12 maart 2024
The WPATH Files: De ideologische mars door de medische instellingen
Op 5 maart 2024 werden The WPATH Files gepubliceerd. Naar aanleiding daarvan schreef schrijver/journalist Andrew Doyle een artikel met als titel 'The WPATH Files. Is this the end of "gender-affirming" healthcare?'. Ik kreeg van Doyle toestemming om zijn artikel te vertalen en te publiceren. Maar eerst kort iets over Doyle.
Andrew Doyle houdt zich al jaren intensief bezig met het verschijnsel 'woke'. Hij is auteur van onder andere het satirische Titania McGrath's Woke: A Guide to Social Justice (2019) en het serieuze The New Puritans: How the Religion of Social Justice Captured the Western World (2022). In dat laatste boek noemt hij als de belangrijkste uitgangspunten van het woke-denken:
- Censuur: Taal bepaalt de werkelijkheid. Woorden kunnen een vorm van geweld zijn. Censuur is noodzakelijk om 'social justice' te garanderen.
- Macht: In de samenleving spelen onzichtbare machtsstructuren een belangrijke rol. De samenleving moet gereconstrueerd worden om de gelijkheid van kansen te vervangen door de gelijkheid van uitkomsten.
- Identiteitspolitiek: Mensen moeten gezien worden als vertegenwoordiger van een groep en niet als individu.
- Lived experience: De 'geleefde ervaring' van mensen is belangrijker dan kennis op basis van bewijs.
_The WPATH Files. Is this the end of 'gender-affirming' healthcare?
De ideologische mars door de medische instellingen was snel en onverwacht. In de afgelopen jaren hebben we gezien hoe vooraanstaande pediatrische specialisten beweerden dat kinderen die zeggen dat ze 'in het verkeerde lichaam zitten', hun gevoelens onmiddellijk bevestigd moeten krijgen. Er is ons verteld, dat als een jongen beweert een meisje te zijn, of andersom, hij geloofd moet worden en snel de weg naar medicalisering moet inslaan: eerst puberteitsremmers, dan cross-sekse hormonen [oestrogeen voor jongens en testosteron voor meisjes – MH] en in sommige gevallen onomkeerbare chirurgie.
Dit wereldwijde medische schandaal heeft onevenredig grote gevolgen gehad voor homoseksuele, autistische en gender-non-conforme kinderen. Waar artsen hadden moeten opkomen voor de belangen van de kwetsbaren, hebben ze hen aangemoedigd om door te gaan met experimentele behandelingen. Weinig mensen hadden kunnen vermoeden dat het verminken van kinderen om ervoor te zorgen dat ze zich beter conformeren aan genderstereotypen op een dag als progressief zou worden beschouwd. Maar dat is de situatie waarin we zijn terechtgekomen.
Een groot deel van de verantwoordelijkheid ligt bij WPATH, de World Professional Association for Transgender Health. Deze in de VS gevestigde organisatie werd in 1979 opgericht en wordt wereldwijd erkend als de belangrijkste autoriteit op dit gebied. WPATH heeft zich ingezet voor de normalisering van de 'genderbevestigende' benadering en haar 'Standards of Care' vormen de basis voor het beleid in de hele westerse wereld.
Maar de geloofwaardigheid van WPATH zou weleens onherstelbaar beschadigd kunnen zijn door een explosieve reeks uitgelekte bestanden. Klokkenluiders hebben auteur en journalist Michael Shellenberger voorzien van video's en berichten van het interne chatsysteem van WPATH, waaruit blijkt dat de gezondheidswerkers die betrokken zijn bij het aanbevelen van 'genderbevestigende' gezondheidszorg zich ervan bewust zijn dat deze niet wetenschappelijk of medisch verantwoord is. Journaliste Mia Hughes heeft voor de denktank Environmental Progress een volledig rapport geschreven. De titel is net zo huiveringwekkend als de inhoud ervan: The WPATH Files: Pseudoscientific Surgical and Hormonal Experiments on Children, Adolescents, and Vulnerable Adults (Pseudowetenschappelijke chirurgische en hormonale experimenten op kinderen, adolescenten en kwetsbare volwassenen).
De minachting voor fundamentele medische en ethische normen in sommige van de uitgelekte interne berichten is verbazingwekkend. Tal van pediatrische genderspecialisten hebben publiekelijk verklaard dat overeenstemming bestaat ten gunste van het 'affirmative' model [hulpverleners stellen zich niet onderzoekend op, maar bevestigen de hulpvragers in hun overtuiging – MH] en dat deze aanpak veiliger is dan een psychotherapeutisch alternatief. Maar hun privégesprekken suggereren iets heel anders.
Uit berichten in The WPATH Files blijkt dat chirurgen en therapeuten zich ervan bewust zijn dat een aanzienlijk deel van de jongeren die naar genderklinieken worden doorverwezen, kampt met psychische problemen. Sommige specialisten die verbonden zijn met WPATH, gaan door met de behandeling, zelfs bij degenen die er realistisch gezien niet mee kunnen instemmen. Immers, hoe kan een prepuberaal of zelfs adolescent kind de concepten van levenslange steriliteit en het verlies van seksuele functies volledig begrijpen? Zoals een auteur van de WPATH 'Standards of Care' erkent in een uitgelekt bericht: '[Het ligt] buiten hun ontwikkelingsbereik om te begrijpen in welke mate sommige van deze medische ingrepen hen beïnvloeden. Ze zullen zeggen dat ze het begrijpen, maar dan zeggen ze iets anders waardoor je denkt, oh, ze hebben niet echt begrepen dat ze gezichtshaar gaan krijgen.'
Of wat te denken van de endocrinoloog die toegeeft dat 'we dit soort dingen vaak uitleggen aan mensen die op de middelbare school nog niet eens biologie hebben gehad'? En dit zijn precies de patiënten die zijn goedgekeurd voor mogelijk onomkeerbare procedures.
