4 oktober 2021
Ben ik wel woke genoeg? (17)
When Ideology Meets Reality
Ik heb mij sinds het begin van mijn ontdekkingstocht door het Land van Woke vele malen afgevraagd hoe de ideale wereld er, volgens de Social Justice Warriors, uit zou moeten zien. Naar welk Utopia zijn we op weg? Ik heb nog nergens ook maar het begin van een antwoord gelezen. Langzamerhand begin ik te vermoeden dat er ook geen antwoord bestaat. En misschien blijkt het Paradijs voor de één wel de Hel voor de ander te zijn.
_Social Just Gangs
De Social Justice Warriors vormen geen leger, maar bestaan uit veelal los van elkaar functionerende groepjes gelijkgestemden (anti-Zwarte-Piet-activisten, transgenderactivisten enz.). Er lijkt een stilzwijgende afspraak te bestaan, dat deze groepjes elkaar zo min mogelijk voor de voeten zullen lopen. Je zou het kunnen vergelijken met drug gangs die grote Amerikaanse steden onderling verdelen; baas in eigen wijk. Probleem is dat de verschillende Social Justice Gangs niet territoriaal van elkaar gescheiden zijn en dat je derhalve als argeloze buitenstaander van alle kanten onder vuur genomen kan worden, of je nu lesgeeft op de universiteit, een boek publiceert of een verkeerd voornaamwoord gebruikt. Zonder het te willen of te weten, kwets je een kwetsbare. Een simpel woord of gebaar kan – zo wordt ons voorgehouden – een trauma veroorzaken. We moeten bijvoorbeeld op de universiteit de studenten tijdig waarschuwen dat we het over een onderwerp gaan hebben waar sommigen misschien liever niets over willen horen.
'Beste studenten, als u dokter wilt worden, dan moeten we het helaas ook over de – steek uw wijsvingers maar vijf seconden in uw oren – over de voortplantingsorganen van mannen en vrouwen hebben. Wat zegt u, nee, u daar, met het roze haar? U gelooft niet in de binaire gendercategorieën man en vrouw? U zegt dat er een continuüm is? Tsja, er zijn natuurlijk mensen die niet in een van beide categorieën passen, maar dat zijn er op het totaal heel erg weinig. Dat zijn uit-zon-de-rin-gen. Er zijn ook mensen met zes vingers aan elke hand of zes tenen aan elke voet en dat zijn ook uit-zon-de-rin-gen. Het doet niets af aan het feit dat de mensen normaliter vijf vingers aan elke hand hebben en vijf tenen aan elke voet. En bij zoogdieren heb je nu eenmaal mannetjes en vrouwtjes. De mannetjes produceren zaadcellen en de vrouwtjes eicellen. Dat is bij mensen ook zo; mensen zijn namelijk gewoon zoogdieren. Waarom lopen jullie weg? Heb ik iets verkeerds gezegd? Niet bij de rector gaan klagen hoor … alsjeblieft … '
_Een sneeuwbal bewijst niets
De afgelopen 150 jaar is er in de wereld veel veranderd. Laat ik mij voor het gemak beperken tot de USA, België en Nederland en tot enkele belangrijke terreinen waar de Social Justice Gangs zich mee bezighouden: kleur, geslacht, seksuele voorkeur. We zien dat in de negentiende eeuw de slavernij werd afgeschaft en in de twintigste eeuw vrouwen stemrecht kregen en homoseksualiteit werd gedecriminaliseerd.
De vrijheid en de mogelijkheden om te zijn wie je bent – laten we het de 'speelruimte' noemen – zijn de afgelopen decennia groter geworden. Wie dat ontkent, is als de Republikeinse senator James Inhofe die meende het ultieme (wetenschappelijke) bewijs te leveren voor zijn (ideologische) overtuiging dat climate change onzin is door op 26 februari 2015 in de Senaat onderhands een sneeuwbal naar de Democratische voorzitter te gooien. Wie kennis neemt van de uitlatingen en activiteiten van de Social Justice Warriors, zou denken dat we leven in een tranendal vol slachtoffers en dat we de daders kunnen vinden door in de spiegel te kijken, want we zijn allen zondaars, maar niet allemaal even grote zondaars. Een witte filosoof als Michel Foucault die op een Tunesisch kerkhof voor geld seks had met jonge jongens is in de ogen van de Social Justice Warriors een kleinere zondaar dan een witte historica en schrijfster als Ellen J. Levy die het voornaamwoord 'zij' gebruikt voor een vrouw in mannenkleren, maar daarover hieronder meer.
