13 mei 2020
In staat van alarm (5)
Wind kan stevig waaien.
Op dag 49 van de lockdown, deep down Spanje, Andalusië. Nog steeds opgehokt wegens dat rotvirus. Nog altijd hoor ik in huis te blijven.
Ik zie de zee van op m'n terras.
De palmbomen vlak voor het appartement ruisen harder dan anders. Mistrallerige wind, fors en met stoten. Vreemde geluiden van losse terrasmeubels of gerammel aan deuren, onbekend lawaai, hier in de compound.
De zon is er weer, na dagenlang grijs. Bijwijlen heet, dan ineens weer kil als vrieszon. De lente lijkt gefaseerd uit zijn kot te komen.
Net zoals het plan van president Sanchez in Estado de Alarma voor de Spaanse 'Kom-uit-uw-kot'. Vier fases, van 0 tot en met 3. De verwarring begint al bij de cijfers. Wilmès achterna. Zonder powerpoint. Sinds vorige week mogen kinderen met één ouder, één kilometer rond het hok, één uur wandelen. Mensen met een hond mochten dat al langer én verder van het hondenhok. Vanaf 2 mei verandert ons kampleven. Strak plan, scherpe timing. Individueel wandelen en sporten tussen 6 uur 's morgens en 10 uur. Van 10 uur tot 12 uur is het aan de +70'ers en mensen met een functiebeperking voor hun portie beweging. En dat is hen nog eens gegund tussen 7 en 8 's avonds. Van 12 uur tot 19 uur mogen de kinderen gelucht onder toeziend oog van een volwassene. En om 20 uur mogen volwassenen weer individueel wandelen en sporten op het slagveld. Om 23 uur wordt iedereen verondersteld te gaan slapen. Of er dan een taptoe geblazen wordt? No lo se.
Maar goed, we mogen niet klagen, in Wuhan hebben de mensen 76 dagen full force opgehokt gezeten, om daarna ook in fases opnieuw het leven te vieren.
Ik zie de zee van op m'n terras.
De palmbomen vlak voor het appartement ruisen harder dan anders. Mistrallerige wind, fors en met stoten. Vreemde geluiden van losse terrasmeubels of gerammel aan deuren, onbekend lawaai, hier in de compound.
De zon is er weer, na dagenlang grijs. Bijwijlen heet, dan ineens weer kil als vrieszon. De lente lijkt gefaseerd uit zijn kot te komen.
Net zoals het plan van president Sanchez in Estado de Alarma voor de Spaanse 'Kom-uit-uw-kot'. Vier fases, van 0 tot en met 3. De verwarring begint al bij de cijfers. Wilmès achterna. Zonder powerpoint. Sinds vorige week mogen kinderen met één ouder, één kilometer rond het hok, één uur wandelen. Mensen met een hond mochten dat al langer én verder van het hondenhok. Vanaf 2 mei verandert ons kampleven. Strak plan, scherpe timing. Individueel wandelen en sporten tussen 6 uur 's morgens en 10 uur. Van 10 uur tot 12 uur is het aan de +70'ers en mensen met een functiebeperking voor hun portie beweging. En dat is hen nog eens gegund tussen 7 en 8 's avonds. Van 12 uur tot 19 uur mogen de kinderen gelucht onder toeziend oog van een volwassene. En om 20 uur mogen volwassenen weer individueel wandelen en sporten op het slagveld. Om 23 uur wordt iedereen verondersteld te gaan slapen. Of er dan een taptoe geblazen wordt? No lo se.
Maar goed, we mogen niet klagen, in Wuhan hebben de mensen 76 dagen full force opgehokt gezeten, om daarna ook in fases opnieuw het leven te vieren.
Maar eerlijk? Een vreemd gevoel bekruipt me nu meer en meer experten in de pandemedia over een mogelijke tweede aanval tekst en uitleg geven.
'Ik heb al een paar keer op het terras gezeten', … zie ik mezelf schrijven. Dat had in normale tijden moeten zijn: 'ik ben ook al wel eens binnen gaan zitten!' Het weer, het weer, weeral het weer. Het klimaat lijkt ook verkouden, coronabesmet?
