3 juni 2024
Wantij, een wandeling
In de reeks 'Van Oorschot Terloops', neemt in elk deel een schrijver je mee op zijn of haar favoriete wandeling. De boekjes zijn geïllustreerd met kaarten, tekeningen, en foto's. Dit deel verhaalt de wandeling door de Waddenzee van Jaap Robben.
De Waddenzee verdrinkt. Doordat de zeespiegel millimeter voor millimeter stijgt, komen vele delen van het wad steeds vaker en langer onder water te staan. Tegen het einde van deze eeuw zal de Waddenzee gewoon een zee zijn. Jaap Robben besluit daarom om eindelijk een keer te gaan wadlopen. Hij verwacht een kalme, haast meditatieve tocht maar al snel wordt duidelijk dat hij zich heeft vergist: laconieke gidsen en een vijftigtal al dan niet luidruchtige mede-wadlopers vergezellen hem op de Brakzand-route.
Als een vriendin van hem vertelt dat de drooggevallen zandplaten bij eb ongemerkt steeds kleiner worden en het daardoor geleidelijk lastiger zal worden om de diepste geulen te doorwaden, krijgt hij een soort haast om te gaan wadlopen, alsof het binnenkort niet meer zou kunnen.
Op het internet gaat hij op zoek naar (wad)wandelboeken bij een blauwe bestelsite. Plots plopt er een advertentie op met het aanbod om te gaan wadlopen. "Ik voelde dat er in die drooggevallen weidsheid iets op mij lag te wachten. Iets dat vergelijkbaar zou zijn met de spirituele rust van een Tibetaans klooster. Maar dan een paar kilometer ten noorden van Lauwersoog." Hij reserveert meteen een plaats voor één persoon voor de Brakzand-route. Brakzand is een plek midden in de Waddenzee waar je met de boot heengebracht wordt en waar de wandeltocht naar Schiermonnikoog begint.
Dit boekje is écht een pareltje.
Jaap Robben beschrijft met uitgekiende bijvoeglijke naamwoorden én in een humoristische ondertoon rake typeringen van zowel de mede-wadlopers als de omgeving. “Meneer Robben? Een wadloopgids roept vanaf de loopplank. Hij lijkt me een type-Wim. Al blijkt later dat hij Hans heet.
De gidsen met hun aangesnoerde rugzakken, kuithoge waterschoenen en lange wandelschoenen posteren zich om ons heen. Geen van hen heet Wim. Er blijken twee Jossen te zijn, een Henk en dus Hans.”
Jaap Robben beschrijft met uitgekiende bijvoeglijke naamwoorden én in een humoristische ondertoon rake typeringen van zowel de mede-wadlopers als de omgeving. “Meneer Robben? Een wadloopgids roept vanaf de loopplank. Hij lijkt me een type-Wim. Al blijkt later dat hij Hans heet.
De gidsen met hun aangesnoerde rugzakken, kuithoge waterschoenen en lange wandelschoenen posteren zich om ons heen. Geen van hen heet Wim. Er blijken twee Jossen te zijn, een Henk en dus Hans.”
Hij is ook een meester in het verbeeldingsrijk sfeerscheppen met weinig woorden. “Op het wad ontstaat een wand van windjacks en modderkuiten. Ondertussen kringt de sliert lopers rond de bootspanten die uit het zand omhoogsteken als de ribben van een kleine walvis.”
Dit is het eerste boekje dat ik van Jaap Robben lees. Wat een talent!
Ik ben meteen fan.
Isabella Vanremoortele
Ik ben meteen fan.
Isabella Vanremoortele
Jaap Robben (1984) is een Nederlandse auteur en toneelschrijver. Hij was stadsdichter van Nijmegen, maakt en speelt theatervoorstellingen met zijn Theatergroep Fien. Birk, zijn debuutroman, werd bekroond met de allereerste Nederlandse Boekhandelsprijs. Zijn werk verschijnt inmiddels in vijftien talen.
Meer van Isabella Vanremoortele