Twee jaar later, in 1966, bevindt Hardy zich op de eerste rij tijdens Dylans concert in de Parijse Olympia. Tussen al die onbekende Franse gueules herkent Bob plots het meisje van de foto en hij onderbreekt zijn concert en laat haar via zijn manager weten dat hij het slechts zal verderzetten als zij hem in zijn kleedkamer wil ontmoeten. De timide Françoise gaat schoorvoetend in op de uitnodiging en ontmoet haar muzikaal idool. Het concert wordt hervat en beiden zien elkaar weer na de show in het imposante hotel George V, waar Bob vanop zijn bed twee songs voor haar speelt I Want You en Just Like A Woman. Françoise verklaart later dat de bedoeling niet te missen was, maar dat de vonk niet oversprong. Het meisje op de eerste rij werd voor Bob voor altijd weer het meisje op de foto.

En vergeef me, beste diehard Dylan-fan, vervolgens dacht ik aan Serge Gainsbourg, âme soeur van Hardy, en Jacques Dutronc, peetvader van hun zoon Thomas. Is er een band tussen Bob en 'Seurge'? Zeker en vast. Een jaar na de kuise Parijse bedscène brengt Gainsbourg Chanson du forçat uit, een chanson onmiskenbaar 'geïnspireerd' (op zijn Gainsbourgs geïnspireerd, wat wil zeggen, gewoon gejat) op Dylans Ballad of Hollis Brown uit 1964. Serge komt er (zoals steeds) openlijk voor uit, l'art mineur quoi … Of Dylan bekend was met Serges werk? Hij nam in ieder geval deel aan een privé luistersessie van L'homme à tête de chou, Serges tweede conceptalbum, georganiseerd door Hugues Aufray. Op dit album bedient Serge zich volledig van zijn talk-over zangtechniek, gebaseerd op … Dylans manier van pratend zingen, de talking blues. Een jaar voor Serges overlijden rijpt bovendien bij filmregisseur Bertrand Blier het plan om voor zijn nieuwe film Merçi la vie het trio Gainsbourg, Dylan en Lou Reed te engageren. Als producer wordt Phil Ramone aangetrokken. Helaas blijft de effectieve samenwerking uit wegens zakelijke belemmeringen (in de praktijk: Serge was inmiddels al te ziek om dergelijk engagement tot een goed einde te brengen). Tenslotte, op 20 maart 1991, ligt er een vliegtuigticket klaar voor Gainsbourg naar New Orleans, waar de opnames van zijn nieuw album Christian name Christian zullen plaats vinden met de muzikanten van Dylans album Oh Mercy (Brian Stolz, Tony Hall en Willie Green). Helaas vertoeft Serge op dat moment al achttien dagen in les volutes bleues en rookt Havana's met Dieu.

En pas dan, excuses excuses, dacht ik aan de meester zelve. Het moment dat mijn hart ging slaan voor Dylan, bij het beluisteren van het album Desire. Een plaat die ik zoals de meeste Gainsbourg-platen in tweevoud bezit (een draaiexemplaar en een onuitgepakt) en die voor altijd in mijn persoonlijke top vijf van lp's zal staan. Een plaat zonder fillers. Een plaat met de bij mijn weten enige protestsong die tevens een floorfiller is: Hurricane. Telkens die single opgelegd werd in de Leuvense Zaal der Hallen medio seventies barstte de dansvloer uit zijn voegen. Jiven, de volledige 8'33" lang. Alleen Iron Butterfly deed (zeven minuten) beter met In-A-Gadda-Da-Vida. Een song die zowel in de intimiteit van m'n slaapkamer vanaf mijn portable pick-up als in de hipp(i)e danstempel van mijn geboortestad voor rillingen zorgde en de zekerheid dat muziek en woord mijn leven zouden blijven bepalen. Het verhaal van onrecht, de aanstekelijke groove en ... de onaardse viool van Scarlet Rivera! Het vleesgeworden mysterie, wat een vrouw! Een indruk die vele jaren later nog zou worden versterkt nadat ik Martin Scorseses Rolling Thunder Revue zag en herzag. De vrouw die trouwens eveneens haar vioolkunsten leende aan Peter 'Du bist Alles' Maffay, voorwaar een mysterie dus.

Natuurlijk ook het machtige Sarah en mijn favoriete Dylan-song One More Cup of Coffee. Het meesterwerk met de groove waarvan ik alleen maar kan wensen dat hij me begeleiden zal in mijn laatste aardse momenten. En dan had ik het nog niet over die stem, hoe die tekeer gaat … Sinatra, dat is een zanger, en Bob Dylan, dat is een zanger. Zo verschillend en beiden toch zo zanger. Prachtig toch. De song kent maar één gebrek, dat hij te vroeg stopt. Zoals het leven zelf, ook daarin benadert Dylan de perfectie.