Toen ik gisteren, met het magere zonnetje op het bolletje, op het terras zat, ja, … las ik op een 'Ollandse website voor expats in Spanje, een gek bericht. 'Gelukkig hebben – zo begint het artikel – de autoriteiten van de provincie Cádiz en inwoners van de gemeente zich verontwaardigd geuit over deze wel erg drastische werkwijze die schadelijke gevolgen heeft voor het ecosysteem in het gebied, voor de duinen en diersoorten.' Waarover gaat het hier? Dan pas merk ik de intro van het artikel verscholen boven een grote advertentie 'In stock – 12h shipping – Mascarillas Bucales', een ad van de nieuwe postcoronaindustrie. Ik scroll terug omhoog en lees. 'De buurtraad van het kuststadje van Zahara de los Atunes (naast Cádiz) desinfecteert het strand met bleekmiddel tegen virusbesmetting.' Wie heb ik dat stupide idee nog al eens horen toeteren?
Een beetje verder lees ik over hevig protest. Tegen de linkse minderheidsregering van Sanchez en Unidas Podemos. Tja, er zijn altijd wel enkele groepen ontevreden, denk ik er als notitie bij. Het betreft 250 000 euro verlies en ettelijke bedreigde jobs in de sector. Ja, niet aangenaam, maar … corona, weet u wel. Wat blijkt, de organisatoren van stierengevechten zien de rode flap wapperen. Door corona dreigt de sector in diepe crisis te sukkelen. Wablieft? Ik dacht dat bullfighting tot de museumwereld behoorde? In het stadje hier dichtbij is er zo'n arena voor stierengevechten, Plaza de Toros (sic). Een ex-toreador wijst je er de weg, in zijn grootse vervlogen tijden. Of in Sevilla, daar moest ik een kaartje kopen voor een audiogids en een flyertje. Geen stier te bespeuren. Toreador kon je zijn, als je je kop door een modelkostuum stak. Voor een selfie moest je wel lenig zijn. My goodness.
'Ik heb al een paar keer op het terras gezeten', … zie ik mezelf schrijven. Dat had in normale tijden moeten zijn: 'ik ben ook al wel eens binnen gaan zitten!' Het weer, het weer, weeral het weer. Het klimaat lijkt ook verkouden, coronabesmet?
Toen ik gisteren, met het magere zonnetje op het bolletje, op het terras zat, ja, … las ik op een 'Ollandse website voor expats in Spanje, een gek bericht. 'Gelukkig hebben – zo begint het artikel – de autoriteiten van de provincie Cádiz en inwoners van de gemeente zich verontwaardigd geuit over deze wel erg drastische werkwijze die schadelijke gevolgen heeft voor het ecosysteem in het gebied, voor de duinen en diersoorten.' Waarover gaat het hier? Dan pas merk ik de intro van het artikel verscholen boven een grote advertentie 'In stock – 12h shipping – Mascarillas Bucales', een ad van de nieuwe postcoronaindustrie. Ik scroll terug omhoog en lees. 'De buurtraad van het kuststadje van Zahara de los Atunes (naast Cádiz) desinfecteert het strand met bleekmiddel tegen virusbesmetting.' Wie heb ik dat stupide idee nog al eens horen toeteren?
Een beetje verder lees ik over hevig protest. Tegen de linkse minderheidsregering van Sanchez en Unidas Podemos. Tja, er zijn altijd wel enkele groepen ontevreden, denk ik er als notitie bij. Het betreft 250 000 euro verlies en ettelijke bedreigde jobs in de sector. Ja, niet aangenaam, maar … corona, weet u wel. Wat blijkt, de organisatoren van stierengevechten zien de rode flap wapperen. Door corona dreigt de sector in diepe crisis te sukkelen. Wablieft? Ik dacht dat bullfighting tot de museumwereld behoorde? In het stadje hier dichtbij is er zo'n arena voor stierengevechten, Plaza de Toros (sic). Een ex-toreador wijst je er de weg, in zijn grootse vervlogen tijden. Of in Sevilla, daar moest ik een kaartje kopen voor een audiogids en een flyertje. Geen stier te bespeuren. Toreador kon je zijn, als je je kop door een modelkostuum stak. Voor een selfie moest je wel lenig zijn. My goodness.
Is er een gelijkenis met de potsierlijke en in scène gezette angstpsychose over het dreigende tekort aan vleeswaren in de Amerikaanse winkelrekken? Vleesgigant Tyson stootte een flinke elleboog met Trump om de meat industry hoog op de lijst van essentiële productie te zetten. En avant, met de vleesverwerkende industrie in de VS, waar hoofdzakelijk immigranten werken in degoutante omstandigheden, aan de laagste lonen en compleet onbeschermd. Olé! Olé!! Olé!!!
