30 september 2025
Wat ik nog kwijt wil
Dit boek bevat het resultaat van vijf uitvoerige gesprekken tussen voormalig politicus Willy Claes en oud-hoofdredacteur van Knack Rik Van Cauwelaert. Hij stelt de vragen en Willy Claes antwoordt uitgebreid. De gesprekken gaan over het verleden, maar ook over de huidige toestand in de wereld.
Deze heikele periode wordt in dit boek niet met de mantel der liefde bedekt, integendeel. Zowel in de Belgische politiek als bij de NAVO was Claes een betrokkene en bevoorrechte getuige. Hij doet in dit boek zijn verhaal. Het boek is niet chronologisch opgevat, maar de tekst meandert een beetje tussen verschillende periodes. Belangrijke gebeurtenissen uit de Belgische en internationale politiek passeren de revue. Soms gaat het om anekdotes, zoals over een dronken Leburton of een dronken Jeltsin. Maar vaak laat Willy Claes zijn licht schijnen over belangrijke feiten, zoals de oorlogen in ex-Joegoslavië of de genocide in Rwanda in de jaren 90 van de vorige eeuw.
Vooral als secretaris-generaal van de NAVO maakte Claes belangrijke periodes mee. Hij laat ook zijn licht schijnen op deze feiten en de huidige geopolitieke toestand met politici als Trump, Poetin en Xi Jinping. De weergave van de vijf gesprekken wordt gevolgd door een tekst geschreven door Willy Claes over de actuele politieke toestand op het wereldtoneel. Deze interessante analyse werd afgesloten op 18 augustus 2025, wat nogmaals wijst op het actuele karakter van dit boek.
Voor alle duidelijkheid, ten behoeve van de jongere generaties, moet ik vermelden dat Willy Claes (1938) een lange politieke loopbaan heeft gehad: hij was partijvoorzitter (van de socialistische partij), minister van Economische zaken, minister van Buitenlandse zaken, vicepremier en secretaris-generaal van de NAVO in de periode 1994-1995. Het gesprek gaat aanvankelijk over deze laatste periode en zijn vrijwillig ontslag nadat hij betrokken werd in het Agusta-schandaal. Voor de levering van Italiaanse Agusta-helicopters aan België werd smeergeld betaald aan de socialistische partij en een aantal mensen waren hierbij betrokken. Claes werd genoemd, hij ontkende maar wou niet als besproken figuur langer het hoofdambt bij de NAVO uitvoeren en hij nam daarom ontslag.
Het kan geen kwaad dat de lezer wat afweet van de Belgische en internationale politiek sinds de jaren 70. Namen als Leburton, Cools, Spitaels, Gaston Eyskens, Martens en Dehaene passeren de revue. Op het internationale toneel lezen we onder meer over Kissinger, Clinton, Tito, Gorbatsjov, Jeltsin, Kagame en dergelijke. De jongere lezer zal het moeilijker hebben om met alles mee te zijn want de gesprekken veronderstellen een zekere voorkennis. Niet alles wordt opnieuw uitgelegd. Als 70-jarige vond ik dit zeer interessant om lezen. Dit boek is dus heel waardevol. Het is nog altijd boeiend om te lezen wat Willy Claes vindt van vele actuele politieke kwesties. Hij is immers zeer goed op de hoogte van alles en heeft, gezien zijn lange loopbaan, vele bronnen van ingewijden. Dit is dus geen “ultiem gesprek” (zoals de ondertitel luidt) van een verbitterd man. Hij heeft zijn afgebroken loopbaan zeer goed verwerkt.
Fons Mariën
