29 maart 2021
Prinsen en prinsessen op de erwt
De prinses op de erwt. Volgens de overlevering vroeg ik tot vervelens toe om me het erg tot mijn verbeelding sprekende sprookje voor te lezen. Van zodra ik zelf in het fantastische letterrijk was ingelijfd, heb ik het ontelbare keren zelf gelezen. Het intrigeerde me dat een prinses slecht sliep omdat ze liggend op een grote hoop matrassen een kleine erwt helemaal onderaan tóch kon voelen. Maar het was dan ook een prinses. Zelf was ik dat niet en ik zou het meer dan waarschijnlijk nooit worden. Die ervaring kon dus nooit tot mijn werkelijkheid behoren.
Zou men wetenschappelijk kunnen onderzoeken vanaf welk punt je aanspraak kunt maken op toelating tot een soort van prins- of prinsessenrijk? Is dat wanneer je allerlei gevoeligheden feilloos kunt duiden? Is het wanneer je precies de nuances aanvoelt? Of is het omdat je voelsprieten toch wel abnormaal scherp staan afgesteld?
Ik hoor u al denken, dit is absurd. Juist, maar laat me het wat beter uitleggen. Ik ben een trouwe luisteraar van de 'Altijd benieuwd'-radiozender en als ik daar hoor met wat voor soms toch wel triviale onderzoeken wetenschappers zich bezighouden, dan denk ik: maar die arme sukkelaars hebben gewoon tijd te veel! Welnu, ik ben zo vriendelijk ze een idee aan te reiken. Het verband aantonen tussen gevoeligheden, de kwaliteit van de matras en de stevigheid van de erwt.
Excuses, mijn fantasie ontspoort. Ik verblijf nog in de sfeer van het sprookje. Terug naar de werkelijkheid nu. Ik heb natuurlijk een grote bewondering voor de wetenschap. Wat hebben we immers niet allemaal voor moois te danken aan ijverige wetenschappers. In minder dan één jaar meerdere coronavaccins bijvoorbeeld.
Ik behoor tot de generatie voor wie het AstraZeneca vaccin eerst niet geschikt was, daarna net wel. Specifieker ga ik niet zijn – sta me dat toe, ik ben een dame – maar u weet dus in welke leeftijdscategorie ik me bevind. Oud genoeg dus om te weten dat gevoeligheden veranderd zijn. Het punt is dat voor de gelukkigen de stapel matrassen steeds groter lijkt te worden en de erwt steeds kleiner, hoewel men ze toch nog voelt. Sommigen merken zelfs het verschil tussen een gewone en een bio-erwt.
Ik ben groot geworden in een warm, beschermend nest. Toch kreeg ik steevast de opmerking dat ik 'mijn traantjes moest sparen voor later'. En óf ik ze later nog nodig heb gehad! Maar wie niet? Wie beweert dat het leven steeds over heerlijk geurende rozen loopt, liegt of dwaalt.
Toen er ongelukken gebeurden of erge ziektes paden van leeftijdsgenoten kruisten, brandde men geen kaarsjes, noch legde men beertjes op de plaats van onheil. Er kwamen geen stilteminuten. Evenmin stille optochten. Een ingrijpende gebeurtenis werd meegedeeld en we gingen over tot de orde van de dag. De les op school werd aangevat zoals altijd.
Maar dat is eigenlijk mijn punt niet. Er kan geen waardeoordeel aan verbonden worden. Ik wil me er zeker niet op beroepen dat we flinker waren, dat waren we waarschijnlijk niet. Ook niet op het feit dat 'het vroeger beter was', dat was het lang niet altijd en op elk gebied. Het is mijn voorzichtige indruk dat sommigen vooral de eigen matras grondig inspecteren en de persoonlijke erwt aan een minutieus onderzoek onderwerpen.
Tijdens deze coronacrisis tonen mensen gevoeligheden waar ze tot nu toe geen weet van hadden. Plots wordt het woord mensenrechten toch wel heel actueel. Sommigen vinden het zelfs een schending van hun rechten dat ze niet zelf hun soort vaccin kunnen kiezen. Vrijheid is deze dagen een met grootsheid en strijdbare woorden te verdedigen goed, waarbij gemakkelijkheidshalve wordt vergeten dat we een crisis aan het bestrijden zijn. Sommigen gaan zelfs betogen zonder masker terwijl intensieve zorgenafdelingen opnieuw overspoeld worden.
Ik ben een beetje in mijn schelp gekropen en zit me daar van alles af te vragen. Waarom schiet men enkel wakker over rechten en vrijheden wanneer dat het eigen lijf en leden betreft, wanneer men zelf niet goed slaapt? Tien jaar Syrië met verschrikkelijk leed, armoede, jongeren met psychische noden, mishandelde kinderen, verwoestende wapens, de klimaatcrisis ... waarom blijven mensen hierin wat apathisch? Waarom handelt de politiek bij een acute gezondheidscrisis, maar niet bij een zich allang voltrekkende klimaatvariant?
Ik ben een beetje gaan liggen en ik voel de oneffenheden. Ik heb ook boter op het hoofd. Waarom doen we te weinig aan het feit dat velen het met één versleten matras moeten doen waar dan nog een grote harde kokosnoot onder ligt?
We voelen slechts onze eigen erwt. Nochtans zijn onze matrassen van zeer goede kwaliteit. Het zal eigen aan de mens zijn, vermoed ik. Als we ons dat kunnen veroorloven, zijn we niet anders dan prinsen en prinsessen.
(foto bovenaan © Gwenny Cooman)
Meer van Sophia De Wolf