12 september 2019
Mais où sont les neiges d'antan?
Warmterecords sneuvelen als zwakke weggebruikers in het verkeer en we verzuchten poëtisch met François Villon: Mais où sont les neiges d'antan? Maar nu menigeen global warming aan zee tracht te ontlopen, signaleren de sociale media een ander, toch ook wel prangend probleem: waar zijn verdorie al die monokini's naartoe? Akkoord, in het licht van alle rampen die op ons afkomen, zou het niet gepast zijn het een noodkreet te noemen, maar een licht melancholische, nostalgische verzuchting is toch wel aan de orde. Met een lichte tristesse moeten we vaststellen dat, zonnig of niet, onze stranden al een tijdje een element ontberen van iets dat Remco Campert 'vurrukkulluk' zou noemen.
Wanneer is dit gebeurd? Waar zat het kantelpunt en vooral: wie treft schuld?
Onverlaten met een slecht karakter zoals ik zouden durven proberen om ook dit, omwille van een algehele religieus geïnspireerde verpreutsing, in de schoenen van de moslims te schuiven. Ten slotte hebben àlle moraliserende gelovigen weleens de neiging om, zodra ze de kans krijgen, hun eigen ethische regels aan iedereen op te dringen. Maar de eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ze er deze keer weinig mee te maken hebben.
Neen, ik denk dat het kantelpunt vrij snel merkbaar werd na de introductie van een sterk verbeterde fotofunctie op de telefoons. Vaak met ingebouwde telelens. Dames die enthousiast in het leven staan en het niet erg vinden hun blijheid over zoveel zonnige strandvreugde met ons te delen, lopen het risico ongevraagd in al hun glorie op onfrisse websites terecht te komen. Het is me tijdens internetzoektochten naar een of andere tekst van Schopenhauer of Wittgenstein, tot mijn verbazing en schrik, weleens overkomen dat ik volkomen onverwacht en geheel ongewild op zo'n site verzeild geraakt ben. Het zou me verbazen dat de aldaar geportretteerden hun uitdrukkelijke toelating gegeven hebben.
Een andere mogelijkheid is, steeds volgens niet helemaal wetenschappelijk onderzoek op de sociale media, dat het iets te maken heeft met het feit dat dames zich, nog meer dan vroeger, zorgen maken over verwachtingspatronen in verband met de ideale maten. In een andere context, zou opdrachtgever paus Sixtus, toen het schilderen van de Sixtijnse Kapel toch wel heel lang begon te duren, tegen Michelangelo gezegd hebben: perfectie is niet van deze wereld, mijn zoon. Vrouwen aller landen, ondankbare sukkels die uw schoonheid niet weten te appreciëren in al haar maten, gewichten en hoedanigheden, verdienen uw en ook mannelijke minachting. Negeren!
Ik vrees dat die onbezoedelde tijden voor altijd voorbij zullen zijn. Dames, ik begrijp uw bezorgdheid en uw terughoudendheid, maar als het tonen van uw regalia steeds minder voor de hand ligt, toon dan uw warm hart. Het doorsnee mannelijk brein is immers kinderlijk gemakkelijk tevreden te stellen. Laat u daarom niet weerhouden, als uw hoofd en zinnen er naar staan, de kilte uit onze knoken te jagen met een gul en uitbundig decolleté. Kundig verpakte schoonheid is zo mogelijk nog begerenswaardiger. De idioten die dat niet op een respectvolle en waardige manier weten te waarderen, zijn uw aandacht niet waard. Opnieuw, negeren, het zijn sukkels.
Een derde hypothese verwijst naar #MeToo. Wie zal het zeggen? Meer wetenschappelijk onderzoek is blijkbaar nog nodig. Maar euh … mag ik dit in #MeToo-tijden allemaal nog wel zeggen, laat staan, schrijven? Ik monkel tongue-in-cheek en ben een volkomen ongevaarlijke grijsaard, maar toch. Goede bedoelingen en terechte aanklachten zoals onder andere #MeToo, hebben immers nogal eens de neiging om door te schieten. Met alles wat zichzelf heilig noemt of vindt, moet je opletten, ook met heilige verontwaardiging, dus. Ik waag het er toch maar op, want ik weet het niet helemaal zeker meer.
Deze tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in het VAT.
Meer van Max Schneider
Deze tekst werd oorspronkelijk gepubliceerd in het VAT.