Wie zich verdiept in de tien jaar na de Tweede Wereldoorlog en vanuit dat perspectief vooruitkijkt naar onze eigen tijd, zal zich verbazen over alle veranderingen, over hoeveel meer er kan en mag, en niet in de laatste plaats over hoeveel rijker wij zijn geworden (ja, er bestaat nog altijd armoede, maar houd die sneeuwbal alstublieft bij u!).
De mogelijkheden tot persoonlijke ontwikkeling en ontplooiing zijn veel groter geworden. Maar de speelruimte die individuen hebben gekregen, wordt de laatste jaren door Social Justice Gangs in toenemende mate opgeëist als privéterrein waar andere regels gelden, strengere regels, voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijke regels. Zo ziet menig student zichzelf heden ten dage als een slachtoffer en eist dat de omgeving dat erkent en er rekening mee houdt. In Amerikaanse universiteiten worden zelfs 'speech codes' gehanteerd waarin de vrijheid van meningsuiting, hoewel vastgelegd in de grondwet, ingeperkt wordt om potentiële slachtoffers te beschermen.
Greg Lukianoff en Jonathan Haidt schreven over de kwetsbaarheid van de hedendaagse jeugd het boek The Coddling of the American Mind. How Good Intentions and Bad Ideas are Setting Up a Generation for Failure (2018). Financial Times-journalist Edward Luce bracht die kwetsbaarheid in een commentaar op het boek treffend onder woorden: 'Students are treated like candles, which can be extinguished by a puff of wind.' De mate van vrijheid om je te uiten wordt in toenemende mate bepaald en beperkt door degenen die dreigen zichzelf beledigd of gekwetst te zullen voelen of zich in naam van een ander beledigd of gekwetst te zullen voelen.
'More than three-fifths of the 409 colleges and universities analyzed maintain policies that seriously infringe upon the free speech rights of students.'
_'I get drunk and tweet'
De social media spelen de laatste jaren een niet te overschatten rol in het Land van Woke. Gelijkgestemden vinden en bevestigen elkaar in hun slachtofferschap en hun eigen grote gelijk. De social media bieden ook een podium voor de 'lone wolves' onder de Social Justice Warriors. Iedereen kan zich nu het centrum van het universum voelen. Hoe meer tweets en hoe meer volgers, des te meer wordt het kwetsbare ego van het slachtoffer gestreeld. De '15 minutes of fame' zijn veranderd in een permanente staat van 'beroemdheid', die duurt zolang er voldoende volgers zijn. Ik geef het woord aan een Social Justice Warrior.
Alexandra Erin
My name is Alexandra Erin.
I am, in no particular order, an author, a poet, a thinker, and a trans woman. I was born in Nebraska and lived most of my life there. I now make my home in Maryland.
I am, in no particular order, an author, a poet, a thinker, and a trans woman. I was born in Nebraska and lived most of my life there. I now make my home in Maryland.
'Some important considerations, if you meet me in public:
I am face-blind. The condition, called prosopagnosia, means my brain does not process the details of a human face in a way that is conducive to the orderly storing and retrieval of information. (…)
I have a chronic fatigue condition resulting from a mitochondrial mutation.'
I am face-blind. The condition, called prosopagnosia, means my brain does not process the details of a human face in a way that is conducive to the orderly storing and retrieval of information. (…)
I have a chronic fatigue condition resulting from a mitochondrial mutation.'
