14 december 2023
Iedereen slaapt in de vallei
Met haar eerste boeken vestigde Ginevra Lamberti al meteen haar naam als nieuw literair talent. Haar vorige roman, "Perché comincio dalla fine", werd bekroond met de Premio Mondello voor de oorspronkelijkheid van het verhaal en de originele vertelwijze. “Lamberti vertelt een verhaal over familie, generatieconflicten, vrouwelijkheid en de levenslange zoektocht naar verbondenheid,” wist de pers te vertellen. Ze wordt een van de meest interessante en getalenteerde jonge stemmen in de Italiaanse literatuur genoemd.
In Iedereen slaapt in de vallei lezen we het verhaal van drie generaties vrouwen die afkomstig zijn uit een koude, smalle vallei in Noord-Italië: Augusta, Costanza en haar dochter Gaja. Het grootste deel van roman is gewijd aan Costanza. Ze is achttien jaar oud en werd geboren in deze vallei waar het altijd koud is, de zon laat opkomt en vroeg ondergaat. Ze vlucht weg als ze achttien is, maar lukt er niet in zich te ontwikkelen tot een volwassen, onafhankelijke vrouw.
Ze ontmoet Claudio, die weet hoe hij tanden moet repareren, ook al is hij geen dokter, verhalen verzint en drugs gebruikt. Ze gaan samenwonen. Het leven brengt avonturen, pijn, en vreugde mee en ook het kleine meisje, waarvan ze bevalt in een afkickkliniek en die dit verhaal vertelt. Ze blijkt heel veel gemeen te hebben met Ginevra Lamberti, als je haar biografie leest. Net als het personage Gaia werd Ginevra Lamberti geboren in de grootste afkickkliniek van Europa, San Patrignano. Ze groeide op in de vallei uit de beschrijvingen. Die levensechtheid is voelbaar.
De personages lijken niet in staat om te communiceren en leven naast elkaar in een geel huis omringd door bossen, oude boerenriten en nieuwe industriële riten, bijgeloof, dorpsgeruchten, oude vrouwen die "heksen" worden genoemd. Er zijn velden om te bewerken, de begraafplaats voor de doden en de kerk voor hen die wachten op het koninkrijk van de Heer. De klokkentoren loopt drie minuten achter op de rest van de wereld.
De schrijfster onthoudt zich nadrukkelijk van elke karakterbeschrijving, van elk inzicht in de gevoelens of beweegredenen van de personages, maar vertelt alles doorheen het procedé dat eerder zelden door romanschrijvers toegepast wordt: het ganse verhaal uitsluitend vertellen doorheen actie, handelingen, daden van de personages, louter doorheen het volgende ”iets” dat de personages doen “ken” je ook de karakters en beweegredenen van de protagonisten. In zuiver avonturenromans of verhalenromans waarin enkel het gebeuren van belang is, werkt dat best. In dit boek, waarin motieven, gevoelens, gedachten, wensen en verzuchtingen een grote rol spelen en waarin je het “waarom” wil weten, voelen enkel de handelingen zeer leeg en dunnetjes aan.
Komt daar nog het eerder negatief mensbeeld van de personages bij en een moeilijk te duiden gevoel van onzekerheid dat je krijgt tijdens het lezen; net alsof schrijfster het geheel van het boek niet echt voor ogen had of niet in de hand kon houden. Het is dus geen zacht, dromerig boek geworden zoals de titel en de foto op de flap doen vermoeden.
Een boek waar je na het lezen enigszins ontgoocheld achterblijft, omdat het niet “dat” geworden is wat het herhaaldelijk doet vermoeden.
Victor De Raeymaeker
Een boek waar je na het lezen enigszins ontgoocheld achterblijft, omdat het niet “dat” geworden is wat het herhaaldelijk doet vermoeden.
Victor De Raeymaeker
Vertaald door Manon Smits
Meer van Victor De Raeymaeker
