Doorheen de manier waarop Van Langenhove omgaat met deze veroordeling zien we één rode draad die we wel vaker zien bij extreemrechts: lafheid. Te laf om werkbare oplossingen te formuleren voor complexe problemen, te laf om constructief deel te nemen aan het politieke proces (kijk naar de uittocht van de partij van Geert Wilders uit de Nederlandse regering), te laf om te aanvaarden dat de wetten van het Belgische volk worden overtreden en dat daar gevolgen aan verbonden zijn. Die lafheid maakt dat extreemrechts steeds opnieuw in de slachtofferrol kruipt en de eigen verantwoordelijkheid ontwijkt. De reactie van Van Langenhove op zijn nakende veroordeling was daar een voorbeeld van: hij schoof de schuld in de schoenen van de pers. Het was namelijk de VRT die dankzij degelijke onderzoeksjournalistiek in haar programma Pano aan het licht bracht op welke mensonterende manier Schild & Vrienden racistische, seksistische en negationistische boodschappen verspreidde. Mediakritiek is een nuttige discipline, maar als het goed is, zeggen we het ook: de VRT heeft als rol als bewaker van de democratie in dit dossier uitstekend vervuld. 

Dries Van Langenhove en Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken waren er als de kippen bij om deze veroordeling te framen als een miskenning van het recht op vrije meningsuiting. Dat klopt niet. Het recht op vrije meningsuiting is begrensd door factoren zoals het aanzetten tot geweld tegen minderheidsgroepen, ongegronde belediging, het openbaar maken van bepaalde bedrijfsgeheimen en het bezitten en verspreiden van kinderporno. Deze begrenzingen zijn zeer logisch en rechtvaardig en zijn gestemd door het Belgische volk. Bovendien is het belangrijk om te weten dat racisme geen mening is zoals zo veel andere, maar een officieel misdrijf. Ook hier is de slachtofferrol die Van Langenhove zich toemeet een bewijs van lafheid: hij is te laf om de gevolgen te dragen van zijn crimineel gedrag. De strijd tegen criminaliteit is nochtans een stokpaardje van de partij waarvoor hij militeert.

Belangrijk voor het Humanistisch Verbond is dat een van de instanties die zich burgerlijke partij stelden, de heer Henri Heimans is. Henri Heimans is eremagistraat, laureaat van de Prijs voor de Mensenrechten en schreef samen met de laureaat van de Prijs Vrijzinnig Humanisme 2025, Dirk Verhofstadt, het boek KZ-syndroom. Een litteken dat nooit verdwijnt. Als kind van twee tijdens WOII gedeporteerde ouders legde hij na het bekijken van de Pano-reportage onmiddellijk klacht neer en stelde hij zich als onrechtstreekse benadeelde van het nazisme burgerlijke partij. Het Humanistisch Verbond is de heer Heimans zeer erkentelijk voor deze democratische daad van verzet.

Dries Van Langenhove gaat nu in beroep bij het Hof van Cassatie, waarmee hij ons rechtssysteem nog verder belast.