15 april 2025
Het ligt niet aan jou
Hun namen zijn Tommy en Jasmina en dat is het enige wat ze kregen van hun ouders, hun naam.
Beiden zijn bewust kinderloos.
Omdat ze geen kinderen willen.
Niet omdat ze ze niet graag zouden zien.
Want zij weten wat liefde is.
Omdat ze er geen kregen als kind.
Zorg wel. Zeker wel.
Van Cindy, hun leefgroepbegeleidster. Van Annie, hun kinderpsychologe. Van de vrienden die ze zelf kozen.
Maar onvoorwaardelijke liefde zoals van een ouder naar een kind?
Nee, dat niet. Zeker niet. Integendeel.
Wat als je moeder niet voor je kan zorgen en je geplaatst wordt maar dat er na jou nog zoveel kinderen volgen?
Jij bent de oudste en groeit op, zonder moeder, zonder vader want je weet niet wie hij is.
Zonder grootouders, zonder tantes of nonkels.
Ze lopen ergens wel rond op deze aardbol maar je kent hen niet. En zij?
Zij willen je niet kennen. Niet leren kennen.
Niet leren om door je façade van woede en frustratie te kijken.
Je bent een moeilijk kind waar zij geen zorg voor kunnen dragen.
Je bent een peuter die uit het raam kijkt op een zonnige zomerdag en ziet hoe je leefgenootjes opgehaald worden voor een uitstap of voor een weekje aan zee.
Je bent een meisje dat eerlijk uitspreekt wat ze denkt.
Je bent een jongen die zoekt en van het kastje naar de muur wordt gestuurd.
Je bent een werknemer met een diploma, gouden handen en inzicht.
Je bent een keiharde werker, principieel, rechttoe rechtaan en in your face.
Wat ze zien is je schild, je bescherming, je harde bolster rond je zachte kern.
Ze zien je niet. Niet jij. Niet jou. Niet de kern van wie je bent.
Tommy, je bent zorgzaam en je kent de sociale kaart van buiten. Ik kan me geen betere gids voorstellen dan jij om iemand anders door het hulpverleningslandschap te loodsen.
Jasmina, nu ze jou naar de uitgang verwezen op je job, weet dat het niet aan jou ligt.
Nee, verdomme, het ligt niet aan jou.
Het ligt aan een wereld van cijfers, van statistieken, van managers die op papier moeten bewijzen dat de radertjes van het systeem blijven draaien, dat het geld blijft binnenstromen. Ze zien je niet als mens, ze zien je als een pion die niet meer in het spel past dus schuiven ze je opzij. Nemen afstand. Laten je achter. Opnieuw.
Wat jullie echt verdienen kan ik jullie niet geven.
Maar wat ik jullie wel kan geven is mijn steun, respect en mijn ongelovige naastenliefde. Humanisme in de praktijk.
Op een dag kwam ik bij Jasmina toe voor een ondersteunend gesprek en ze moest de dag nadien verplicht die woning verlaten. Ze was nog niet klaar met alles in te pakken. Dus ik hief mijn geprivilegieerde gat op en hielp haar tot ze klaar was. We keken elkaar in de ogen en zagen elkaar.
Meer van Kenzy Dekimpe