4 maart 2025
Menselijke wandeling van Kant aan de Cisterciënzerabdij
Vandaag ging ik weer wandelen met mijn lief assistentiehondje en dat doen we gelukkig bijna dagelijks. Niet alleen heeft mijn hond Ukki (een mooie en zelfs grappige golden retriever) dat immers echt nodig maar heb ik er zelf ook veel aan. De wandelingen zijn waarschijnlijk niet zo punctueel als die van Immanuel Kant waren, maar de regelmaat, buitenlucht en het zien (en spreken) van mensen, geven me een goed gevoel. Meer nog, ik zou niet meer kunnen leven zonder die wandelingen.
Toch kreeg ik er daarnet een vreemd en misschien zelfs slecht gevoel bij. Wanneer we door de parking vooraan naar de achterkant van de oude Cisterciënzerabdij willen om vervolgens naar de grote en mooie tuin van het klooster te gaan, zie ik dat er veel auto's geparkeerd zijn. Ik zie ook dat er net een ceremonie gedaan is, want verschillende mensen verlaten het gebouw. Enkele mensen met eerder bedrukte gezichten stappen zelfs naar hun wagen, openen het portier en rijden dan weg. Ik ga ervan uit dat er een begrafenis was en geen feestelijke bijeenkomst. Daarvoor lijken de gezichten die ik zie te droevig of zelfs te somber. Het koude weer zou er natuurlijk ook iets mee te maken kunnen hebben natuurlijk.
En dan een koude rilling! Eigenlijk krijg ik eerder een ijzige huivering en gevoel door heel mijn lijf wanneer ik aan een van de geparkeerde wagens iemand herken. Het is een meisje/vrouw die haar gezicht en hoofd meteen naar beneden draait om me niet te hoeven bekijken en begroeten. Toch herken ik haar meteen. Het is een vroegere vriendin van me waarop ik ooit jaren dolverliefd was en die me bedroog met zowat iedereen en alles met twee benen, wonende tussen Bornem en Antwerpen-Zuid. Dat zijn dus véél mensen, hé! Ik overdrijf ongetwijfeld, maar kan alleen op deze manier tonen dat het absoluut geen leuke ontdekking was! En dan heb ik het zelfs nog niet over de verschillende destructieve emoties die ik ervaarde. Maar dat is gelukkig verleden tijd.
Haar zien was niet zozeer uiterst onprettig omdat ze er slecht uitzag of omdat ik ineens de gedachte zou gekregen hebben dat het ondenkbaar zou geweest zijn dat ik haar ooit graag had en het onmogelijk zou zijn dat ik er ooit seks mee had. Nee, het feit dat ze geruime tijd letterlijk en figuurlijk vaak bij me kwam, doet me al lang niets meer! Het was een onaangename ontmoeting omdat ze er verdorie goed uitzag! Haar leuke blonde haren lijken iets donkerder wanneer er weinig zon is en ze lijkt wel iets vermagerd en is verdomd enorm aantrekkelijk. Echt, het rotwijf ziet er zelfs beter uit dan vroeger! Nog beter dus.
De worsteling met vreemde gevoelens – is dit haat en afgunst? Wrok of humor? – duurt nog (veel te) lang. Wanneer ik mijn lief assistentiehondje echter zie genieten van de wandeling in de tuin waarin vroeger monniken verschillende groenten en fruit zaaiden, kweekten, oogsten of plukten, vraag ik me af of dit bizarre gevoel niet gewoon menselijk is. Dat lief hulphondje van me zou zoiets immers nooit denken of voelen, denk ik. En u?
Meer van Adil Fraihi