27 februari 2022
Blaadjes
Een wijze, oude boom heeft een jong boompje onder zijn hoede genomen. Ze (het boompje is een meisje) is nog heel erg jong, naïef en weet zeer weinig. “Hij” heeft frisse, groene, hartvormige blaadjes die allemaal mooi zijn want de lelijke (herinneringen) heeft hij laten vallen.
De oude man-boom gaat met haar op stap, toont haar de omringende natuur (het leven?), de vier seizoenen (alle stadia van het leven?), het landschap (heuvels, beekjes, vogels, geurige bloemen) en leert haar het goede leven te leiden: goed zijn, standvastig, genieten van de dingen zoals ze zijn.
Hij begint almaar meer blaadjes te verliezen, want hij wordt ouder (of het wordt herfst). De overblijvende blaadjes worden licht en kleurrijk en vallen af. Boven op een heuvel schiet er maar één blaadje meer over. Dat ene blaadje is hartvormig en van goud, want het is zijn eerste herinnering aan haar. Het is nu voor haar zodat de oude boom altijd bij haar zal zijn telkens ze dit blaadje tussen haar eigen blaadjes zal vinden… Dan verdwijnt hij in de dicht vallende sneeuw.
Ze moet nu alleen terug door de kou, de storm en de winter. Ze is alleen en bang, maar toont dat ze sterk is. Als de zon doorbreekt ziet ze voor zich een spoor van glinsterende blaadjes en dat brengt haar naar huis.
Het verhaal drijft ergens op een onbestemd gevoel van verdriet en verlies en de moed vinden om zich te herpakken. Het blijft helaas erg symbolisch, vaag en onduidelijk, alsof het nog aan het zoeken is naar de juiste uitdrukkingsvorm en nog niet weet waar uiteindelijk naartoe. Een beetje zoals de illustraties waarin de boompjes te vaag lieftallig zijn en meer omlijning en scherpte nodig hebben om overtuigend te zijn. Ze drijven op een vijver van eerder sombere, nooit zuivere, maar altijd gemengde kleuren, zelfs op de zonnige bladzijden.
Als de doelgroep “vanaf zesjarigen” is, dan is het idee van een boek op te bouwen rond “herinneringen” toch wat voorbarig, want van veel herinneringen zijn kinderen zich nog niet bewust. Ze zijn natuurlijk wel spontaan blij, droevig, onzeker, uitgelaten, bang. Maar gevoelens komen amper aan bod behalve dan, als ze plots alleen is en bang dat ze de weg terug niet meer zal vinden. Pas op dit ogenblik in het verhaal wordt het boompje eindelijk (nog voor 5 bladzijden) het hoofdpersonage, wat jonge lezertjes natuurlijk verwachten. Tot dan toe was het de oude boom die aan bod kwam en vertelde – blijkbaar over een werkelijk verlies en verdriet - met een taalgebruik dat beter past bij volwassenen: “Hij leerde haar hoe je bescherming kunt bieden en delen met elkaar. Hoe je sterk kunt staan tegen de wind maar meegaand genoeg om te kunnen buigen. Maar, boven alles, vergeet nooit om soms de dingen te laten zijn wat ze zijn. Sommige momenten moet je laten gaan. Maar zorg dat je de dierbaarste bewaart.”
Het is een mooi verhaal, natuurlijk, waarvan volwassenen kunnen genieten en het dan met eigen woorden vertellen aan de kinderen, het boek open op de schoot en de tekeningen die mee vertellen wat er gebeurt.
Zeker als debuut is het een mooi geheel omdat het zowel qua tekst als tekeningen samengesteld is door één kunstenaar. Maar waarom moest dit boek hoognodig in China gedrukt en gebonden worden? En waarom – zonder dat dit afbreuk doet aan het talent van Stephen Hogtun - moest een Noorse kunstenaar gevonden worden voor een prentenboek, terwijl hier in Vlaanderen zoveel overschot aan buitengewoon talent aan jeugdschrijvers en tekenaars aanwezig is?
In ieder geval doet dit boek uitkijken naar de vertaling van Stephen Hogtun’s tweede boek: “The station cat”.
Victor De Raeymaeker
Vertaling: Jeroen Hoogerwerf
Oorspronkelijke uitgave van Bloomsbury Publishing
Meer van Victor De Raeymaeker
In ieder geval doet dit boek uitkijken naar de vertaling van Stephen Hogtun’s tweede boek: “The station cat”.
Victor De Raeymaeker
Vertaling: Jeroen Hoogerwerf
Oorspronkelijke uitgave van Bloomsbury Publishing
