Kwintessens
Geschreven door Sophia De Wolf
  • 2571 keer bekeken
  • minuten leestijd
  • Reacties

31 augustus 2023 Zou ik?
Zou ik nog eens een tekst schrijven? Of hul ik me verder en voortaan voorgoed in stilzwijgen? En sourdine, denkend aan Willem Elsschot die onderschreef dat 'zwijgen niet verbeterd kan worden'? En ook omdat een tekstje slechts een verzameling van woorden is? Die gewoon slechts even een kleine rimpeling op rustig water veroorzaken? Die vooral de verzamelaar van die woorden even van wat tijdelijke belangstelling doet genieten, maar verder weinig teweegbrengt. Omdat je met woorden soms even een onrecht onder de aandacht brengt en aanklaagt, maar dat het voor de onrechtmatig behandelden en de van hun rechten ontdane mensen concreet weinig verandering brengt. Of volhard ik toch? Omdat woorden toch altijd iets kunnen doen kantelen, in negatieve, maar ook in positieve zin?
Zou ik die tekst beginnen met het vertellen van dat gelijklopend fenomeen? Dat fenomeen dat zich voordoet bij mijn kledij en mijn boeken. Waarvan ik ongetwijfeld niet de enige geprivilegieerde Westerse vrouw ben die het ervaart. De zomer is stilaan haar koffer aan het inpakken om plaats te maken voor de herfst, elk jaar is er dan weer dat beschamend besef dat er weer eens een aantal zomerkleedjes in de kast bleven hangen die het zalige zonlicht niet gezien hebben. De enige vanzelfsprekende conclusie die ik als bevoorrechte eigenares van die verzameling stofjes dan opnieuw kan maken, is dat ik er te veel heb. Hetzelfde doet zich voor met boeken. Al vind ik het veel minder erg om overvloedig veel exemplaren te bezitten van die tussen twee omslagen geprangde bladen vol met boeiende kennis of met puur leesplezier. Aangezien voor de kledij één kast nog altijd volstaat, zal het voor de  toekomstige lezer van mijn eventuele tekst duidelijk zijn dat, op jurkgebied, consuminderen aardig lukt. Er gaan ongetwijfeld mensen zijn die – tijdens het lezen van de tekst die ik misschien zal schrijven – denken dat dat laatste helemaal niet nodig is. Dat ik dus helemaal niet moet minderen. Ik zal dan volledig akkoord gaan wat de boeken betreft. Omdat het me goed uitkomt dat te kunnen beamen, omdat ik weet dat minderen simpelweg niet zal lukken. Want ook al overweeg ik vastbesloten regelmatig een totale stop, altijd komt er wel weer een boek uit waarvoor ik graag een eenmalige begrijpelijke uitzondering maak. En een volgende – al even begrijpelijke – uitzondering. Telkens weer. Verontrustend wordt het wanneer je niet meer weet wat je in huis hebt. Zou het beschamend zijn te vertellen dat het gebeurt dat ik met verwondering al eens een boek tegenkom waarvan ik niet meer wist dat ik het gekocht had? Er rest me dus niets anders dan te lezen, lezen en nog eens lezen. En ondertussen nadenken welk kledingstuk er nog uit de kast komt nu de temperaturen nog enigszins zomers zijn. Of toch, die tekst!
Zou ik niet eerst dat tekstje schrijven! Dat tekstje over vrouwen die weggehouden worden van boeken, meer bepaald hun studieboeken. Vrouwenrechten, er is nog veel om op de barricades voor te staan, hier maar vooral elders. Zeker in Afghanistan waar vrouwen steeds meer van hun rechten worden beroofd sinds de soldaten van de Verenigde Staten twee jaar geleden het land verlieten. Meisjes en vrouwen worden er door de taliban afgesloten van onderwijs. Een teveel aan boeken is helaas allesbehalve een probleem voor hen. Te veel kledij evenmin, want ze zijn verplicht zich te hullen in volledig bedekkende kledij wanneer ze zich buitenshuis begeven. Het blijft daar verontrustend stil rond. Men hoeft er zich immers niet mee bezig te houden, er zijn gelijklopend andere zware katten te geselen, de oorlog in Oekraïne is prioritair. Voor zes miljoen van de veertig miljoen Afghanen is er sprake van een noodsituatie wat betreft voedselvoorziening, onder hen drie miljoen kinderen. Ondertussen gaat de situatie van de Afghaanse vrouwen er fel op achteruit. Het is nochtans hun volste vrouwenrecht om, net zoals ik, eerder een probleem te hebben met te veel kleedjes en te veel boeken in plaats van zich volledig te moeten sluieren en afgesneden te worden van onderwijs en werk.
Zou ik dus wat tijd afnemen van het lezen om over dat immens groot onrecht een korte tekst te schrijven? Voor de van hun rechten beroofde vrouwen zal er daardoor niets veranderen, mijn woorden zullen geen zoden aan de dijk brengen. Te vrijblijvend. Hoogstens sta ik er zelf even heel tijdelijk mee in de belangstelling. Of zijn woorden toch altijd beter dan niets? Verzamel ik dus toch het nodige aantal woorden bij elkaar? Zou ik?
Kwintessens
Recensent
_Sophia De Wolf Vrijwilliger bij het Huis van de Mens Zottegem
Meer van Sophia De Wolf

_Recent nieuws

Bekijk alle nieuwe berichten

_Populair nieuws

Bekijk meer populair nieuws