Kwintessens
Geschreven door Sophia De Wolf
  • 8120 keer bekeken
  • minuten leestijd
  • Reacties

4 mei 2020 Het wringt. Het knelt.
Mijn haar is uit de snit en hier en daar komt het grijs piepen. IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid. Het is dus niet het moment om in te gaan op de vele uitnodigingen van familie, vrienden en vriendinnen om te e-peritieven of om Zoom-gesprekjes te houden. De ware reden is natuurlijk dat ik bij voorkeur de echte ontmoetingen afwacht en eerlijk gezegd bovendien al zenuwachtig word wanneer ik er ook nog maar aan denk mijn beperkte technische talenten te moeten aanspreken. Ik ben een 'late adopter'. Alles wijst er echter op dat we nog niet van het virus af zijn, dus mijn inwijding komt er ongetwijfeld wel – geen nood. Liever lees ik ondertussen een boek, blijf ik dapper proberen mijn zoon te verslaan bij het schaken of ga ik – met al mijn zintuigen op scherp – wandelen in mijn steeds boeiender wordende uitgebreide achtertuin, hier in deze arcadische uithoek van de Vlaamse Ardennen. Dagelijks struin ik dwars door de velden en bossen, ontdek ik door mij onbetreden paden en ga ik geduldig op zoek naar kikkerdril. Als een klaploper en een lanterfanter, ondertussen denkend aan de jongeren in precaire thuissituaties, aan mensen die nu nóg moeilijker het financiële eind van de maand halen, aan daklozen, aan iedereen in overlevingsmodus.
Zoals zo velen moet ik mijn vrienden missen, maar verder is mijn leven niet echt veranderd. Ik kan nog gaan werken, ik prijs me dus gelukkig dat ik nog altijd veel fijne mensen zie. Ik heb immers een essentieel beroep, zoals nu plots ontegensprekelijk gebleken is. Vergaderen met de teamgenoten doen we voorlopig niet, de uitgestelde operaties betekenen ook voor ons tijdelijk minder werk, maar verder verloopt mijn avondlijke thuisverplegingsronde zoals voorheen, behalve dat ik een mondmasker draag en extra let op handhygiëne. Of een avond rustig of hectisch zal zijn, hangt af van vele factoren en weet je meestal pas achteraf. De sfeer is wel anders. Het is veel rustiger op straat. Beschreven en beschilderde witte lakens trekken nu vooral de aandacht. Wandelaars zwaaien vriendelijk. Het applaus om 20 uur geeft me een onwennig gevoel.
In tegenstelling tot mijn collega's in het ziekenhuis, die het momenteel heel erg zwaar hebben, kan ik nog gemoedelijke of net indringende gesprekken voeren met de personen die ik verzorg en tijdens de ritten van de ene patiënt naar de andere genieten van de weidse vergezichten, een schitterende zonsondergang of een grote maan. Ondertussen weerklinkt op de radio de kenmerkende stem van Sinéad O'Connor, een bruisende David Byrne of zoek ik op een mindere dag troost bij Klara. Moet er nog reclame zijn voor de boeiende, afwisselende wereld van de thuisverpleging?
En met reclame bedoel ik niet alleen om er te werken, maar ook om er als zorgvrager zo lang mogelijk gebruik van te maken. Wie schreef er ook alweer: 'Een beschaving kun je beoordelen aan de manier waarop ze met haar ouderen omgaat'? Hoe is het zover kunnen komen dat onze samenleving en de overheid bejaarden 'outplacen' in de klinische omgeving van grote, onpersoonlijke mastodonten? Tot voor kort vergeten, samen met een ondergewaardeerde beroepsgroep. Tot voor kort onzichtbaar, samen met het personeel die áltijd al helden waren. Er was een onzichtbaar organisme nodig om hen zichtbaar te maken.
Emotie is nu alomtegenwoordig. Niets ontsnapt in deze tijden aan herdefiniëring en resetten. Moeten we dat ook niet doen met onze woonzorgcentra (WZC)? Moet er niet nagedacht worden om ouderen te verzorgen in kleine clusters? Niet om eventuele virussen te verschalken, maar vooral vanuit humaan standpunt?
Verdwijnt met het verlaten van je huis naar een WZC ook je zelfbeschikking, vraag ik me nu af? Is het nog toegelaten om zélf te kiezen tussen welzijn en gezondheid? Geven we onze autonomie af in ruil voor zorg wanneer we naar een zorginstelling verhuizen?
Het wringt. Het knelt. Dat besef er misschien ooit zélf te moeten verblijven. Voor alle duidelijkheid, er zijn veel goeie initiatieven en collega's doen er fantastisch werk. Maar het druist in tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel om – wegens gebrek aan andere mogelijkheid – in een WZC vanop de derde verdieping uit het raam te moeten staren. Alles in mij protesteert. Daarom ga ik nu wandelen. Wandelen … met al mijn zintuigen op scherp.
Kwintessens
Recensent
_Sophia De Wolf Vrijwilliger bij het Huis van de Mens Zottegem
Meer van Sophia De Wolf

_Recent nieuws

Bekijk alle nieuwe berichten

_Populair nieuws

Bekijk meer populair nieuws