12 december 2024
Ik heb zin in een bril!
Soms heb je zowaar een voordeel met een ‘beperking’ waar mee te leven valt. Eentje waarvoor sommigen je zelfs benijden, zo blijkt.
Een krantenartikel over opticiens trok mijn aandacht, ik ben immers van kleins af aan brildrager. Er was iets in dat artikel dat me grote ogen deed opzetten, ondanks mijn bijziendheid. Die merkwaardigheid was tot nu toe nog niet tot mijn goedwerkende oren gekomen, evenmin hadden die onvermogende ogen van mij het al eerder gelezen – misschien heb ik een sterkere bril nodig. Mijn verbazing betreft de vaststelling dat er blijkbaar mensen zijn die, ondanks hun perfecte ogen, toch een bril willen dragen. In die bril zitten dan neutrale glazen. Het is het montuur dat belangrijk is, omhulsel van de tot niets dienende glazen. Er is dus een omkering gebeurd, het montuur was eerst nodig als drager van de glazen, nu dient het als modeartikel, met een 'fashionable’ model kan men de aandacht trekken. Het hebben van meer dan één bril is dan uiteraard een begrijpelijke noodzaak. Bij elke outfit een passende bril!
Of er al onderzoek is gedaan naar het fenomeen weet ik niet. Het zou kunnen, wetenschappers onderzoeken wel eens meer triviale zaken, al dan niet met het oog op een meer fundamenteel vraagstuk. Maar ik vermoed toch van niet. Zélf een kleine steekproef houden behoort niet tot mijn bevoegdheden, het zou trouwens ook geen betrouwbaar resultaat geven, ik houd me immers niet op in trendy, hippe milieus. Navraag in mijn omgeving leert me dat het niet nieuw is dat mensen een bril op hun neus zetten ook al hebben ze perfecte ogen. De info had me alleen nog niet bereikt. Het gebeurt wel eens meer dat ik met de laatste trein aankom.
Onder welke categorie moet ik die brilliefhebbers categoriseren? Zijn het modeliefhebbers? Houden ze ervan creatief om te gaan met hun voorkomen, hun uiterlijk? Zijn het kunstzinnigen? Of categoriseer ik hen simpelweg bij de afdeling 'consumenten’? Een slachtoffer van het feit dat het gewoon mogelijk is? Ik heb zin in een bril! En ik heb er het geld voor. Dus waarom niet? Ook al heb ik er eigenlijk geen nodig.
Misschien viseer ik hier nu onterecht die brilfashionista’s en hebben we wel allemaal boter op het ijdele hoofd. Wie kan weerstaan aan al hetgeen voor het grijpen is, simpelweg omdat we er het geld voor hebben en omdat het beschikbaar is? We vechten niet continu tegen die verleidelijke stimulans om te consumeren. Veelal verleid door de reclame-industrie die ons laat geloven dat we er recht op hebben, dat het ons gelukkig zal maken eens we in het bezit zijn van het voorgeschotelde product, dat het onmisbaar is voor ons goedgevoelen
Hechten we er groot belang aan onze identiteit te beklemtonen door ons te willen onderscheiden via de aanschaf van begeerlijke producten, een mooie auto of een exotische reis? Omdat het status en aanzien geeft? Omdat je ermee kan uitpakken? Of is het simpelweg allemaal té mooi en te verleidelijk om er gewoon aan te weerstaan?
Al lijkt ook het omgekeerde zich eveneens voor te doen. Onlangs stelde een luxemagazine van een krant 'gewone’ koffieapparaten voor. Terug naar de ouderwetse manier van koffiezetten, weg van hippe machines. Het is ook een trend. Het kan ook een middel zijn om zich te onderscheiden.
De vraag is of al die 'zin in dingen’ ons daarbovenop enige zingeving oplevert? Deze vraag is al ontelbare keren gesteld, ik val er alleen maar mee in herhaling. Ik hoor het u denken. Dat klopt, maar 'de brilaffaire’ – die me niet losliet – laat bij mij ook de gedachte opborrelen dat er vooral veel blindelings geconsumeerd wordt, zonder erbij stil te staan of we het écht, écht nodig hebben. En dan heb ik het hier niet over het feit dat consuminderen in deze tijd niet zou misstaan, neen, het gaat me enkel over de bedenking dat we veel te veel verleid worden door allerlei 'markten’ met elk hun eigen specifieke waren. Dat we ons als willoze slachtoffers naar de slachtbank van het consumentisme laten voeren. Waarbij we niet alleen consument zijn, maar ook concurrent van elkaar worden. We willen ons onderscheiden. Sommigen doen dat met een nutteloze brilmontuur. Het is een gek fenomeen. Ik zal er ongetwijfeld aan denken wanneer ik nog eens een nieuwe montuur nodig heb. Misschien weersta ik niet aan de verleiding om eens resoluut te kiezen voor een heel opzichtig, excentriek model waar onmogelijk naast te kijken valt. Het voordeel is dan uiteraard dat u het onmiddellijk zal merken, dat ik zal opvallen. Ja! Ja!
Mijn excuus: het montuur zal échte glazen omringen.
Meer van Sophia De Wolf