Als we zo makkelijk doorheen de tijd onze culturele preferenties aanpassen, hoe kneedbaar zijn onze begrippen dan? Onze denkbeelden? Gelukkig even kneedbaar, kun je zeggen. Sommige ideeën ben je liever kwijt. Velen onder ons vinden niet langer dat vrouwen maar beter aan de haard blijven. Of dat wrede publieke executies nog een fijn volksvertier vormen. Daarentegen: hoezeer zijn we vatbaar voor weer nieuwe idee-modes? Ook die hebben een uiterlijke verschijningsvorm: ze manifesteren zich in de buzzwords waarmee we te pas en te onpas onze conversaties kruiden. Hoe 'in de mode' klinken bijvoorbeeld niet: concrete actie, realistisch, impact, rechten en plichten, daadkrachtig, objectief, doeltreffend, efficiënt ... Die termen, als je ze tezamen en in vogelvlucht beschouwt: wat voor een wereld roepen ze op?

De zogenaamde hipster zit in de voorhoede van elke trend. Men denke daarbij niet uitsluitend aan buitensporige baarden. De idee-hipster praat als eerste mee met de nieuwe woorden. Hij signaleert, aan al wie minder snel dan hij op de kar springt, dat die nieuwerwetse begrippen 'de moeite' zijn. Dat je ze best gebruikt als je erbij wil horen. Ook al weet je eigenlijk niet helemaal waarvoor ze staan. Of heb je ze nog niet goed doordacht. De nieuwe dans – met Bowie – is gearriveerd, maar je kent zijn naam niet. Wel swingt hij lekker. Het ritme is onweerstaanbaar. Iedereen rondom je slaat driftig aan het schuifelen. Gewoon meedoen, dan?

Modes kunnen gelukkig snel in clichés omslaan. Dat gebeurt vaak wanneer ze té wijd verspreid geraken. Ze beginnen dan spot op te roepen: de comic Van 9 tot 5 bijvoorbeeld hakt subliem in op hipsterfenomenen en managementspeak. Maar als clichés zijn onze vanzelfsprekendheden allicht nog trickier. Dan stelen ze niet meer zo de show. De oude mode wordt het nieuwe 'gewone'. De saaie kleren van vorig seizoen. Die je in de solden vindt. De dans die iedereen kent en blindelings uitvoert. Dan zit de hipster van gister, met weer netjes geschoren kin, onopvallend achter onze oogleden.