6 september 2021
Ben ik wel woke genoeg? (13)
Bayard Rustin: 'The new "niggers" are gays'
'Today, blacks are no longer the litmus paper or the barometer of social change. Blacks are in every segment of society and there are laws that help protect them from racial discrimination. The new "niggers" are gays. (…)
If you want to know whether today people believe in democracy, if you want to know whether they are true democrats, if you want to know whether they are human rights activists, the question to ask is, "What about gay people?" Because this is now the litmus paper by which democracy is to be judged. The barometer for social change is measured by selecting the group which is most mistreated.'
If you want to know whether today people believe in democracy, if you want to know whether they are true democrats, if you want to know whether they are human rights activists, the question to ask is, "What about gay people?" Because this is now the litmus paper by which democracy is to be judged. The barometer for social change is measured by selecting the group which is most mistreated.'
Bayard Rustin in 1963
_Een terzijde
De uitspraak van Rustin dat 'the barometer for social change is measured by selecting the group which is most mistreated' lijkt mij voor progressieve burgers een prima leidraad om onrecht in de maatschappij te lokaliseren en vervolgens te bestrijden. En deze uitspraak maakt ook meteen duidelijk waarom bijvoorbeeld de eisen van de broze studenten om niet geconfronteerd te worden met ideeën die hen 'kwetsen' en de eisen van twijfelende transgenders om de bordjes herentoilet en damestoilet te verwijderen, omdat zij zich daar ongemakkelijk bij voelen, zo grotesk en potsierlijk overkomen. Gezegend is de maatschappij waar dat de 'most mistreated' groepen zijn.
_Wie was Bayard Rustin?
Het openingscitaat is afkomstig uit een toespraak die Bayard Rustin op 1 maart 1986 hield voor de afdeling van Black and White Men Together in Philadelphia. Rustin streed zijn hele leven voor burgerrechten en mensenrechten, maar zijn naam is bij het grote publiek weinig bekend. Hij organiseerde samen met A. Philip Randolph de Mars on Washington for Jobs and Freedom in 1963. (zie foto bovenaan) Hier hield Martin Luther King een toespraak met daarin de beroemde zin: 'I have a dream that my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character.'
Bayard Rustin werd in 1912 geboren in West Chester, Pennsylvania, USA en stierf in 1987 in New York. In het jaar van zijn dood protesteerde hij in een verklaring tegen aanpassingen in een wet betreffende discriminatie op grond van seksuele oriëntatie, omdat ze een verslechtering zouden betekenen van de rechtspositie van lesbiennes en homo's. Rustin was zelf homoseksueel. In het eerste deel van de verklaring stelt hij zichzelf voor aan het publiek.
'I am Bayard Rustin, Chairman of the Randolph Institute and Chairman of the Executive Committee of the Leadership Conference on Civil Rights. Which is composed of over 150 national groups dedicated to human rights for all. (…)
I have been arrested twenty-four times in the struggle for civil and human rights. My first arrest was in 1928 merely for distributing leaflets on behalf of Al Smith's candidacy for President in a climate of anti-Catholic hysteria. Since that time I have fought against religious intolerance, political harassment, and racism both here and abroad. I have fought against untouchability in India, against tribalism in Africa, and have sought to ensure that refugees coming to our shores are not subject to the same types of bigotry and intolerance from which they fled. As a member of the U.S. Holocaust Memorial Council I have fought anti-Semitism not only in the United States but around the world.'
I have been arrested twenty-four times in the struggle for civil and human rights. My first arrest was in 1928 merely for distributing leaflets on behalf of Al Smith's candidacy for President in a climate of anti-Catholic hysteria. Since that time I have fought against religious intolerance, political harassment, and racism both here and abroad. I have fought against untouchability in India, against tribalism in Africa, and have sought to ensure that refugees coming to our shores are not subject to the same types of bigotry and intolerance from which they fled. As a member of the U.S. Holocaust Memorial Council I have fought anti-Semitism not only in the United States but around the world.'
Het A. Philip Randolph Institute (APRI), waar Rustin voorzitter van was, werd in 1965 op gericht 'to continue the struggle for social, political and economic justice for all working Americans'. Die strijd diende zowel op staats- als federaal niveau gevoerd te worden met behulp van wettige en wetgevende middelen. De organisatie is genoemd naar A. Philip Randolph (1889-1979), een vakbondsman en civil rights activist.
