15 maart 2023
Op pad met verdriet
Een moeder rouwt met woorden en beelden
Tien jaar geleden verloor Julie haar drieënhalfjarige dochter Marie aan kanker en werd ze plots geconfronteerd met het grootste verdriet dat een mama ooit kan ervaren. In dit boek heeft ze geprobeerd haar zoektocht om met het verdriet om te gaan te verwoorden én met kleurrijke en eenvoudige tekeningen vorm te geven.
De tekeningen vormen als het ware een beeldrijke samenvatting van haar zoektocht.
Daardoor is het boek ook uitstekend te gebruiken als hulpmiddel bij kinderen en tieners die plots te maken krijgen met verlies van een dierbare.
Het boek is geschreven voor jong en oud die geconfronteerd wordt met verlies want op verdriet staat immers geen leeftijd.
Daardoor is het boek ook uitstekend te gebruiken als hulpmiddel bij kinderen en tieners die plots te maken krijgen met verlies van een dierbare.
Het boek is geschreven voor jong en oud die geconfronteerd wordt met verlies want op verdriet staat immers geen leeftijd.
In haar voorwoord schrijft ze dat het een apart verhaal geworden is. En dat is het ook. Verwacht je niet aan een chronologisch verhaal waarin ze stap voor stap haar zoektocht beschrijft om met het verdriet om te gaan. Want net zoals in een rouwproces is er geen stap voor stap handleiding waarin je begint met de ontkenning en eindigt in aanvaarding maar rol je van de ene emotie in de andere en soms neemt de woede de bovenhand en dan weer de onmacht of de zin om je leven verder te leven.
Doordat het boek geen chronologische volgorde kent, maar eerder fragmentarisch is opgebouwd, komen sommige stukken wat verwarrend of onaf over omdat je als lezer onbewust toch een tijdlijn wilt volgen waarin de gebeurtenissen verteld worden. Laat je die verwachting los en bekijk je het boek als een samenvatting van de hulp die ze gezocht en gevonden heeft om het verdriet te verwerken, dan is dit een vlot leesbaar boek.
De opzet voor het boek was om aan haar naaste omgeving te vragen wat zij het zwaarste vonden voor zichzelf maar ook wat ze gezien hadden bij Julie, haar man Paul en dochter Axelle.
In het boek beschrijft ze hoe haar ouders met hun verdriet en woede omgaan en hoe haar beste vriendin niets van haar verwachtte maar gewoon aanwezig was en een diep vertrouwen in Julie heeft. Over de andere mensen die ze bevraagd heeft, lees je echter niets meer. En dat is wel jammer vooral omdat ze in haar dankwoord tal van mensen opsomt, die veel voor haar betekend hebben maar die niet in het boek voorkomen.
In het boek beschrijft ze hoe haar ouders met hun verdriet en woede omgaan en hoe haar beste vriendin niets van haar verwachtte maar gewoon aanwezig was en een diep vertrouwen in Julie heeft. Over de andere mensen die ze bevraagd heeft, lees je echter niets meer. En dat is wel jammer vooral omdat ze in haar dankwoord tal van mensen opsomt, die veel voor haar betekend hebben maar die niet in het boek voorkomen.
Op het pad dat ze mentaal bewandelt om met haar verdriet om te gaan, komt ze allerlei mensen tegen. Mensen die het aandurfden om dat pad mee te bewandelen en haar te ondersteunen maar ook mensen die zich liever op ‘de buitenkant’ richtten in plaats van op de binnenkant (het verdriet).
In de tijdspanne van die tien jaren heeft ze vele coaches en therapeuten bezocht maar ze voelde zich toch niet altijd begrepen. Dat vond ze wel bij een vrouw die ook haar kind verloren was. Daar kwam Julie ‘thuis’.
In het boek worden ook cruciale onderwerpen aangeraakt, bijvoorbeeld: hoe ga je als koppel met dat verdriet, die machteloosheid en schuldgevoelens om? De ruzies omdat ze elk andere behoeften hebben om het verdriet te verwerken, de angst om de controle te verliezen die Julie ontwikkelde na de dood van Marie. Maar ook: hoe vertel je aan je ander dochtertje dat haar zus gaat sterven? Het fragment: “Jaren later kwam Axelle boos naar mij toe en vroeg ze waarom ze niet bij haar zus Marie kon zijn toen die stervende was. ‘Mama, ik zat beneden te kleuren. Waarom zijn jullie mij niet komen halen?” grijpt je naar de keel en toont het dilemma aan: behoed je je kind voor het verdriet of laat je haar mee afscheid nemen?
Of het stellige voornemen, de eerste jaren na de dood van Marie, om geen kinderen meer te willen omdat ze hem of haar geen leven kan beloven zonder pijn of verdriet.
En de tactloze vraag, een paar maanden later: ‘Heb je het al een plaats gegeven? Als ik dit zinnetje hoor, geeft het me het gevoel dat “het” een schilderij of een kader is dat ik een plaats moet geven in mijn interieur alsof het niet meer mag bewegen en daar voor de rest van mijn leven moet hangen. Dat geeft jullie misschien rust. Dat maakt het verlies overzichtelijker voor jullie. De meesten van jullie hebben kinderen. Als ik jullie de vraag stel: ‘heb je ‘het’ (je zoon of dochter) al een plaats gegeven’, klinkt dat dan niet een beetje vreemd?’
En de tactloze vraag, een paar maanden later: ‘Heb je het al een plaats gegeven? Als ik dit zinnetje hoor, geeft het me het gevoel dat “het” een schilderij of een kader is dat ik een plaats moet geven in mijn interieur alsof het niet meer mag bewegen en daar voor de rest van mijn leven moet hangen. Dat geeft jullie misschien rust. Dat maakt het verlies overzichtelijker voor jullie. De meesten van jullie hebben kinderen. Als ik jullie de vraag stel: ‘heb je ‘het’ (je zoon of dochter) al een plaats gegeven’, klinkt dat dan niet een beetje vreemd?’
Kortom, het is een kleurrijk boek waarin ze open en kwetsbaar vertelt hoe ze met het verdriet is omgegaan en hoe die zoektocht haar gevormd heeft tot de veelzijdige vrouw die ze nu geworden is: rouwcoach waarin ze zowel met lichaams- en stemwerk, kunst en ook contact met de gidsen en spirits in haar begeleidingen werkt.
Isabella Vanremoortele
Meer van Isabella Vanremoortele
Isabella Vanremoortele
