16 februari 2021
Ik mag niet klagen
Ik mag niet klagen, want ik ben geen eerstejaarsstudent die geen vrienden in het hoger heeft kunnen maken door corona. Ik mag niet klagen, want ik heb een kot waar ik tot rust kan komen. Ik mag niet klagen want ik hoef mij geen zorgen te maken over het financieren van mijn kot. Ik mag niet klagen, want ik heb een goedwerkende laptop. Ik mag niet klagen, want ik ben niet eenzaam. Ik mag niet klagen, want ik heb geen Tweede Wereldoorlog meegemaakt.
Wil dat dan echt zeggen dat ik niet mag klagen? We proberen elke bevolkingsgroep (jong vs oud), elke situatie (financieel stabiel of zeer wankel), elk aspect met elkaar te vergelijken om zo uit te maken wie er het meeste afziet van deze crisis, om te beslissen naar wie het meeste aandacht moet gaan bij de versoepelingen van de maatregelen.
Is het niet heel dapper dat studenten juist durven te klagen. Dat onze generatie eerlijk durft toe te geven dat ze het soms moeilijk heeft. Dat we onze kwetsbaarheid durven tonen. Wat heeft het voor nut om als oudere bevolking deze kwetsbaarheid van de jongeren in vraag te stellen. Komt dit omdat het bespreekbaar maken van mentaal welzijn iets nieuws is voor de maatschappij? Maakt het hen ongemakkelijk? Ik vraag me af waarom we steeds meer een wij-vs-zij-maatschappij aan het worden zijn, waarbij de solidariteit op de achtergrond komt te staan.
Ik ben een trotse, kwetsbare jongere met een goede thuissituatie, goede vrienden, een relatief gemakkelijk leven, maar toch heb ik het soms ook moeilijk. En dat is oké. Laten we mild zijn voor elkaar en voor onszelf. Ons openstellen, verdriet delen en blijven praten. Signalen doorsturen als het niet gaat en signalen opvangen. Lief zijn voor elkaar. Elkaar virtueel omarmen. Stoppen met anderen te doen twijfelen als hun gevoelens wel legitiem zijn.
Ik herhaal het nog eens: Lief zijn voor elkaar. Nu meer dan ooit.
Meer van Femke Van Durme