Na de 'March on Washington for Jobs and Freedom' zette het tijdschrift LIFE Randolph (links) en Rustin op het omslag
_Julia Rustin
Rustin werd opgevoed door zijn grootouders Janifer en Julia die acht kinderen hadden. De oudste raakte in 1911 als tiener zwanger. Rustin kwam er pas als schooljongen achter dat zijn oudste zus eigenlijk zijn moeder was. In de biografie die John D'Emilio over Rustin schreef, schets hij de invloed van Julia op de jonge Bayard als volgt:
'The messages he received from her, both by observation and through long hours of sitting with her in the kitchen and listening her talk as she cooked, were many: to treat everyone with respect, to hear every side of a controversy, to put oneself at the service of others. Most of all, she impressed on him the need to present a calm demeanor to the outside world. "One just doesn't lose one's temper", Bayard heard often, and it became a lesson he later took to heart as he crafted a public role for himself. "She was a remarkable, remarkable woman", he told an interviewer near the end of his life.'
Julia was opgeleid als verpleegster en actief in de lokale gemeenschap. John D'Emilio:
'"A dealer in relieving misery" was how Bayard described her. She founded a day nursery for the children of black working mothers, served on a board of a society of visiting black nurses, was a stalwart member of the local Negro woman's club, and organized a summer Bible camp that met in a lot near the railroad tracks. Bayard was there every day, absorbing Old Testament lessons of slavery and freedom that Julia and the other volunteers drilled into their young charges. "My grandmother", he recalled years later, "was thoroughly convinced that when it came to matters of the liberation of black people, we had much more to learn from the Jewish experience than we had to learn out of Matthew, Mark, Luke and John." Those Bible lessons, he said, "made me extremely militant in terms of achieving things on this earth".'
Rustin groeide op in een quaker-milieu. Quakers wijzen geweld als middel om conflicten op te lossen principieel af. Rustin zou zijn hele leven vasthouden aan geweldloosheid.
_Rustin over Malcolm X
Bayard Rustin debatteerde begin jaren zestig een paar keer met Malcolm X, een held van de Social Justice Warriors. Rustin pleitte voor integratie en geweldloosheid, Malcolm voor separatisme (een aparte staat voor Zwarten, binnen of buiten de USA) en hij sloot geen enkel middel uit, ook geweld niet.
In 1964 kreeg Rustin een uitnodiging van het Barnard College in New York om met Malcolm X in debat te gaan. Hij wees het verzoek beleefd af en schreef: 'For just so long as he [Malcolm, MH] advocates rifle clubs and a Mau-Mau type movement, is anti-Semitic and anti-civil libertarian, he falls outside the civil rights movement as far as I am concerned. There is too much to be done on the grassroots level, too much education needed on the essence and strategy of the movement for us to waste time with demagoguery, no matter how appealing it might be.'
Malcolm X brak op 8 maart 1964 met de Nation of Islam van Elijah Muhammad (zie aflevering 12). Malcolm had december 1963 van Muhammad een spreekverbod van 90 dagen gekregen. Aanleiding was Malcolms uitspraak 'the chickens come home to roost' toen John F. Kennedy was vermoord; met andere woorden, Kennedy had – volgens Malcolm – zijn verdiende loon gekregen. Malcolm X werd op 21 februari 1965 vermoord door leden van de Nation of Islam.
_Malcolm X (held)
Malcolm X is in de ogen van de Social Justice Warriors een held, Bayard Rustin is dat niet. Malcolm X nam radicale c.q. simplistische standpunten in. Daar kun je als Social Justice Warrior wat mee. Ik herinner u, beste lezer, aan enkele uitlatingen van de Britse schrijftafelrevolutionair professor Kehinde Nkosi Andrews die ik in de vorige aflevering citeerde:
'Malcolm does more than anyone else to outline the radical nature of embracing Blackness as a political identity; rather than seeing racist practices as a result of the failures of society, he understood them as the logic of the system; the political and economic system of White supremacy as unalterably racist, with the only solution a revolution; the legitimacy of violence.'
Malcolm leefde te kort om iets meer na te laten dan (tegenstrijdige) ideeën en theorieën. Malcolm leefde te kort om te falen, maar niet te kort om de Social Justice Warriors te inspireren. Je hoort de SJW'ers trouwens nooit over de schurkachtige geleerde waar Malcolm in zijn autobiografie over sprak, de geleerde die de aarde opblies waarbij de maan ontstond. Je hoort ze ook nooit over Malcolms vrouwonvriendelijke en antisemitische uitlatingen.
