2 augustus 2023
Edelweiss
Edmont is lasmonteur in een autofabriek in Boulogne. Hij heeft zijn ouder model auto, een roestbak, uitgeleend aan zijn vriendin Olympe, die niet weet waar de rem zit… Als ze dan met een geblutste auto naar een dorpsfeestje rijden, is de atmosfeer niet bepaald vrolijk. Daar bemorst ze zijn hemd, ze worden bespat door in het water duikende vrienden… Toch geven ze elkaar een afscheidszoen als hij haar neerzet bij het ouderlijk huis. Dat is een voorafspiegeling van hun verhouding die zal standhouden gedurende de rest van hun leven en waardoor ze gewone maar ook zeer dramatische moeilijkheden zullen overwinnen.
Olympe is de dochter van rijke ouders. Ze is een blije, vrolijke, aantrekkelijke, jonge vrouw maar zeer onafhankelijk. Ze gaat op haar eentje wonen. “Ik wil van niemand meer afhangen.” Wat zeer ongewoon was voor die tijd. Ze werkt bij een kleermaker. ’s Avonds werkt ze voor zichzelf. Ze is wel niet zomaar gewoon een naaister want ze heeft het talent van een modeontwerpster.
Als ze later een modeshow organiseert, wordt dat een ramp. Tenminste in de ogen van het gewone publiek. In de ogen van twee grote couturiers is dat anders en ze krijgt van twee modehuizen het aanbod tot samenwerking.
Ze heeft een zeer langdurige verhouding met Edmont, die “slechts” arbeider is. Wat een huwelijk tegenhoudt want de toestemming van vader is vereist. We leven in de jaren 1940. “Met je arbeidsloon zal je mijn dochter niet kunnen onderhouden.”
Ze heeft een zeer langdurige verhouding met Edmont, die “slechts” arbeider is. Wat een huwelijk tegenhoudt want de toestemming van vader is vereist. We leven in de jaren 1940. “Met je arbeidsloon zal je mijn dochter niet kunnen onderhouden.”
Een fysiek afwezige speelt toch een grote rol in het verhaal: “Tante Henriette”. Ze was ooit de eerste vrouw die de Mont Blanc beklom. Dat is een legende geworden en bergbeklimming leeft sterk in de familie. Zo sterk zelfs dat Olympe zich als doel gesteld heeft tante Henriettes beklimming over te doen. En vermits ze even onafhankelijk en wilskrachtig is als die tante…
Edmont moet naar het leger en “toevallig” is dat bij de Alpinisten. Daar leert ook hij bergklimmen. Hij maakt wel de fout door bij een van die beklimmingen een Edelweissje te plukken en dat als teken van liefde in een brief naar Olympe bij te voegen. Dat levende bloempje daar wegrukken uit haar natuurlijke omgeving vindt ze oerdom.
Ze trouwen dan maar zonder de toestemming van vader. Zonder dat dat op enige wijze de goede verhouding binnen de familie lijkt te beïnvloeden. Als Olympe in verwachting is, ligt het kind naar achteren en geeft de dokter haar de raad alle dagen van een stoel te springen.
Twee van hun klimvrienden, Jean en François, vertrekken in de winter om met Kerst op de Mont Blanc aan te komen. Ze hebben het uiterst moeilijk. Ze kunnen niet meer verder door het slechte weer en blijven steken in een uitgegraven schuilplek. Er wordt een reddingsoperatie op gang gezet. De Sikorsky reddingshelikopter stort neer. De reddingsoperatie met in de reddingsploeg, Edmont en Olympe, natuurlijk, mislukt: ze moeten Jean achterlaten in de helikopter. Ze blijven klimmen, ook al is Olympe zwanger. Door een val breekt ze haar bekken. De voorgezette zwangerschap is gevaarlijk voor de moeder, maar ze wil de droom van een kind te hebben, niet opgeven.
“Edelweiss” is het soort stripverhaal dat aan je groeit terwijl je leest. De personages worden levend, je begint van ze te houden.