Zelfs wanneer er sprake is van ernstige psychische problemen – in de WPATH-dossiers wordt verwezen naar schizofrenie en dissociatieve identiteitsstoornis – is het patiënten toegestaan om 'toestemming' te geven voor chirurgische ingrepen. In het volgende voorbeeld heeft een verpleegster contact opgenomen met een vooraanstaand lid van WPATH om haar bezorgdheid te uiten over een volwassen patiënt met PTSS, een depressieve stoornis met waargenomen dissociaties en typische schizoïde trekken. Kan zo iemand toestemming geven voor behandeling? Volgens een van de auteurs van de 'Standards of Care' van WPATH is het antwoord een volmondig 'ja': 'Ik begrijp niet waarom je verbijsterd bent ... Dat iemand een psychiatrische ziekte heeft zou de mogelijkheid om met hormonen te beginnen niet in de weg mogen staan, als hij of zij aanhoudende genderdysforie heeft, in staat is om toestemming te geven en de voordelen van het starten met hormonen opwegen tegen de risico's ... Dus waarom die interne strijd over "het juiste om te doen"?'
Behandelingen die in de gelekte dossiers worden besproken, omvatten het verwijderen van geslachtsdelen, borstamputaties, vaginoplastieën met minimale diepte (vulvoplastieën) [het creëren van de buitenkant van de vrouwelijke genitaliën – MH], fallusbehoudende vaginoplastieën [het creëren van de buitenkant van de vrouwelijke genitaliën zonder de penis te verwijderen – MH] en 'nullification procedures' [het verwijderen van alle externe geslachtskenmerken – MH]. Een gendertherapeut in Californië spreekt over tussenkomst 'ten behoeve van mensen bij wie de diagnose depressieve stoornis, cPTSD [complexe posttraumatische stressstoornis – MH] is gesteld en die op zijn minst een orchiectomie hebben ondergaan' (verwijdering van de testikels).
Degenen die vragen hebben gesteld over zulke extreme procedures zijn beschuldigd van 'gatekeeping'. [bepalen wie wel en niet voor behandeling in aanmerking komt; dit in tegenstelling tot het automatisch bevestigen van hulpvragers in hun idee – MH] Zelfs bij mensen die later spijt kregen van hun operatie, werd hun bezorgdheid gebagatelliseerd. Een Canadese endocrinoloog erkent het bewijs van Nederlandse onderzoekers van spijt na de ingreep, maar zegt 'het is er, en ik denk niet dat het ons verbaast'. De WPATH-bestanden leveren duidelijk bewijs dat specialisten zich bewust zijn van de risico's, maar dat ze het simpelweg accepteren als onvermijdelijk. Een arts wordt geciteerd als hij zegt: 'Het zou geweldig zijn als het bij elke patiënt vóór elke chirurgische ingreep helemaal duidelijk is, maar uiteindelijk is het een afweging tussen de risico's en de voordelen'.
Al enige tijd wordt aangenomen dat de 'affirmatieve' benadering de enige manier is om zelfdoding bij patiënten te voorkomen. Maar afgelopen juli werd in een brief aan de Wall Street Journal, ondertekend door eenentwintig vooraanstaande professionals die betrokken zijn bij de zorg voor jongeren met genderdiversiteit, de opvatting bestreden dat deze vorm van behandeling optimaal is en werd erop gewezen dat er geen betrouwbaar bewijs is dat puberteitsblokkers het risico op zelfmoordgedachten verminderen. Vorige maand werd dit bevestigd in een onderzoek gepubliceerd in het British Medical Journal, gebaseerd op een groep Finse adolescenten die tussen 1996 en 2019 werden behandeld voor genderdysforie. Waarom zijn de experts van WPATH dan een andere mening toegedaan, ondanks het feit dat ze zich bewust zijn van de ernstige bijwerkingen en mogelijk fatale gevolgen van de behandeling die ze omarmen?
Het antwoord ligt in één woord: ideologie. De nieuwe religie van genderidentiteit is volledig gebaseerd op geloof en daarom wordt bewijsmateriaal dat de inherente gevaren ervan blootlegt, door gelovigen, zelfs door mensen met medische kwalificaties, zonder meer van tafel geveegd. De impact van dit alles wordt samengevat door Mia Hughes in haar rapport over de WPATH-dossiers, waarin ze stelt dat de organisatie haar ethische verantwoordelijkheden heeft geschonden: 'Hoewel er in de geneeskunde plaats is voor risicovolle experimenten, kunnen deze alleen gerechtvaardigd worden als er een betrouwbare, objectieve diagnose is, als er geen andere behandelingsopties beschikbaar zijn en als de uitkomst voor een patiënt of patiëntengroep nijpend is. In tegenstelling tot wat WPATH beweert, blijkt uit het beste beschikbare bewijsmateriaal dat gendergeneeskunde niet in deze categorie valt.'
Gezien het feit dat zoveel organisaties hebben vertrouwd op de 'Standards of Care' van WPATH, zouden deze onthullingen voor ingrijpende veranderingen kunnen zorgen. De ideologische overheersing van medische instellingen heeft geleid tot een roekeloze behandeling van de meest kwetsbaren in de samenleving. Patiënten moeten de risico's begrijpen en weloverwogen beslissingen kunnen nemen. Er moet in ieder geval een serieuze herbeoordeling plaatsvinden van de geldigheid van het 'genderbevestigende' gezondheidszorgmodel.
Tot zover het artikel van Andrew Doyle. De komende tijd hoop ik in een aantal artikelen dieper in te gaan op The WPATH Files.
Andrew Doyle en Martin Harlaar
Meer van Martin Harlaar