Deze chronisch vermoeide Alexandra Erin is een verwoed twitteraar en heeft 42,6K volgers. De afgelopen 14,5 jaar heeft Erin 375,6K tweets verzonden, oftewel 71 per dag. Over het niveau van de tweets van deze dichter en denker die geen gezichten kan herkennen, wil ik geen oordeel geven (bang als ik ben om te kwetsen), wel een voorbeeld:
‘I get drunk and tweet’
_Vrouwen in mannenkleren
In deze postmoderne tijd blijven de intellectuele oprispingen van deze prosopagnosiapatiënt niet beperkt tot de volgers op Twitter, maar dringen zelfs door tot de serieuze media. Op 18 februari 2019 verscheen in The Guardian een artikel met als kop: 'New novel about Dr James Barry sparks row over Victorian's gender identity'.
The Guardian, 18 februari 2019
De rel over genderidentiteit werd veroorzaakt door de publicatie van de historische roman The Cape Doctor van de Amerikaanse schrijfster en historica Ellen J. Levy. De belevenissen van hoofdpersoon Perry zijn gebaseerd op het leven van Margaret Anne Bulkley (1789-1865). Zij had geld geërfd van haar oom (de broer van haar moeder), de schilder James Barry (1741-1806), nam vervolgens zijn naam aan, deed zich voor als man en ging met het geld in 1809 geneeskunde studeren in Edinburgh (vrouwen werden daar niet toegelaten) en maakte carrière als legerarts (hetgeen voor vrouwen onmogelijk was). Pas na de dood van James Barry kwam men erachter dat hij een zij was.
Op de website van de uitgever wordt het verhaal van Perry als volgt samengevat:
'Beginning in Cork, Ireland, the novel recounts Jonathan Mirandus Perry's journey from daughter to son in order to enter medical school and provide for family, but Perry soon embraced the new-found freedom of living life as a man. From brilliant medical student in Edinburgh and London to eligible bachelor and quick-tempered physician in Cape Town, Dr. Perry thrived. When he befriended the aristocratic Cape Governor, the doctor rose to the pinnacle of society, before the two were publicly accused of a homosexual affair that scandalized the colonies and nearly cost them their lives.'
Een miniatuurportret van Barry, geschilderd tussen 1813 en 1816
Dat vrouwen wisten door te dringen in mannenwerelden door zich voor te doen als man is in het verleden vaker gebeurd. De historici Rudolf Dekker (1951) en Lotte van de Pol publiceerden er in 1989 een boek over onder de titel Vrouwen in mannenkleren. De Britse historicus Peter Burke (1937) schreef in het voorwoord dat het vak maatschappijgeschiedenis sinds circa 1970 een nieuwe richting was ingeslagen. 'De beoefenaren van de sociale geschiedenis bekijken de maatschappij niet meer alleen van boven, maar ook van 'onderen', zij kijken evenzeer naar de geschiedenis van vrouwen als naar de geschiedenis van mannen.' Verderop in de inleiding schrijft hij:
'Een generatie geleden lag de nadruk nog op de 'objectieve' factoren: beschrijving van de sociale structuur, het meten van maatschappelijke trendbewegingen en de analyse van sociale functies. Tegenwoordig valt het accent daarentegen op de uiteenlopende manieren waarop mensen hun eigen samenleving waarnemen en interpreteren, en in de loop van dit proces de sociale werkelijkheid waarin zij leven construeren. Het waarnemen van zichzelf en de 'ander' waartegen dit zelfbeeld wordt afgezet, is centraal komen te staan in antropologische, sociologische en historische studies. Zo is er bijvoorbeeld veel aandacht voor 'etniciteit' en de vorming van een nationale identiteit.
'Gender' (geslachtelijke identiteit) wordt net als sociale klasse pas sinds korte tijd op deze wijze bestudeerd.'
'Gender' (geslachtelijke identiteit) wordt net als sociale klasse pas sinds korte tijd op deze wijze bestudeerd.'
De afgelopen decennia is niet alleen de maatschappij veranderd, maar ook de aandachtsgebieden van wetenschappen, zoals geschiedenis, sociologie en antropologie. Wat niet verandert is de essentie van wetenschap. Je kunt een bewering doen, maar die moet met bewijzen onderbouwd worden. Hoe stelliger de bewering, des te harder dienen de bewijzen te zijn.
