Vandaag valt het me op, wat zijn bloemen en planten mooi. De zon straalt na weken kil en grijs weer, warmte. De prachtige, fel purperen bougainville kronkelt van bij mijn onderbuurmans tuin omhoog, over de zwartmetalen balustrade van mijn kleine terras. Op de binnenplaats is het stil, enkel het ruisen van tien stevige, stoere palmbomen, tussen kleine, goedverzorgde olijfbomen. Je moet weten dat ik hier ditmaal oorspronkelijk op retraite was aangeland. Een reset periode, je kent dat wel. Modegril? Nee, niet bepaald, wel amechtig geworden van de dagelijkse hectiek in kikkerland.

"Un muy mal mes Marzo", wist mijn overbuurman uit Madrid. Maart was uitzonderlijk slecht. Omgekeerd evenredig was februari buitengewoon goed. Toen was ik hier ook. Samen met een andere goeie for old times' sake vriend, bijna onze jaarlijkse contemplatie-expeditie, pompeus voor uitje. We wandelden langs de grillige kust, hij al wat meer berggeit dan ik, en oude hond Flip. Deze laatste, en ik ook, prefereerde het prachtige strand en de rustige tropische esplanades. Heerlijk lenteweer, de eerste zweetdruppels van het nieuwe jaar, bij 24 graden begin februari. Zalig voordeel van de climate change, egoïstisch dat ik ben. De kustdorpjes zijn nauwelijks bevolkt buiten toeristisch seizoen, en dus heerlijk en gewoon Spaans.

De Madrileense gepensioneerde timmerman en zijn vrouw, die ik af en toe tussen de bougainville en de palmbomen kan zien, zijn sinds enkele weken ook vast op de afspraak, elke avond om acht uur.

Iets waar je ook aan doet, vermoed ik?

Mijn rijzige Deense onderbuurman, een VN-consultant op rust die zijn leven lang worldwide geleefd heeft (van Tanzania tot in Buthan), klapt mee vanop zijn terras, hard in zijn grote handen.

Toen we er de dertiende maart mee begonnen, klonk het applaus in de binnenruimte van de Spaanse compound, iel en behoorlijk creepy. Alsof wij de enige overlevenden waren, na een ravage van het dodelijke virus in een luxe woonzorgcentrum. Maar dag na dag klapten er steeds meer mensen mee. Om de zorgverstrekkers hier in Andalusië, maar vooral in Madrid en Barcelona, een hart onder de riem te steken.

En gisterenavond had m'n onderbuurman, stilaan gefrustreerd door de lockdown full force hier in Spanje, zijn beatbox mee buiten genomen en er een bemoedigende internationale schlager uit laten knallen: "Eviva Espagna!".

Ons Samantha had het moeten meemaken. Internationale erkenning had ze al, maar een sociaal strijdlied worden ?

En nee, ik hoor het je al denken, corona bekt evengoed bij eviva, dat hebben we niet gebruld.

Maar … eerlijk? Buiten bij hem en bij mij, kwam de grap niet echt aan. Een poging om ritme in het klappen te krijgen, werd niet echt gevolgd. Ik vermoed dat de joligheid wat vals klonk in de oren van de Spaanse compound-buren. Begrijpelijk met de morbide cijfers die elke dag binnenkomen en blijven stijgen, ook al is het begin van de #flattenthecurve aangekondigd in de Spaanse pandemedia.

Van wanneer ik hier al zit? Ik zou het je nog vergeten te vertellen. Zolang ben ik hier al, in m'n hoofd. Maanden lijken voorbij. Op 8 maart slenterde ik na een vroege vlucht uit Zaventem nog heerlijk rond in Malaga. Stad vol van Picasso, fritura malaguena, Gibralfaro, museo Carmen Thyssen … en de kronkelende winkelstraatjes.

Nietsvermoedend?  Nee, in België was er toen al wat buzz en fuzz over corona. Ik had van m'n oudste zoon, die in Milaan leeft, al gehoord dat het COVID-ding toch niet zomaar een griepje bleek te zijn, en dat we zeker dag-aan-dag moesten overleggen of hij wel een weekje zou komen luieren in Vera Playas. Ticket, vlucht en koffer waren in orde. Maar dat virus, dat zouden we toch best effe in het snotje, elleboogje, moeten houden. "Want je bent toch wel een hoog risicopatiënt, met je nieuwe nier." Gelijk heeft-ie, mijn wijze zoon, ik neem medicatie om precies mijn eigen immuniteit te verzwakken zodat mijn lichaam de nieuwe nier niet zou afstoten. En ja, ik had het mezelf ook voorgenomen om streng voor mezelf te zijn. Zei ik geruststellend aan de telefoon.

Ineens hoor ik slogans roepen en ritmisch geklap onder mijn hotelkamerraam. Je kent me, hé, volksverzet daar wil ik het fijne van weten.

Ik loop naar buiten en kom terecht in een betoging voor vrouwenrechten.

Op 8 maart houdt de vrouwenbeweging in Malaga traditiegetrouw een stevige optocht om de Internationale Vrouwendag in de kijker te zetten. Ik stap voorzichtig een stukje mee tot aan de speeches. Daar wordt het me even teveel. Echt een massa mensen, dicht bij mekaar, en ik … in dubio wat te doen. Terug naar het katholieke universiteitshotel, waar je voor een prikje pal in het centrum kunt logeren. Minpuntje, in de reisgids in de kleine lettertjes, de haast pauselijke soberheid waarbij naast de formule bed-bad-brood vooral gekort wordt op internet.

Die avond heb ik met man en macht, tegen de gigabytes in, het wereldwijde web afgestruind, tot in China, Wuhan, en in Singapore. De journalist in mij kent dan geen grenzen meer. In beide betekenissen. Hoe wordt een mens besmet?

Toen ik een dag later in Sevilla, de stad die ik al zolang eens wilde bezoeken, in het Museo del baile flamenco op een performance wachtte, belde mijn oudste uit Milaan. "Ik weet niet of ik besmet ben, stel dat ik kom en ik besmet jou …. Ik wil het niet op mijn geweten hebben! En ook, hier is nu de lockdown afgekondigd, het zou naar mijn vrienden ook niet solidair zijn dat ik nu even een weekje vakantie zou nemen. Begrijp je?" En of. Ik weet dat hij een verantwoordelijke jongen is, maar het ontroerde me diep.

Ik heb niet zoveel herinnering overgehouden aan die flamencovoorstelling. Mijn gedachten en gevoel waren gekaapt door een onbekend ding, een virus.

Die avond struinde ik opnieuw alle websites af op zoek naar informatie. En vooral, waar cirkelt dat verdomde ding rond in Andalusië?