Malcolm pleitte tot enkele maanden voor zijn dood voor een aparte staat voor Zwarten, in de Verenigde Staten of als dat niet kon daarbuiten. Die nieuwe, zwarte staat is er niet gekomen. Er waren natuurlijk al zwarte staten in Afrika, maar blijkbaar waren die uiteindelijk toch minder aantrekkelijk dan Verenigde Staten. Moslim worden in de USA als daad van verzet was gemakkelijker dan een nieuw bestaan opbouwen in het zwarte continent. En je kon natuurlijk, als je tenminste genoeg geld had, op vakantie naar Afrika gaan om je 'roots' te zoeken en erachter te komen dat de bevolking je als een rijke westerling zag.
_Sierra Leone en Liberia
Zelfs landen als Sierra Leone en Liberia waren niet aantrekkelijk genoeg, ook al was de ontstaansgeschiedenis van deze landen nauw verbonden met mensen die terug waren gekeerd uit de Zwarte diaspora. Spoiler alert: In Liberia en Sierra Leone – en niet alleen daar – zijn gays & lesbians de 'new niggers'.
(lees verder onder de afbeelding)
(lees verder onder de afbeelding)
bron: AmnestyUK circa 2014
In Sierra Leone heeft de LGBTQ+-gemeenschap heeft het niet gemakkelijk. Homoseksualiteit is er bij wet verboden. In 2004 werd de activiste FannyAnn Eddy in het kantoor van de Sierra Leone Lesbian and Gay Association verkracht en vermoord.
Ellen Johnson Sirleaf (1938) was president van Liberia van 2006 tot 2018. In 2011 werd ze onderscheiden met de Nobelprijs voor de Vrede. Maart 2012 bracht zij een bezoek aan Groot-Brittannië en gaf zij, samen met Tony Blair, een interview. Toen de journaliste van de Guardian vroeg of zij mee zou werken aan wetten die homoseksualiteit niet langer strafbaar maakten, liet zij weten dat zij dergelijke wetten niet zou ondertekenen: 'We've got certain traditional values in our society that we like to preserve.'
_'We all want to change the world' (Beatles)
Social Justice Warriors zijn ervan overtuigd, dat het racisme, onderdrukking enz. in de Verenigde Staten de afgelopen 50, 100, 150 jaar niet minder zijn geworden, wel minder zichtbaar. Critical Race Theory, de catechismus van de Social Justice Warriors, leert namelijk, dat de onderdrukten slechts 'overwinningen' behalen, als die in het voordeel van de onderdrukkers zijn. Dat wordt 'interest convergence' genoemd (zie aflevering 5). Elke vooruitgang is dus slechts schijn, in de ogen van de SJW'ers. Alleen een revolutie kan tot een niet-racistische samenleving leiden. Als die niet-racistische samenleving gerealiseerd is, dan is iedereen blij. Behalve als die niet-racistische samenleving vrouwonvriendelijk is. Dan moet een revolutie leiden tot een niet-racistische, vrouwvriendelijke samenleving; dan is iedereen blij. Behalve als die niet-racistische, vrouwvriendelijke samenleving homofoob is. Dan moet een revolutie leiden tot …
In het Utopia van de Social Justice Warriors is iedereen blij, want iedereen houdt rekening met iedereen. Niemand voelt zich meer tekort gedaan. Iedereen heeft respect voor iedereen. En iedereen ziet dat zijn/haar/hun favoriete bordje op de wc-deur is geschroefd of er zit juist geen bordje op die deur; daar bestaat helaas nog geen definitieve overeenstemming over. (zie aflevering 9)
Om Utopia te bereiken, moet er nog wel het een en ander gebeuren, goedschiks of als dat niet gaat kwaadschiks. Aan de Social Justice Warriors zal het niet liggen. Zij blijven strijden voor uw geluk. Zij hebben er zin in. Wat er moet gebeuren met de mensen die het niet met de analyses en oplossingen van de Social Justice Warriors eens zijn, vraag het hen voor de grap eens.
_De wegen der geleidelijkheid
Onderstaande kaart van december 2020 werd vervaardigd door de International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association (ILGA). Wat opvalt, is dat vooral in gebieden op de wereld waar volgens de Social Justice Warriors geïnstitutionaliseerd racisme hoogtij viert, zoals Noord-Amerika, West-Europa en Australië, de wettelijke bescherming tegen discriminatie op grond van seksuele geaardheid over het algemeen redelijk tot goed geregeld is. Voor de goede orde, de wetgeving in deze overwegend heteroseksueel georiënteerde landen is niet tot stand gekomen door revoluties, maar langs de wegen der geleidelijkheid.
