30 maart 2021
Homo sapiens, een contradictio in terminis
De mens is een bizar creatuur, een vat vol tegenstrijdigheden. Vrijwel elk lid van de soort is overtuigd van het eigen gelijk. Dat is charmant, grappig, angstaanjagend en belachelijk tegelijkertijd. Ik verklaar mij nader met een aantal voorbeelden.
Ik gaf mij op als vrijwilliger voor mijn vaccinatiecentrum. Ik zou in het callcenter aan de slag gaan. Toen bleek dat ik drie volle dagen per week zou moeten werken, was dat helaas niet combineerbaar met mijn agenda. Geen erg, volk genoeg! Op een dag kwam de vraag of ik zou kunnen heen en weer rijden met mindervaliden. Graag!, belde ik zo goed als meteen. Niet meer nodig, hoor! We hebben er al genoeg! Een antwoord dat ik graag hoorde, het tekent de toch wel grote onderlinge solidariteit die deze pandemie met zich meebrengt. Of toen ik in mijn nabije omgeving een warme oproep deelde van een vriendin die in de vluchtelingenopvang werkt, werd die massaal en hartverwarmend opgevolgd. Volle camionetten werden afgeleverd. Stralende glimlachen daar. Wat is de mens schoon. Daartegenover staat het toenemende individualisme. Ik heb toch eerst recht op een vaccin? Ik heb toch een essentieel beroep? Ik móét absoluut op reis kunnen gaan! Ik heb dat nódig! Men zal zelfs in de paasvakantie elkaar – kleine kinderen incluis – verpletteren om 'aan het raampje' te kunnen zitten in de trein. Mij lijkt het een absurde maatregel, uitgevonden door een of andere geniaal gekke denktank bij de NMBS om de uitstroom naar de zee op mooie dagen te beperken. Men treft er vooral mensen en jongeren mee die geen auto hebben om gewoon naar zee te kunnen rijden. Vaak zit die tegenstrijdigheid in een en dezelfde mens: de vrijwilliger die met een groot hart gaat helpen bij het Rode Kruis, zal zonder aarzelen zijn overbuur verklikken omdat die met vijf mensen in plaats van vier – o, schande! – op zijn terras iets te luid lacht.
Of de klimaatactivisten, waar ik voor alle duidelijkheid ook zelf toe behoor. Ik snap niet dat dit niet wereldprioriteit nummer één is: zonder leefbare planeet sterft de mensheid vanzelf wel uit en zijn alle andere problemen meteen opgelost, dat is dan weer het voordeel. Overdag vreedzaam betogen (bravo, jongeren!), maar ik nodig u uit om rond middernacht, na de avondklok (al mag dat niet), eens te gaan struinen over het Gentse Sint-Pietersplein als de jongeren braaf kotwaarts zijn getrokken, zoals Assepoester na het bal. Een favella in Rio, Mumbai of Cape Town heeft er niks aan, een bérg afval. Of het dezelfde jongeren zijn, durf ik niet te stellen, ik heb het hen niet gevraagd. Zij waren met honderden, ik was alleen.
Belastingen betalen dan. Het is een schande! Die grote bedrijven en miljardairs geraken er weg mee, met die belastingontduikingen, maar wij moesten eens proberen onze energiefactuur een week te laat te betalen! Een waarheid waar je geen euro tussen krijgt. Tot op zaterdag de brandweerman 'achter zijn uren' hun slaapkamer komt schilderen. Kan dat zonder factuur? Dat vat het wel mooi samen.
Zo, daarmee heeft u alvast een onderwerp vanavond aan de bubbeldis. Vrienden mag u toch niet zien om de wereld te verbeteren. Of doet u dat stiekem toch? Keer dan even terug naar de titel.
Meer van Sabine De Vos