Dekker en van de Pol schrijven in hun voorzichtig geformuleerde conclusie (ik heb een aantal woorden vet gemaakt):
'De honderdtwintig Nederlandse gevallen van vrouwelijke travestie tussen 1550 en 1839 die in dit boek beschreven staan, tonen aan dat het in vroeger tijden voor vrouwen absoluut niet ongebruikelijk was om als uitweg uit hun persoonlijke problemen, te kiezen voor een leven als man. En ondanks alle onderlinge verschillen kunnen deze vrouwen in veel opzichten als een groep worden beschouwd. Het waren jonge vrouwen uit de lagere klassen en zij waren doorgaans losgescheurd van hun wortels door de dood van een of beide ouders, door conflicten thuis of door ruzie thuis of door migratie.'
'There is no room for interpretation.'
Terug naar het artikel in The Guardian. Een citaat:
Terug naar het artikel in The Guardian. Een citaat:
The Guardian, 18 februari 2019
Als we niet zouden weten dat Barry/Perry al meer dan honderdvijftig jaar dood is, dan zouden we na het lezen van het commentaar van Alexandra Erin kunnen denken dat Barry/Perry en Erin een leven lang boezemvrienden c.q. boezemvriendinnen zijn geweest en geen geheimen voor elkaar hadden. Erin lijkt vertrouwd te zijn met de diepste zielenroerselen van Barry/Perry, maar ik heb het sterke vermoeden, dat deze chronisch vermoeide transvrouw, in tegenstelling tot E.J. Levy, geen jaren research heeft gedaan tussen al het drinken en tweeten door.
De conclusie van Levy is wetenschappelijk verdedigbaar. De conclusie van Erin lijkt mij vooral ideologisch gemotiveerd, net als dr. Tony Martin ideologisch gemotiveerd was, toen hij zijn studenten begin jaren negentig op het Wellesley College de onwetenschappelijk mythe voorhield dat de Grieken hun filosofie van de Egyptenaren hadden gestolen (zie aflevering 15).
Reactie op goodreads.com
Schrijfster E.J. Levy kreeg veel kritiek van transgender activisten over zich heen, omdat ze een historische figuur niet behandelde volgens de regels die zijn opgesteld door de Social Justice Gang der Transgender Activisten. Journaliste Helen Joyce kreeg na het verschijnen van haar boek Trans. When Ideology Meets Reality (2021) diezelfde 'gang' achter zich aan. In Trans laat Joyce zien welke veranderingen er allemaal onder druk van transactivisten in beweging zijn gezet, veranderingen waarvan de meesten van ons zich niet bewust zijn. Van de stofomslag:
'Gender-identity ideology is about more than Twitter storms and using the right pronouns. In just ten years, laws, company policies, school and university curricula, sport, medical protocols and the media have been reshaped to privilege self-declared gender identity over biological sex.'
_'They will kill themselves'
Ik begon dit artikel met de vraag hoe de ideale wereld er, volgens de Social Justice Warriors, uit zou moeten zien. In de volgende aflevering uitgebreid aandacht voor het boek van Helen Joyce. Zij toont de lezer de eerste contouren van het Utopia van de transgender activisten. Een voorproefje:
'You can judge how easy it is to find a doctor in Canada willing to certify that puberty blockers and cross-sex hormones are in a child's best interests from the recording of an event at Vancouver Public Library in February 2019. In it, Wallace Wong, a child psychologist, can be heard saying that his paediatric gender clinic sees around five hundred children who are in public care. His caseload is around one thousand, he says, and his youngest client is not yet three. He advises parents to accelerate children's transition by exaggerating their gender dysphoria, and claiming that if transition is prevented, they will kill themselves. 'Pull a stunt', he says. 'Suicide, every time – they will give you what you need.'
Dr. Wallace Wong heeft een bloeiende praktijk in Richmond, British Columbia, Canada. Hij waarschuwt ouders: Laat uw kind aan de transitie beginnen, anders pleegt uw kind zelfmoord.