4 maart 2019
Mijn oma is kwijt…
“Oma was een wilde kat in haar vorig leven". Dat zei ze. Ze loopt als een zwerfkat langs huizen die ze niet herkent. Haar wijk is weg. Oma is kwijt. Ze dwaalt ergens rond.
Mijn oma is verdwaald in haar hoofd. Vroeger hield ze ervan haar kleindochter te komen halen bij de dansles en dan keek ze naar het dansen, met blinkende ogen en dansende vingers. Ze was zelf een ballerina. Nu kan ze geen dansles meer geven.
“Er is iets kapot in oma’s hoofd. Nu lijkt ze wel van marmer of van beton.”
“Er is iets kapot in oma’s hoofd. Nu lijkt ze wel van marmer of van beton.”
Lizzie (“geen politie”) houdt veel van haar oma, maar moet vaststellen dat ze dementeert. Ze herkent zelfs haar kleindochter - “geen kleine dokter” - niet meer.
Hoe Lizzie dat ervaart, wordt mooi poëtisch verteld in dit boekje, ontstaan uit een muziektheatervoorstelling: “Als alles kan, kan niets kapot.” (Kopseer)
Hoe Lizzie dat ervaart, wordt mooi poëtisch verteld in dit boekje, ontstaan uit een muziektheatervoorstelling: “Als alles kan, kan niets kapot.” (Kopseer)
Check hier het filmpje
Dit is een gevoelige tekst die doet mijmeren over dat verschrikkelijke iets dat dementie is, doorheen pakkende feitjes en details, met fijne humor.
Ingebed in de prachtige, fantasierijke ruimte die Lies Van Gasse hiervoor met haar illustraties geschapen heeft.
Ingebed in de prachtige, fantasierijke ruimte die Lies Van Gasse hiervoor met haar illustraties geschapen heeft.
Een boek over dementie dat inderdaad verdient druk door “jong en oud” gelezen te worden.
Meer van Victor De Raeymaeker
