18 november 2025
Zinloos en traag, maar met muziek
Ik krijg de laatste tijd weer vaak de indruk dat ik niet veel meer te zeggen heb. Iets doen zit er eigenlijk ook niet meer in. M'n pijp is uit en ik ben stervende, of zo lijkt het toch. Ik voel me dan vaak niet meer dan een dorre en levenloze plant die niet meer kan dan zagen en klagen. Het is iets dat ik niet wil of graag heb. Meer nog, het is een hatelijk beeld dat ik telkens zie wanneer ik voor de spiegel sta en naar mezelf kijk. Enkel 's morgens zie ik trouwens dat lelijk en zelfs hatelijk beeld voor me, want nergens anders zal je een spiegel vinden of zien in m'n huisje. Zo probeer ik mezelf te beschermen van (of 'tegen') afgrijselijke dingen en gedachten.
Ik besef en weet best dat ik een enorm slecht en laag zelfbeeld heb. Het is iets dat ik al lang heb en op een bepaalde manier zelfs mee heb leren leven. Maar wanneer de vreselijke aangezichtspijn zich weer laat voelen en plots opduikt, gaat het ineens weer heel slecht met me. Meer nog, dan krijg ik het gevoel dat enkel de dood zou kunnen zorgen voor opluchting en rust. Het is bovendien moeilijk te begrijpen dat ik mezelf vroeger juist graag had. Hoewel ik mezelf echt probeer te overtuigen dat ik ooit graag naar mezelf keek, kan ik me niet voorstellen dat ik m'n lelijke kop en lijf ooit graag had. Aan de andere kant denk ik dat net die gedachten aan mijn persoonlijke verleden me nu nog levend houden. Ik weet het eigenlijk niet en moet nu waarschijnlijk wel heel vreemd overkomen.
Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik mezelf ook wel een rare jongen vind. Zo kan ik niet begrijpen waarom ik ondanks het gevoel dat m'n leven zinloos is, bepaalde dingen doe. Zo ga ik straks bijvoorbeeld naar de kapper, was ik 's morgens mijn gezicht, poets ik mijn tanden en kies ik nog steeds – twijfelend en dus veel te traag – in m'n kleerkast een broek en trui die naar mijn mening bij elkaar passen. Waarom ik dat doe, weet ik dus niet. Als m'n leven geen zin meer zou hebben, waarom dan nog onnozel doen over de manier waarop ik erbij loop? Ik snap mezelf niet meer en dat maakt me kwaad.
Gelukkig is er toch iets waardoor ik deze donkere en duistere realiteit rondom me kan ontvluchten. Nee, ik heb het niet over drugs, want daar doe ik niet aan mee. Het is iets dat me constant omringt en overal in m'n huisje te vinden en zelfs te horen is. Ik heb het over muziek. Liefst met luide gitaren, maar ik sta voor veel open, hoor! Zo kan ik violen en piano's ook wel waarderen.
Soms beluister ik zelfs muziek die me doet denken aan wie of wat ik vroeger was en nu zelfs ben! Heel vreemd, want dat probeer ik dan toch juist te ontvluchten? (Bekijk en beluister als voorbeeld 'Low Self Opinion' van Rollins Band met zanger/acteur Henry Rollins die wel altijd boos lijkt.) Wanneer ik zo'n liedje hoor, maakt het me toch blij en ik moet eerlijk zeggen dat ik dan soms meezing. Brullen is eigenlijk correcter, want zangtalent is me eigenlijk ook vreemd.
Ik hoop dat het morgen beter met me gaat. Misschien luister ik dan wel naar een leuk liedje van K3 of zo, maar ik denk niet dat zoiets bestaat. En u?