20 april 2022
De syncretische spion(ne)
Bizarre situaties, ontmoetingen en conversaties zijn me niet vreemd. Hoewel ik ze niet opzoek, maar er tegelijkertijd ook niets aan doe om ze te ontwijken of vermijden, is het onwerkelijke een deel van me geworden. Meer nog, die gebeurtenissen en gesprekken lijken aanvankelijk fictief, maar zijn niet verzonnen! Het inhoudelijke is soms echter louter imaginair.
Zo liep er in het begin van deze eeuw iemand op een tiental meter van me die in ons landje werd aangeklaagd voor oorlogsmisdaden. Niet zo vreemd eigenlijk als je weet dat ik toen het parlementsgebouw bezocht van het land waarvan hij op dat moment de eerste minister was. Juist, ik heb het over de Israëlische Knesset waar ik Ariel Sharon zag voorbijlopen. Hij zwaaide zelfs even naar me, of toch in mijn richting. Eigenlijk zat ik toen op een balkon waarop toeschouwers werden afgescheiden van de parlementsleden door kogelvrij glas.
In de verte zag en bestudeerde ik de parlementsleden die vaak een keppeltje droegen. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe deze niet van hun hoofd viel omdat ik nooit een speld zag. Enkelen van hen liepen naar voren, gingen voor een microfoon staan en zeiden iets in het Hebreeuws. Dat is een taal waarin ik enkel wat lelijke woorden kende. Ik begreep met andere woorden niet over wat het de hele tijd ging.
De ruimte waarin ik zat, en dat dus eigenlijk een afgesloten balkon was, liep snel vol. De mannen – geen enkele vrouw! – die binnenstapten en rondom me kwamen zitten, leken Arabisch. Ik hoorde hen immers af en toe tegen elkaar praten en fluisteren in het Arabisch, en daar ken ik wel meer van dan enkele scheldwoorden. Ze zagen er normaal uit, maar er waren ook oudere mannen bij in lange, witte gewaden. Ze droegen ook vreemde – eveneens witte – hoofddeksels. Sommigen hadden lange baarden die net zo wit waren als hun hoeden. Eén van de jongere mannen lachte bij het binnenkomen naar me en kwam steeds dichter, terwijl hij me altijd recht in de ogen keek en glimlachend met zijn hoofd knikte om teken te doen dat hij naar me kwam.
De twintiger (of was het eerder een dertiger?) kwam naast me zitten en klopte vriendschappelijk met open hand enkele keren op mijn rechterdij. Hij deed dus alsof we elkaar kenden en zelfs oude vrienden waren. Toch verwelkomde hij me meteen in het Engels en liet hij me dus weten dat hij wist dat ik vreemd was voor hem en hen. Hij stelde zich voor als buschauffeur die met een groep Druzen naar de Knesset moest rijden omdat er vandaag iets zou besproken worden met betrekking tot de streek waar ze leefden. Wat dat juist was, weet ik niet meer. Zelf behoorde hij ook tot die Druzische gemeenschap die in het noorden van Israël woonde.
Hij vertelde me dat de Druzen een religieuze gemeenschap zijn, maar dat deed hij gelukkig niet te lang. Hij moet immers gedacht hebben dat ik niet geïnteresseerd was omdat ik nogal duidelijk de andere kant opkeek in plaats van op z'n minst de indruk te geven dat ik aandachtig luisterde door naar hem te kijken. De twintiger die misschien toch een dertiger was die er gewoon jonger uitzag, wist natuurlijk niet dat ik in die periode een Druzische vriendin had.
Ik weet nog dat ik een heel vreemde en platonische relatie met haar had. Niet alleen omdat we elkaar nooit aanraakten, hoewel ze ongetwijfeld de mooiste vriendin was die ik ooit kende, maar ook omdat ze het letterlijk vaak over Plato en Aristoteles had. Filosofen die volgens haar belangrijk waren in haar syncretische religie. Het syncretisme is trouwens gewoon een soort samensmelting van verschillende godsdiensten, maar daarover ga ik het niet hebben, want verder dan plat opportunisme kom ik eigenlijk niet echt.
Zo werden Druzen wel vaker 'gebruikt' door onder andere de Israëlische overheid omdat het eigenlijk gewoon Arabieren zijn. In Israel worden ze echter liever niet zo bestempeld, terwijl ze dat in andere landen zoals Libanon en Syrië gewoon zelf zeggen. De bekendste Israëlische spion bijvoorbeeld is Azzam Azzam die ooit opgepakt werd in Egypte. Onthou die naam ...
De ene zegt dat het Druzisch geloof een beweging of stroming is in de sjiitische islam. Anderen beweren dan weer dat het een sekte is. Mij interesseerde het nooit. Niet omdat het een godsdienst is en ik me distantieer van alles wat te maken heeft met bovennatuurlijke en/of fictieve krachten. Als tiener las ik immers al over druzen en hun geloof in, jawel, reïncarnatie! Ik was daar toen al te nuchter voor en haakte dan ook meteen af.
Mijn bijzonder mooie vriendinnetje vertelde me ooit dat ze erin geloofde en werd zelfs kwaad toen ik zei dat de dood het eindpunt is van ons bestaan en er dus geen nieuw leven of hiernamaals kan zijn. 'Pulshit!', riep ze dan, en ze werd nog bozer toen ze me zag en hoorde lachen, en ik leg uit waarom.
Arabieren hebben namelijk een probleem met de letters 'b' en 'p'. Ze wisselen die wel vaker om wanneer ze in een andere taal spreken dan het Arabisch waarin de 'p' zelfs niet bestaat! Ik lachte dus om het feit dat ze mijn ongeloof vergeleek met de uitwerpselen van een stier terwijl ze bewees dat ze Arabisch was. Of dat het op z'n minst toch haar moedertaal was.
Ik weet trouwens nog dat ze me vertelde over een feestje in haar woonplaats, Maghar (in het noordoosten van Israël). In dat stadje wonen vooral Druzen, maar ook veel (Arabische) christenen en moslims. Joden niet, naar het schijnt. Het huis van haar ouders stond daar op een tiental meter van de woning van Azzam Azzam, de spion die een tijdje in een Egyptische gevangenis zat, maar dan al vrijgelaten was. Maar vrijheid is relatief, denk ik dan. En u?
Meer van Adil Fraihi