20 mei 2021
Bewonderaars van Bob Dylan: Benny Madalijns
Op zondagavond 23 mei brengen filosofiehuis Het zoekend hert en het Humanistisch Verbond met Stef Kamil Carlens en zijn groep The Gates of Eden een swingende muzikale hommage aan Bob Dylan, de meester singer-songwriter en Nobelprijswinnaar literatuur die generaties muzikanten diepgaand heeft beïnvloed en miljoenen mensen verblijd en geboeid heeft met zijn songs. Bob Dylan wordt 80, maar zijn muziek (en hopelijk ook hijzelf) zijn springlevend, zoals u zondagavond en -nacht zelf kunt vaststellen.
In de aanloop naar het online muzikale feest laten wij u genieten van een aantal mooie en verrassende getuigenissen, van divers gepluimde mensen die iets (of veel) hebben met de bard en zijn werk. Vanavond spreekt tot u Benny Madalijns, doctor in de kunstgeschiedenis, kunstenaar, auteur en meer van dat fraais. Hij neemt ons mee on the road, met Kerouac zwervend door de States, en met zichzelf dwalend door zijn verleden. Vergezeld door het lied van de bard, gespeeld op de sax van een toevallige passant. This is the story of the Hurricane …
_Drop your crutches mister Bob!
Dinsdagavond 18 mei. Het is een zeldzaam mooie lenteavond en ik neurie opgelucht iets dat van ver lijkt op Hurricane van Dylan. Op een bankje, precies op de kruising van twee wandelwegen, zit een hippie-chic geklede jongedame met blond, lang haar en een oranje Lennonbrilletje. Ze leest een boek van Kerouac. Zijn roman over een ongeremd en onaangepast bestaan. Een filmische beschrijving over zich afzetten tegen gevestigde normen en waarden. On the Road. Het verhaal van Sal Paradise en zijn aan alcohol, seks, drugs en muziek verslaafde vriend Dean Moriarty, die kriskras door de States reizen …
'Should I be eighty years old, hobbling along the street on crutches, and should a policeman suddenly reach out for me, I know I'd drop the crutches and run like a deer'
(Jack Kerouac, On the Road, 1976:104)
(Jack Kerouac, On the Road, 1976:104)
Terwijl ik me die twee fameuze hete jaren weer voor de geest haal, op mijn drieënzestigste, ben ik nog steeds in staat me er als een kind over te verwonderen. Alleen heb ik de grootste moeite om ze uit elkaar te houden. Was het nu '75 of '76? Het is allemaal heel vaag geworden. Hoe dieper het gat in de tijd, hoe dieper de herinneringen aan toen als schaduwpluimen sigarettenrook door me heen lijken te zweven. Mijn geheugen is wat dat betreft een vergiet. Herinneringen aan de zomers uit mijn jeugd slijten door de jaren en raken ten slotte zoek, maar ik vertik het om constant notitieboekjes mee te slepen. Ik zou later toch nooit naar de verweesde aantekeningen kijken. Als je te veel nadenkt over vroeger, krijg je vlugger spijt.
Zomer 1975. Lloret de Mar, Coasta Brava. Benny Madalijns links en rechts zijn (ondertussen reeds overleden) beste vriend Didier
Nu ja. Op het vliegveld van Atlanta, waar ik in die dagen een keertje moest overstappen voor Miami, zie ik plots een schichtig ogende en puisterige man met een gouden pilotenbril met als enige bagage een kaduuk instrumentenkoffertje. Hij opent het verlepte hebbeding en tovert een stralende altsaxofoon tevoorschijn. Hij zet het instrument aan zijn mond, speelt en kan niet meer ophouden. De gedempte, fluwelige, sonore sound van zijn sax is zo saillant dat hij voorgoed in mijn geheugen werd gegrift. Dit is zoveel meer dan muzikaal behang dat je afleidt van wat je wilt horen en zeggen. Hij speelt als een volleerd solist, ik sta er versteld van. Dit is duidelijk niet zomaar een of andere excentrieke zuiderling die leerde spelen op een fout gestemd prulletje van twee keer niets. En toen begon hij te zingen …
'Here's the story of the Hurricane, the man the authorities came to blame'
Hij zong de melodie met een zeldzame gevoeligheid, waardoor ik op staande voet van het nummer ging houden. Tijd dus om de roerige jaren van een groot zanger-dichter te bejubelen wiens gezongen portretten me vandaag de dag voorkomen als de treiterige veelvuldigheid van het losbandige Kerouac-levensmotto. En daarbovenop, het lange en trage aftasten van niets dan droefheid veroorzakende Noord-Amerikaanse grootsteden. The Sixteenth Round …
'While Rubin sits like buddha in a ten-foot cell
An innocent man in a living hell
That's the story of the hurricane'
An innocent man in a living hell
That's the story of the hurricane'
De song klinkt als een krabbenmand vol gecementeerde schuld en boete, maar dat geeft niet. Ik sluit alvast mijn ogen en zie ons samen reeds rondscheuren over door god verlaten zoutvlaktes in een roestig witte slee. Lekker wild al die andere rebels with a cause achterna.
Voor meer info over het event van zondagavond, klik hier.
Meer eigenzinnige getuigenissen over leven en werk van Bob Dylan vindt u hier.
Meer eigenzinnige getuigenissen over leven en werk van Bob Dylan vindt u hier.
Bob, Till We Drop – A Midnight Special