13 mei 2025
Mijmering aan de oude pruimenboom
Deze morgen, op het einde van de wandeling met mijn assistentiehond, bekijk en bewonder ik zelfs een oude, grote pruimenboom omdat die er heel groen en mooi uitziet. Ik voel dat zoiets me blij en gelukkig maakt. In de lelijke wereld waarin ik leef, moet ook dit het aards paradijs zijn waarover ik al schreef in 2014 en ik eigenlijk ook nu weer zou kunnen schrijven:
Ik heb lang en overal gezocht naar de hemel waarvan sprake in de grootste godsdiensten, maar ik vond hem nooit. Bovendien hoop ik ook niet meer hem ooit te vinden of zo. Bovendien is het dan nog een vermoeiende, uitputtende en zinloze speurtocht ook en daarom alleen al laat ik het liever zo. Liever lui en nuchter dan moe en bedrogen, niet?
Volgens een oud Arabisch gezegde uit de pre-islamitische tijd, bevindt het aards paradijs zich op de rug van paarden, in de lectuur van boeken en tussen de borsten van vrouwen. Ik besluit me dan ook enkel toe te leggen op het 'wereldse'. Al vroeg ben ik dus seculier en vind ik regelmatig hemelse dingen terug in mijn directe omgeving in plaats van op een plaats waar veel over wordt gepraat, maar waarschijnlijk toch niet bestaat.
Ik kreeg de kans om in verschillende media hierover te praten. Zo mocht ik ooit in het tijdschrift voor federale ambtenaren Fedra zeggen dat paardrijden beter dan seks is. Ik overdreef natuurlijk, maar had een leuk excuus, ik zat immers regelmatig op de rug van een paard waarmee ik lange, rustgevende en dus zelfs therapeutische wandelingen maakte op het uitgestrekte domein rond het kasteel Marnix de Sainte-Aldegonde in Bornem. Bovendien was ik voor sommigen toch niet meer dan een luie en overbetaalde ambtenaar die alleen maar te veel dronk en geen mening kon en mocht hebben, en dan mag je zeveren, niet?
Ook in een publicatie van het Belgisch Stamboek voor IJslandse Paarden verwijs ik naar dit gezegde. Het artikel heeft trouwens een mooie en catchy titel: 'Arabier op een IJslander'. Ik weet nog precies wie het schreef en hiervoor een foto van me nam op zo'n paardje. De merrie – en dus niet de gelegenheidsjournaliste met een grote Antwerpse mond, maar lief en teder hartje – heet trouwens Venus, een mooi en pittig vrouwtje.
De Arabische spreuk dateert van de pre-islamitische periode waarin het natuurlijk over boeken gaat als er over lectuur wordt gepraat. Er waren immers nog geen sociale media, digitale kranten of pdf-bestanden die per mail doorgestuurd worden. Ik kan zeggen dat ik na de vele hippisch orgasmes haast kwijlend genoot wanneer ik Kritiek van de criminele rede van Michael Gregorio of De omzwervingen van Baldassare van Amin Maalouf, las. Ik ken dat aards paradijs dus.
Die borsten zijn dan weer een soort pars pro toto, ze staan immers voor veel meer dan dat. In elk geval gaat het over seks, denk ik. Meer nog, wanneer ik in de buurt ben van m'n liefje, haar hoor praten, haar zachte borsten streel en kus en vervolgens haar dijen opzoek, weet en besef ik dat dit de hemel moet zijn en niets of nergens anders.
Die borsten zijn dan weer een soort pars pro toto, ze staan immers voor veel meer dan dat. In elk geval gaat het over seks, denk ik. Meer nog, wanneer ik in de buurt ben van m'n liefje, haar hoor praten, haar zachte borsten streel en kus en vervolgens haar dijen opzoek, weet en besef ik dat dit de hemel moet zijn en niets of nergens anders.
Gelovigen, zowel moslims als christenen en joden, vertellen me echter dat hun geloof in een prachtig hiernamaals meer is dan iets dat je nu kan zien. 'Het is een gevoel!', roepen ze dan tegen me met een ijzige blik die me altijd angst aanjaagt. Ik ga er dan van uit dat ze echt ongelukkig moeten zijn en slechte seks hebben of zo. Elke aanraking met mijn vriendin – en dus ook de 'normale' gesprekken, mails en berichten – brengt me immers naar die ene plaats waar zij het vaak over hebben, maar dus nooit zelf bezochten of bezoeken. De beste stuurlui staan dus weer aan wal!
Ik zal het anders en duidelijker zeggen: twee debielen komen elkaar tegen in een dimensie met een ruimte die door beide partijen wordt opgeëist. Beide achterlijke wezens geloven in hun fictieve bovennatuurlijke kracht die een even onwerkelijk paradijs heeft. De twee idioten geloven dan nog dat zij alleen gelijk kunnen hebben.
Het resultaat is een eindeloze en zinloze discussie en strijd waarbij uiteindelijk zelfs onschuldige kinderen de dood vinden. Het is het verhaal van Israël en Palestina, een streek met gewelddadige onnozelaars die het aards paradijs inruilen voor een hels leven, zonder paarden, lectuur of borsten. Zij geloven niet in het aards paradijs waar ik het bestaan al van zag, voelde en proefde. En u?
Meer van Adil Fraihi