(lees verder onder de afbeelding)
(lees verder onder de afbeelding)
ILGA world – The International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association
_Bayard Rustin (geen held)
Bayard Rustin was een man van de praktijk, een man van de kleine en minder kleine stappen in de goede richting. In een debat dat hij in 1960 met Malcolm X had sprak hij over 'the methods that I advocate – which is to say the slow, grinding process of integration'. Malcolm pleitte in hetzelfde debat voor 'separation, not integration'. Rustin: 'I have spent twenty-five years of my live on the race question, and I have been twenty-two times to jail. America can say until 1954, Negroes could not go to school with whites. Now they can. Negroes could not join trade unions, but now they can.'
Social Justice Warriors zullen niet door dergelijke woorden geïnspireerd raken. De meesten hebben waarschijnlijk nog nooit van Bayard Rustin gehoord. Zijn ideeën maken geen deel uit van het ecosysteem waar de ideeën van Michel Foucault en Malcolm Little gedijen.
Social Justice Warriors zullen niet door dergelijke woorden geïnspireerd raken. De meesten hebben waarschijnlijk nog nooit van Bayard Rustin gehoord. Zijn ideeën maken geen deel uit van het ecosysteem waar de ideeën van Michel Foucault en Malcolm Little gedijen.
In 1969 schreef Rustin een artikel met als titel 'The Myth of Black Studies'. Enkele uitgebreide citaten:
'In the long history of the black struggle, many slogans have emerged which have defined the demands of Negroes at a particular point in time. During Reconstruction, for example, the slogan was "Forty Acres and a Mule". It was both precise and practical. Today's slogans are neither, and Black Studies is a good illustration of this point.
What Black Studies should mean is a thorough and objective scholastic inquiry into the history of the black man in America. This history has been scandalously distorted in the past, and, as a field of study, it has been relegated to a second-class status, isolated from the main themes of American history and omitted from the historical education of American youth.
But I am afraid that Black Studies, as it is presently conceived by its proponents on campus, will not correct these errors so much as to compound them, for its primary purpose will be to further ends that are fundamentally nonscholastic. (…)
What I find most distressing about the ideological and political conception of the role of Black Studies is the contempt that is shown toward black history and culture as potential academic disciplines. Faculty members will be chosen on the basis of race, ideological purity, and political commitment – not academic competence. (…)
I want to conclude by emphasizing that I am opposed to any program in Black Studies that separates the contribution of black men from the study of American history and society. Racist textbooks and historians have played this game too long for black people to add to the damage that has already been done. The magnificent contribution of black people to America must be recognized and recorded, not only by black people, but also by whites who can benefit at least as much from such knowledge.'
What Black Studies should mean is a thorough and objective scholastic inquiry into the history of the black man in America. This history has been scandalously distorted in the past, and, as a field of study, it has been relegated to a second-class status, isolated from the main themes of American history and omitted from the historical education of American youth.
But I am afraid that Black Studies, as it is presently conceived by its proponents on campus, will not correct these errors so much as to compound them, for its primary purpose will be to further ends that are fundamentally nonscholastic. (…)
What I find most distressing about the ideological and political conception of the role of Black Studies is the contempt that is shown toward black history and culture as potential academic disciplines. Faculty members will be chosen on the basis of race, ideological purity, and political commitment – not academic competence. (…)
I want to conclude by emphasizing that I am opposed to any program in Black Studies that separates the contribution of black men from the study of American history and society. Racist textbooks and historians have played this game too long for black people to add to the damage that has already been done. The magnificent contribution of black people to America must be recognized and recorded, not only by black people, but also by whites who can benefit at least as much from such knowledge.'
_Leestips
Mocht u, beste lezer, Social Justice Warriors onder uw beste vrienden hebben, wijst u ze dan eens voorzichtig op de volgende drie boeken of liever nog, doe ze cadeau. Zij kunnen er wellicht het een en ander van leren. U mag ze natuurlijk ook zelf lezen.
- D'Emilo, John, Lost Prophet: The Life and Times of Bayard Rustin, The University of Chicago Press 2003
- Carbado, Devon W. en Donald Weise (ed.), Time on Two Crosses: The Collected Writings of Bayard Rustin, Cleis Press 2003/201
- Long, Michael G. (ed.), I Must Resist: Bayard Rustin’s Life in Letters, City Lights Books San Francisco 2012
De volgende aflevering zal helemaal in het teken staan van een grote held van de Social Justice Warriors, een moederboom: de jong gestorven, Frans-Martinikaanse psychiater Frantz Fanon alias Ibrahim Fanon (1925-1961).
Meer van Martin Harlaar