Dit belangrijke en in veel opzichten bepalende deel van hun leven, wordt door de schrijfster verteld. Echter niet “zomaar” chronologisch en in verhaalvorm. Je kan het moeilijk een roman noemen of een novelle of poëtisch verhaal. In 20 (hoofd)stukjes kom je wel allerlei te weten en beleef je – soms zeer intens - het gebeuren en leef je met hun moeilijke leven mee. Maar die deeltjes zijn op een authentieke manier geschreven, opgebouwd met korte zinnetjes die rondkijken en telkens weer het volgende beeld zien, een plots idee tegen het lijf lopen, een volgend gevoel, een volgend stukje herinnering uit die wereld van “ooit” die soms bijna fantasie lijkt - maar met een ruwe, korrelige fantasie, streng verankerd in een grauwe, kwetsende, bedreigende, harde wereld. Toch zit er in die plaatjes een aarzelende, kinderlijke verwondering, met de verrassing van de ontdekking, echter niet zoals in sprookjes, maar eerder als in volwassen memoires die ook spreken over zenuwen, hoofdpijn, klamme handen, pijn, woede, grijze kleuren.

Dan weer zijn er enkele bladzijden poëzie of een cursiefje, een lang “twee woorden”-gedicht over een jonge kerel die de “ik”-persoon (Hind) bedreigt, slaat, onderwerpt, verkracht (“mijn lijf zijn lijf maakt”) en “gewone”, pakkende beschrijvingen die meestal met geweld te maken hebben. Het geheel werd zodoende een lappendeken, samengenaaid met zeer kleurrijke, contrasterende lappen en bijna ongemerkt evoluerend naar een meer klassiek (maar ook minder interessant en krachtig) vertellend einde toe.

Zus Zahra zorgde voor illustraties die met een sterke “poot” getekend zijn, in de beste traditie van de uitstekende, illustratieve kunst die wij in Vlaanderen kennen. Prachtig passend overigens bij het geschreven verhaal, even grof-korrelig maar overtuigend en poëtisch als de tekst.

Een merkwaardig boekje dat lang in je geheugen en gemoed blijft nazinderen.