Sanchez buigt alvast minder diep voor de bull-lobby dan Trump voor die van de meat. Stierengevechten mogen pas terug in fase 3. Dus, inderdaad, je hebt het goed, in de vierde periode van het plan om uit de lockdown te stappen. Ik bedoel … het is wel de derde fase, maar eigenlijk de vierde stap. Duidelijker nu? Tenzij je natuurlijk zoals de Canarische Eilanden en Mallorca, geen fase 0 hebt, en meteen in fase 1 zit. Maar ja, daar hebben ze geen bullfights.
Intussen klappen we hier nog altijd stipt om acht uur 's avonds voor de zorgverstrekkers en iedereen die werkt in de essentiële productie. Enkele weken geleden, ik weet echt niet meer wanneer, de tijd is als pudding in m'n hoofd, hadden m'n onderbuur en ik een poging ondernomen om wat 'ambiance in het kot' te maken. Zie 'In staat van alarm (1)'. Dat was op een sisser afgelopen.
Nu moet je weten dat er hier regelmatig uit een of ander appartement de klanken van muziekles te horen zijn. Een leerling op viool. Flink vals, krakend en krassend geluid. En soms, en dan hoor je bij wijze van spreken in alle appartementen de opluchting, juist op de noot. Ondanks deze auditieve dictatuur, geeft het kleur in coronatijd. Niemand protesteert. We ondergaan. Want, we weten intussen dat de muziekles steevast eindigt met een muziekstukje op viool door de lerares. Ze blijkt een bekende violiste te zijn in Spanje. En is hier opgehokt met haar gezin. Als zij een strijkje pleegt, dan wordt er overdag spontaan geapplaudisseerd.
Gisterenavond liep de muziekles wat uit de hand. En acht uur kwam snel dichtbij. De violiste speelde als toemaatje de soundtrack van de film Schindler's List. Hoor je die weemoedige, in tristesse gedrenkte melodie, die rouw, leed en heropstanding in muzieklijnen weeft? En dat in de stilte van een wijdse compound in COVID-19-tijd. Deep down Spain. Kippenvel. En stil, van binnen.
En stilte in de compound, toen de laatste noot als #flattenthecurve uitgestorven was.
We zijn te laat beginnen klappen.
Meer van Ng Tjhoi Sauw
Sanchez buigt alvast minder diep voor de bull-lobby dan Trump voor die van de meat. Stierengevechten mogen pas terug in fase 3. Dus, inderdaad, je hebt het goed, in de vierde periode van het plan om uit de lockdown te stappen. Ik bedoel … het is wel de derde fase, maar eigenlijk de vierde stap. Duidelijker nu? Tenzij je natuurlijk zoals de Canarische Eilanden en Mallorca, geen fase 0 hebt, en meteen in fase 1 zit. Maar ja, daar hebben ze geen bullfights.
Intussen klappen we hier nog altijd stipt om acht uur 's avonds voor de zorgverstrekkers en iedereen die werkt in de essentiële productie. Enkele weken geleden, ik weet echt niet meer wanneer, de tijd is als pudding in m'n hoofd, hadden m'n onderbuur en ik een poging ondernomen om wat 'ambiance in het kot' te maken. Zie 'In staat van alarm (1)'. Dat was op een sisser afgelopen.
Nu moet je weten dat er hier regelmatig uit een of ander appartement de klanken van muziekles te horen zijn. Een leerling op viool. Flink vals, krakend en krassend geluid. En soms, en dan hoor je bij wijze van spreken in alle appartementen de opluchting, juist op de noot. Ondanks deze auditieve dictatuur, geeft het kleur in coronatijd. Niemand protesteert. We ondergaan. Want, we weten intussen dat de muziekles steevast eindigt met een muziekstukje op viool door de lerares. Ze blijkt een bekende violiste te zijn in Spanje. En is hier opgehokt met haar gezin. Als zij een strijkje pleegt, dan wordt er overdag spontaan geapplaudisseerd.
Gisterenavond liep de muziekles wat uit de hand. En acht uur kwam snel dichtbij. De violiste speelde als toemaatje de soundtrack van de film Schindler's List. Hoor je die weemoedige, in tristesse gedrenkte melodie, die rouw, leed en heropstanding in muzieklijnen weeft? En dat in de stilte van een wijdse compound in COVID-19-tijd. Deep down Spain. Kippenvel. En stil, van binnen.
En stilte in de compound, toen de laatste noot als #flattenthecurve uitgestorven was.
We zijn te laat beginnen klappen.