Op een of andere manier ben ik onverhoeds in de lokale traditie ingesukkeld, en op een welbepaalde dag stipt om twee uur in de namiddag in een diepe slaap ingedommeld. Siësta. Een goeie gewoonte, volgens de medische wetenschap. En het ritme heeft ook duidelijk de economie in de pas laten lopen. Tijdens vorige overwinteringen stond ik al wel eens voor een gesloten deur van een winkel of keek ik verbijsterd hoe de cafébaas mijn halfleeg tapabordje meenam als waarschuwing. Siësta. Zelfs in wintertijd. En dat dwarsboomt de aanloop naar de nacht. Want wie rond vijf uur na een lekkere powernap energie teveel heeft, doet zich te goed aan een hap tussendoor. En dus, je raadt het al, heb je pas weer trek rond een uur of negen, tien. En ja, eer de afwas achter de rug is … je hebt 'm, de nacht begint echt wel in de nacht. En slapen ook.

Maar dus, ik heb een plan.

Sinds de 'noodtoestand' hier in Spanje is uitgeroepen, mogen enkel essentiële verplaatsingen gemaakt. Supermarkt, apotheek, telecom, benzinestation, ziekenhuis (sic) staan op de lijst en die is bovendien decretaal vastgelegd. En oh ja, wandelen met een huisdier. Dat laatste is de Spaanse overheid zuur opgebroken. Een dag later las ik op een of andere lokale website dat de politie hier al had moeten optreden tegen inwoners die met hun geit of zelfs varken waren gaan wandelen. Komt ervan als je maatregelen niet duidelijk en precies zijn.

Gisterenochtend was het echt wel druk aan de supermarkt. Een lange rij mensen met winkelkar en strikt op een metertje afstand van de volgende. Je kent het beeld intussen van televisie en internet. Toegegeven, ik heb nu natuurlijk veel tijd, maar om dat te besteden aan wachten aan de ingang van een supermarkt … nee, liever niet.

Dus mijn plan, vandaag, is tijdens de siësta naar de winkel te trekken. Alle Spanjaarden liggen dan wellicht te snurken in hun canapé of minstens te snoezelen aan hun computerdesk.

Van de compound waar ik verblijf tot aan de supermarkt is het een kilometertje of drie. Ik broed al even op een incivieke daad. Bij decreet is het verboden rond of naast de plek waar je woont, te wandelen. Dus, in de compound zou het wel mogen, was mijn eerste gedachte. Maar dat was buiten de syndicus gerekend, want meteen kreeg ik via mijn goeie vriend-eigenaar (van wie ik het prachtig appartementje huur), de e-mail doorgestuurd die de syndicus had opgesteld met de toepassing van het COVID-19-decreet in en om de compound. Vuilniszakken verslepen naar de containers aan de straatkant, dat mag. Je hond (jaja) uitlaten, ook. Als je maar niet te lang rondwandelt. Hoe lang je hond over zijn sanitaire behoefte mag doen staat er niet bij, en ook niet hoeveel keer per etmaal. Niet op de banken zitten, staan, wellicht ook niet ('onduidelijk' zou een Antwerpse burgemeester waarschijnlijk breaking-newsgewijs reageren). Uiteraard zijn zwembad, sauna en jacuzzi gesloten. En socializen op grasveld, onder fontein of rond lantaarnpaal, nee dat hoort niet. Hier in de Spaanse noodtoestand wordt – opmerkelijk, toch? – niets vermeld over de deugdelijkheid van beweging, laat staan sport.

Goed.

Mijn inciviek plan bestaat erin te voet naar de supermarkt te trekken, ondanks het beschikken over een huurautootje. Dat zal mijn mobiele stappenteller zeker tot 10 000 opdrijven. En in siëstatijd doe ik mijn shopping rustig en zonder te moeten aanschuiven. Ik ben fier op mezelf, het mensenrecht op beweging moet afgedwongen.

Ik wacht tot een uur of twee.

Maar zie hoe mijn inciviek plan minuut na minuut verder onderregent.