Het verhaal is gedeeltelijk op echte feiten gebaseerd, met historische personages. Zo is er een sequentie waarin Olympe op een boekenbeurs, wachtend tijdens een handtekensessie, zo verdiept geraakt het boek van Simone de Beauvoir, dat ze de tijd vergeet tot ze aangesproken wordt door De Beauvoir herself, die toch wel graag wil weten hoe ze haar boek vond. Het Parijs van de zestiger jaren, de beginnende vrouwenemancipatie, terwijl Lucv Mazel en team veel aandacht besteedden aan achtergrond en decor. Ik blader even. Deurklinken, lampenkap, de fameuze Singer naaimachine, zetels, koffietafel, asbak, tram, automerken, straten, reclame, charmante snoetjes, rokjes en slobberkousjes, ongesofistikeerd charmante lijfjes, alhoewel het duidelijk is dat Lucy Mazel handig vermijdt onnodige achtergrond te tekenen.
De voortgang van het verhaal is traag, nadrukkelijk, neemt de tijd. De personages worden ouder, vermits het verhaal zich afspeelt over een gans leven en die veroudering is ook knap en duidelijk, behalve dan Olympe die toch wel erg jong blijft.
Lucy Mazel tekent op een bijzondere eigen manier. Haar tekeningen zijn eerder fijn, met zuivere lijnen, nergens nadrukkelijk, charmeren, zijn net, precies. Eigenlijk de manier van tekenen van heel veel stripverhalen. Maar ze zijn zo raak. De gebaren zijn juist, de lichaamstaal: Edmont die daar verloren zit op een bank in een verlaten straat; Olympe die nog eens omkijkt. De blik uit dat ene open oog van Jean die wel beseft dat dit een afscheid is. Tot en met kleine tekeningetjes: een klein frame, twee schoentjes aan jonge voetjes die de zware trede van de trein opstappen.
En dan zijn er de indrukwekkende grote, een volledige pagina beslaande tekeningen, waarvan er tot groot genot van de lezer heel wat zijn:
- De omslagtekening met het frêle figuurtje van Olympe die op een draagstoel staat, armen wijd gespreid, uitwaaiend blauw kleedje, gouden prikje van een haarlint, in het pastelkleurig, wijds, winters majestueus berglandschap.
- Het dramatisch geschilderd wrak van de helikopter bedolven in de sneeuw waarin gedoemd, hopeloos onbereikbaar de lichamen van de vrienden.
- Het uitgestrekte lichaam van Olympe, na een val, hulpeloos, wachtend op haar man die om hulp is. Ze voelt haar benen niet meer. Starend. Zal ze dus nooit de top van de Mont Blanc meer bereiken?
Drie inleidende tekeningen voor de drie boeken en andere, tot en met een laatste epiloog. De oude Edmont met een ontroerende afscheidsbrief aan zijn overleden liefde.
- De omslagtekening met het frêle figuurtje van Olympe die op een draagstoel staat, armen wijd gespreid, uitwaaiend blauw kleedje, gouden prikje van een haarlint, in het pastelkleurig, wijds, winters majestueus berglandschap.
- Het dramatisch geschilderd wrak van de helikopter bedolven in de sneeuw waarin gedoemd, hopeloos onbereikbaar de lichamen van de vrienden.
- Het uitgestrekte lichaam van Olympe, na een val, hulpeloos, wachtend op haar man die om hulp is. Ze voelt haar benen niet meer. Starend. Zal ze dus nooit de top van de Mont Blanc meer bereiken?
Drie inleidende tekeningen voor de drie boeken en andere, tot en met een laatste epiloog. De oude Edmont met een ontroerende afscheidsbrief aan zijn overleden liefde.
Een ontroerend verhaal, soms stevig en eerder nuchter alledaags, soms melancholisch, vertederend, op het randje van het pathos en het zoeterige af. Een pluspuntje voor scenarist en ploeg die er in geslaagd zijn misschien even slikken of een traantje toe te laten, maar toch bij de moreel schone werkelijkheid te blijven.
Een bijzondere graphic novel, bij de beste van dit jaar.
Victor De Raeymaeker
Meer van Victor De Raeymaeker
Een bijzondere graphic novel, bij de beste van dit jaar.
Victor De Raeymaeker
