17 februari 2022
De kracht van actieve ontkenning (deel 2)
In deel 1 bracht ik aan wat te verstaan onder 'actieve ontkenning'. Nu gaan we fundamenteler en met een eigentijds voorbeeld.
_Fundamentele cognitieve illusie
Hier gaat het om een cultureel geval van actieve ontkenning: niet bewust rekening houden met niet-bewuste, subconceptuele (= diepe) mentaal-neuronale verwerking. Het is fundamenteel omdat het aan de bron ligt van het zien van eender wat, uiteindelijk zijnde 'dat wat zichzelf ziet'. Het is cultureel omdat het in het Westen al minstens een paar eeuwen endogeen is en vorm geeft aan de manier waarop mensen (nu nog steeds) naar zichzelf en elkaar kijken op heel wat vlakken en met de nodige impact alom. De illusie is dat gedachten, gevoelens en motivaties als het ware op magische wijze beginnen in helder bewustzijn, niet in niet-bewuste mentale verwerking. Een begeleidende illusie is dat lichaam en geest gescheiden zijn. Men kan het lichaam inderdaad niet bewust beïnvloeden op manieren die de hele dag door onbewust gebeuren. Deze dubbele illusie wordt ontkracht door een stortvloed aan wetenschappelijke gegevens. Terwijl de meeste mensen gewoonweg geen kennis hebben hiervan, wordt het actieve ontkenning wanneer velen die er wél van op de hoogte zouden moeten zijn actief blind blijven. Dat omvat bijvoorbeeld bijna het hele domein van de psychotherapie (annex psychosomatiek), met als gevolg dat de psychotherapeut effectief is, maar veelal niet de specifiek gebruikte psychotherapeutische technieken. Dat feit is al herhaaldelijk wetenschappelijk bewezen, bijna net zo lang als de psychotherapie bestaat. Is dit enigszins problematisch? Veel meer intelligente mensen verkeren in fundamentele actieve ontkenning, deels wetend, maar de andere kant op kijkend. Er is veel angst voor anderen, zelfangst, verslaving aan oppervlakkigheid, negatieve redenen en excuses. Er is dus heel wat motivatie om de weg van de ontkenning op te gaan.
Er is zoveel bewijs dat deze basisillusie weerlegt dat het niet doorzien ervan wetenschappelijk vergelijkbaar is met een flat-earther zijn. Ik geef toe dat de illusie beklijvend is. Wanneer je in een kamer zit, dan is deze kamer plat. Wanneer je door een straat rijdt, dan is die straat in principe vlak. Toch is een platte aarde een illusie. Op dezelfde manier is een plat menselijk wezen ook een illusie. We zijn conceptueel (plat) alleen binnen deze ego-illusie kenbaar. Diepgaande, niet-bewuste mentale verwerking is ontegenzeggelijk reëel. Dat verandert bijna alles over onze opvatting van de mens en hoe we praktisch met veel dingen moeten omgaan.
_COVID
COVID heeft me geleerd dat deze fundamentele cognitieve illusie wijdverbreid actief ontkend wordt door diegenen (mensen met een carrière in de psycho-neuro-immunologie bijvoorbeeld) die inmiddels heel wat zouden moeten weten over de subconceptuele invloed van de geest op COVID. Dit had veel menselijk leed en economische ontbering kunnen verlichten – en het kan dat nog steeds! Helaas kreeg de erkenning van psychogeniciteit (de geest is causaal in belangrijke mate betrokken) bij COVID geen schijn van kans – tot nu toe ... Ja, ik ben heel volhardend. Twee jaar lang heb ik op tal van manieren contact gehad met medische collega's over de hele wereld. Naar mijn mening rust er een grote verantwoordelijkheid op heel wat schouders.
Het gaat er niet om goed of fout te zitten, maar om het feit dat ik wereldwijd niemand serieus bereid vond om psychogeniciteit bij COVID te onderzoeken, zelfs niet om het als een mogelijkheid te beschouwen, hoewel er veel dwingende gegevens zijn en geen incompatibele. Ik vraag me af of men dit zo'n 200 jaar in de toekomst – of eerder – zal zien als een goed voorbeeld van actieve ontkenning.
Het gaat er niet om goed of fout te zitten, maar om het feit dat ik wereldwijd niemand serieus bereid vond om psychogeniciteit bij COVID te onderzoeken, zelfs niet om het als een mogelijkheid te beschouwen, hoewel er veel dwingende gegevens zijn en geen incompatibele. Ik vraag me af of men dit zo'n 200 jaar in de toekomst – of eerder – zal zien als een goed voorbeeld van actieve ontkenning.
COVID is inderdaad maar een voorbeeld. Deze actieve ontkenning heeft enorme gevolgen in de gezondheidszorg. Kortom, immens veel leed en enorme kosten. Gedissocieerd zijn van de eigen kern door deze fundamentele cognitieve illusie heeft nog ernstiger gevolgen buiten de gezondheidszorg.
_Mededogen
Voor mij omvat het concept van mededogen rationaliteit en diepgang bij het streven naar verlichting van lijden en het worden van een betere totale persoon, ook in diepgang. Het is het streven naar zo weinig mogelijk actieve ontkenning waardoor de innerlijke dissociatie afneemt. Dat kan niet worden bereikt zonder kwetsbaar te durven zijn bij het ingaan tegen elke stroom, zelfs een culturele. Dat is echt sceptisch zijn.
De wereld heeft behoefte aan mededogen.
De wereld heeft behoefte aan mededogen.
Lees hier deel 1 van de tekst van Jean-Luc Mommaerts.
Meer van Jean-Luc Mommaerts