wel veel kranen, vrachtwagens en werklui. Ik ben met andere woorden helemaal vanuit CasaAdil in België naar Tanger in Marokko gereisd om er 'niets' te zien of toch niet te kunnen zien wat ik wou. Gelukkig biedt de stad me veel meer dan een gebouw of monument om een van de bekendste (Spaanse) schrijvers en humanisten te eren en herdenken.
Het gebouw dat in 1913 werd geopend staat in de Spaanse wijk van Tanger. Dat vertelt de bestuurder van de taxi me die even een gids lijkt. Pas later wil hij te veel geld van me en dan lijkt het wel alsof hij me de hele tijd van alles heeft verteld dat niet waar zou kunnen geweest zijn, maar dat is gelukkig een gedachte die niet klopt.
Het bouwwerk met grote theaterzaal is dringend aan renovatie toe. De werken beginnen nu pas omdat de Spaanse overheid er jarenlang niets meer aan deed en het pas in 2023 eigendom wordt van Marokko. Die wil het revalueren/herwaarderen. Ik weet niet echt wat en hoe het gaat worden, maar weet wel dat ik deze plek wil zien omdat het me doet terugdenken aan m'n jeugd. Het is dus niet omdat ik ook wel vaak schrijf én humanist denk te zijn, net zoals Miguel de Cervantes. Ik denk en vrees immers dat we verder helemaal niet op elkaar lijken!
Mijn Cervantes: de windmolens, de moord en de bierkaai
(Gran Teatro) Cervantes is eigenlijk heel lang niet meer dan een opschrift dat ik elk jaar zie wanneer ik als kind samen met mijn vader in Tanger een man ga bezoeken in een atelier op een tiental meter van het oude theater. De werkplaats is een grote schrijnwerkerij waarin een stevige kerel woont die een oom blijkt te zijn van mijn vader. Hij spreekt nooit tegen me. Meer nog, ik denk zelfs niet dat hij me ooit begroette en dat was best bijzonder. Bovendien zei m'n vader altijd dat ik niet tegen hem mocht praten en ook dat was raar, misschien nog vreemder. Verder herinner ik me nog dat hij nooit lachte, mijn vader er precies schrik van had en er véél honden waren. Er liepen wel zeven, acht of negen Duitse herders rond waartegen hij telkens iets in het Spaans brulde. Eigenlijk herinner ik me nog wel meer. Het moet dus een bijzondere periode geweest zijn in mijn leven want ik was toen een jonge tiener. Het was immers in de jaren tachtig van de vorige eeuw.
Over doden zou je om een of andere reden enkel goede dingen mogen zeggen en ik kan zeggen dat de schrijnwerker lang bekendstond als schitterend en zelfs meesterlijk vakman. Maar dat is zowat het enige positieve waaraan ik kan denken als het over hem gaat. Hij stond verder eerder bekend als egoïst en mijn vader spreekt liever niet over hem. Bovendien moet het een man geweest zijn die voor sommigen nog minder aangenaam was of zo. Rond de eeuwwisseling werd hij immers dood aangetroffen in zijn atelier. Gruwelijk vermoord dan nog wel! Ook zijn honden werden aangetroffen in een grote plas bloed. Zowel de honden als de man zelf moeten enorm gevochten en geleden hebben. Het was spijtig genoeg geen gevecht tegen windmolens zoals Cervantes beschreef. Dat is naar mijn mening zelfs een humoristisch en geen droevig verhaal.
Zelf heb ik nooit gevochten tegen windmolens. Dat is een strijd tegen gevaren die er niet echt zijn en daar ben ik te nuchter voor, denk ik. Vechten tegen de bierkaai deed ik echter al vaak en doe ik misschien nog regelmatig. Dat heeft echter te maken met de achteruitgang van dat zieke lijf van me en daar vecht ik echt wel tegen, hoewel er waarschijnlijk niet altijd iets tegen kan gedaan worden. Of ben ik (weer) verkeerd?
Oh ja, reizen met een beperking/handicap is absoluut niet evident, maar het is me gelukt. Soms met vallen en opstaan en soms zelfs met een harde dreun tegen het aangezicht! Misschien doe ik dat wel omdat moeilijke doelen leuker zijn dan veel te makkelijke? Meer nog, in de mate van het mogelijke wil ik graag nog reizen. Niets avontuurlijk of zo hoor. Maar een volgende keer dan misschien wel met mijn lieve assistentiehond die ik niet mee durfde te nemen. Ik zal wel zien. En u?
Meer van Adil Fraihi