22 juni 2023
Wat delen Conner en Elio?
Conner Rousseau outte zich recent als 'anders geaard', en onmiddellijk speculeerde de pers waarom hij dat uitgerekend op dit moment doet. Houdt het verband met twee meldingen van grensoverschrijdend gedrag bij 17-jarigen? Neemt hij de vlucht vooruit?
In dezen ontgaat mij niet de parallel met wat in 1996 gebeurd is, toen journalisten Elio Di Rupo met de vinger wezen op basis van gelijkaardige beschuldigingen. Een beschadigingsoperatie?
Nadat de vaderlandse pers hem in november geout had, was Di Rupo meteen de allereerste openlijk homoseksuele politicus in België. 'Ingrijpend', noemde Vande Lanotte die gebeurtenis enkele decennia later, 'want de tijdgeest was anders dan die van vandaag. Acceptatie van homoseksualiteit stond nog maar in de kinderschoenen.'
Het rapport van justitie noteerde 'de bedenking dat Di Rupo er wel veel contacten op nahield' en volgens diverse bronnen viel hij op jonge kerels. So what? Zoiets maakte van hem natuurlijk nog geen pedofiel. In het tijdsgewricht waarin we toen leefden bleken we evenwel verblind door de Dutroux-affaire en maakten we van elke homo direct een kinderlokker.
Twee dagen tevoren waren Sabine en Laetitia bevrijd, en de lichamen van Julie en Mélissa opgegraven … Het land verkeerde in shock. En overal zag men doofpotoperaties. Zeker bij hooggeplaatsten als ministers. Di Rupo stond in de vuurlijn en moest de volle laag incasseren. Waar een blad als Het Laatste Nieuws geen namen noemde, deed een kwaliteitskrant als De Standaard dat wel. Opmerkelijk. Een politieke afrekening? Het logo AVV-VVK (Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus) zou pas eind 1999 van de voorpagina verdwijnen.
Ook Herman De Croo, partijvoorzitter van de VLD, noemde man en paard. Hem waren huiszoekingen ter ore gekomen die twee Franstalige ministers in opspraak brachten. De huiszoekingen in kwestie waren gebeurd bij twee minderjarige prostituees van de Brusselse Place Fontainas die uit de biecht hadden geklapt. Volgens De Croo moest de toenmalige premier Jean-Luc Dehaene 'snel duidelijkheid verschaffen, omdat de geloofwaardigheid van de politiek bij de bevolking al zwaar geschokt was'.
Journalisten lagen op vinkenslag. De ernst van het dossier groeide gestaag met het uur. De aanklacht zou toch op meer berusten dan op louter geroddel. Het bleek niet zomaar een politieke zet van de oppositie. De volgende dag smeerde De Morgen op zijn voorpagina breed uit wat de verschillende punten behelsden in het dossier. Daarin kon je onder andere zwart op wit lezen: seks met een jongen van dertien …
Ook Siegfried Bracke, toen nog een gedegen journalist, sloot zich hierbij aan. Hij liet zich op het scherm interviewen door een collega van hem op wat toen nog de BRTN heette. Hij meldde dat hij inzage had mogen hebben in belangrijke documenten en liet doorschemeren dat het hier toch wel zeer ernstige zaken betrof. Toen achteraf zou blijken dat de affaire Di Rupo niet meer dan een storm in een glas water was, meen ik mij niet te kunnen herinneren dat Bracke zijn uitlatingen heeft rechtgezet op televisie. Maar misschien heb ik die uitzending wel gemist. In ieder geval had hij rooksignalen uitgestuurd. En was ons niet geleerd dat zoiets niet mogelijk was zonder vuur? Wat hij gestookt had zou dan ook blijven smeulen.
Binnen de week nog zou blijken hoe flinterdun het dossier tegen Di Rupo was. Het berustte op slechts één enkele getuigenis. Die van een fantast en oplichter, Olivier Trusgnach. Op het moment van de heisa zat hij in de nor voor diefstal. Maar er was hem een beter gevangenisregime beloofd als hij ging praten. En praten deed hij dus, over vermeende feiten die zich bijna tien jaar geleden hadden voorgedaan. Dit gebeurde tijdens vier opeenvolgende politieondervragingen waarin hij zichzelf geregeld tegensprak.
Seksfeestjes diste hij op, want dat was wat de ondervragers wilden horen, daar hengelden ze naar. Met minderjarigen. Bingo! Dit paste bij de tijdgeest rond Dutroux. Grafé, minister van de Franse gemeenschap, en Di Rupo waren daarop aanwezig. Trusgnach had als 'schandknaap' – zo stond het te lezen in de Nederlandse Volkskrant – met Elio de lakens gedeeld, op een ogenblik dat hij nog geen volle zestien jaar oud was. En om zijn bewering nóg geloofwaardiger te maken pronkte hij met zijn titels van baron en prins.
Allicht had Bracke dus dossiers in handen gekregen en zijn kritische geest laten vallen op deze adellijke kwalificaties. Die bewezen hoe gewichtig deze informatie wel was, toch? Wat meteen ook Brackes eigen betekenis accentueerde. Dat had hij toch weer mooi gestrikt!
Journalisten excelleerden tijdens deze Dutroux-periode wel meer in het etaleren van rare kronkels. In het Belang van Limburg schreef Marc Platel dat de politieke klasse zich de vraag diende te stellen of het wel correct was dat mensen 'met een dergelijke privéachtergrond' het tot minister konden brengen. Zij stelden zich namelijk bloot aan chantage en aan het soort aanvallen à la Trusgnach. Hiermee groef de verslaggever de argumentatie uit de jaren '50 terug op, waarmee Senator Joseph McCarthy in de VS op communistenjacht trok. Platel hield met andere woorden een pleidooi om homo's a priori uit te sluiten van de toegang tot ministerposten (en dus ook van bepaalde beroepen, denk ik, want in welke functie was men niet allemaal te chanteren?).
Was dit een gewiekste poging om homofobie achter rationele argumenten weg te steken? De journalist schreef tenslotte voor een christelijke krant.
Het is een beetje het verhaal van Alan Turing, de wiskundige die erin slaagde de Enigmacode van de nazi's te kraken, een huzarenstuk waarvan vaak beweerd wordt dat de geallieerden er hun eindoverwinning aan te danken hadden. Op de hoogte van staatsgeheimen bleek hij makkelijk te chanteren als gay man. In Engeland stonden er tot in 1967 celstraffen op deze geaardheid. Er gaan geruchten dat Turing daarom door de Engelse geheime dienst met cyanide zou zijn vermoord. In 2013 verleende Queen Elisabeth hem echter gratie … Hij zal er ongetwijfeld blij om geweest zijn en eens met zijn skelet hebben gerammeld.
Mag ik Platels vraag of je homo's wel minister kon laten worden, misschien omkeren? Dient de Belgische pers zich niet te beraden vooraleer dergelijke berichtgeving als over Di Rupo de wereld in te sturen, om te verhinderen dat een fait divers opgeklopt kon worden tot een zaak buiten alle proporties?
Maar blijkbaar heeft de pers ondertussen nog altijd niks geleerd. Ook in 2023 nagelen verslaggevers iemand aan de schandpaal op basis van een melding waarvan het parket zegt dat die geseponeerd is, dat er geen strafbaar feit is gepleegd … een klacht die nota bene werd ingediend niet door het vermeende 'slachtoffer' zelf, maar door een zogenaamde onafhankelijke journalist! Dit lijkt meer op een politieke afrekening, toch? Waarvoor homoseksualiteit niet allemaal kan dienen!
Meer van Rudy Van Giel