Ik weet het, ik stel nu uw geduld danig op de proef. Alsof ik wil testen of u – net zoals ik – beschikt over een aardige dosis van deze deugd. Excuses, het ligt namelijk redelijk gevoelig. Ik stel het steeds maar uit om er hier over te beginnen. Maar het zal moeten, anders heeft het geen zin dat ik dit hier allemaal schreef. Wel, vooruit dan maar, het zit zo, Raf Njotea schreef een lezenswaardige column. Eén dag na Vrouwendag heeft hij het over Mannendag. Het is géén 364 dagen mannendag, dus zo een dag is nodig, aldus de scenarist en presentator in zijn tweewekelijkse column in De Standaard. Die dag valt blijkbaar op 19 november en is niet overbodig. Er zijn, volgens Njotea, nog altijd specifieke problemen waar mannen maatschappelijk tegenaan lopen. Wat geweld, verslaving of zelfdoding betreft, scoren veel mannen veel slechter dan vrouwen, dixit Njotea. Meisjes doen het beter op school. En ook rond de zelfdodingscijfers kunnen we niet heen. Voor iedere vrouw die in Vlaanderen uit het leven stapt, zijn er 2,5 mannen. De auteur van de column besluit dat de problemen verschillend zijn. Mannen en vrouwen lopen aan tegen andere problemen. En, nu komt het, Raf Njotea schrijft verder: 'Vrouwen en mannen zijn nu eenmaal anders. Het is belangrijk om dat te benadrukken, omdat sommigen dat lijken te ontkennen.' En: 'We hebben die hokjes nodig’' Njotea stelt verder in zijn tekst dat sommige problemen mannen harder treffen omdat dat te maken heeft met biologische factoren. En als we die blijven ontkennen, zullen we mannenproblemen nooit fatsoenlijk kunnen oplossen, is zijn stelling. Hij heeft het over meer dan dat, maar de essentie wil ik u niet onthouden: 'Streven naar gelijkwaardigheid is niet hetzelfde als het ontkennen van verschillen'. […] 'Want zelfs in een utopische maatschappij waar man en vrouw gelijk zijn, zijn ze niet hetzelfde', aldus Njotea.

Dat is de reden waarom ik tot nu toe tevergeefs wacht? Waarom komt er geen reactie? Een en ander komt tot botsing in mijn verwarde hoofd. Ik verklaar mij nader. Vooreerst, op dezelfde plaats in de krant verschijnt ook de column van Griet Vandermassen. Wat als haar naam onder deze column had gestaan? Hadden de weliswaar goedmenende hanen dan niet superluid gekraaid? Het blijft oorverdovend stil. Is Njotea onverdacht? Mag Raf verwoorden waarvoor Griet verguisd wordt en in een bepaalde hoek wordt geklasseerd? Worden vrouwen vlugger gecounterd? Zelfs door vrouwen bij wie het niet in hun feministische kraam past? Ten tweede, Njotea is een man die – terecht – opkomt voor mannen die het moeilijk hebben. Dat wordt hem niet kwalijk genomen. Hij wordt niet om de oren geslagen met argumenten vanuit feministische hoek. Hij krijgt geen weerwerk. Er zijn dus wat tegenstrijdigheden, er is blijkbaar wat selectiviteit in het spel. Tenzij het duidt op een kentering. Op rijpende geesten. Ook dat is misschien gewoon een kwestie van wachten. Zonder iets te doen.

Misschien moet ik blij zijn? Mag ik het wachten stoppen? Is de haan ondertussen met een gunstige wind naar de tegenovergestelde richting meegedraaid? Het paard ontzadeld? Misschien zijn de duiven uit Quievrain eindelijk gearriveerd? Is het inzicht gekomen dat het in geen enkel aspect bedreigend is om te erkennen dat man en vrouw verschillend zijn? Het zou kunnen. Dat het besef er is dat het gewoon vooral een kwestie is om de problemen van onfortuinlijke vrouwen én mannen proberen op te lossen. Dat dat de prioriteit is. Het zou kunnen.

Wachten. Wachten dus of er nog een reactie komt. Ik heb er het geduld voor. Massa's. Ik ging voor een keer allesbehalve bescheiden zijn. Maar dat wist u al.