Wanneer ik de politieke wereld vergelijk met situaties uit de eigen beleving als verpleegster, dan stel ik vast  dat er pragmatisch mee omgaan de beste tactiek is. Een mannelijke arm die 'toevallig' op je been terecht komt tijdens een bloedafname? Kordaat de arm leggen waar hij hoort, op het bed dus. De opmerking te horen krijgen van een patiënt dat hij je ook wel eens 'een inspuiting' zou willen geven? Negeren. Schatje genoemd worden? Duidelijk maken dat je vooral zíjn schatje niet bent. Kous af. Verpleegsters hebben er altijd al mee te maken gehad. Gelukkig lopen ze daarvoor niet weg, er zijn er nu al tekort. Hoogopgeleide, geprivilegieerde vrouwen in de politiek moeten dan toch ook hun mondige mannetje kunnen staan?

Het moet uiteraard erkend worden dat elke vrouw daar anders naar kijkt, dat het voor elke vrouw anders aanvoelt. Maar toch, wanneer is geweld geweld? We zouden de vraag moeten stellen aan vrouwen die in oorlogssituaties verkracht worden, veelal meermaals na elkaar en soms voor de ogen van hun kinderen. We zouden ze moeten stellen aan Afghaanse vrouwen die gebukt gaan onder de terreur van de taliban. Of aan de vrouwen van hier die niet de middelen en de macht hebben om voor zichzelf op te komen. Daadwerkelijk geweld tegen vrouwen kan niet. Verkrachting als oorlogstactiek, grove miskenning van vrouwenrechten omwille van religie of huiselijk geweld: dat valt niet te relativeren, te klasseren of te negeren.

Omdat dát onmiskenbaar écht geweld is. Dáár moet tegen opgetreden worden door politici. Ze zijn daarvoor het best geplaatst. Dat is prioritair. Dringender dan een #MeToo voor vrouwelijke politici. Opkomen voor vrouwen die hun rechten schrijnend écht geschonden zien, daartegen moet worden opgetreden door vrouwelijke én mannelijke politici.

Waarmee ik meteen bij de mannen zelf ben. Want men doet de meeste mannen in deze kwestie óók 'geweld' aan als men met gelijke maten en gewichten weegt wat betreft de term. Mijn tweede knuppel in het hoenderhoek behelst dus de mannen zelf. De meeste mannen deugen! Mijn titel verwijst natuurlijk naar het boek van Rutger Bregman. Een boek dat ik zelf nog niet las, maar waarover ik weet dat de lezers in twee kampen verdeeld zijn. Sommigen vinden het geweldig, anderen wijzen op de vele fouten die hij maakt. Sterk vermoedend dat er in deze kwestie ook twee kampen zijn, permitteer ik me zijn titel te gebruiken. Het kan, veronderstel ik, want ik vereng het tot het mannelijke deel van de mensen. Het uitvergroten van een paar voor sommigen als pijnlijk aanvoelende incidenten, hypothekeert de veel grotere groep mannen die wél hoffelijk, attent en voorkomend zijn. Zelfs terughoudend. Ik geloof oprecht dat de 'hufters' sterk in de minderheid zijn, dat het uitzonderingen zijn. Die paar nestbevuilers slepen hun seksegenoten mee in een onterecht diskrediet. De meeste mannen deugen! Als patiënt en in het algemeen. Dus vermoedelijk ook als politicus.