30 juni 2023
Dagen zonder woorden
Dit is een boekje om een tijdje mee op stap te gaan, nu en dan open te slaan en bepeinzen, filosoferen, bewenen, fantaseren, dromen, een kleine pijn voelen, een stukje tijd van je dag laten kleuren, nu en dan even rechtop gaan zitten.
Het bevat korte tekstjes, variërend van 8 tot 30 bladzijden, die je misschien “verhalen” zou kunnen noemen. Als scharnieren nog kortere, directe, gevatte tekstjes om even je gemoed en hersens te prikkelen.
Uit deze laatste:
- Er was een man die de cowboyhoed liet slingeren op de achterbank opdat anderen er een grap zouden over maken en hij zou kunnen zeggen dat hij een zoon had, ooit.
- Wat betekenen de blauwe dagen in je agenda? Het zijn de dagen dat ik onderduik.
- Ik zie een vrouw met hoge rode schoenen
- Die de trappen van het kerkportaal schuurt.
- Ik vraag me af wat ze eenmaal daarbinnen
- Met de heiligenbeelden doet.
- Er was een man die de cowboyhoed liet slingeren op de achterbank opdat anderen er een grap zouden over maken en hij zou kunnen zeggen dat hij een zoon had, ooit.
- Wat betekenen de blauwe dagen in je agenda? Het zijn de dagen dat ik onderduik.
- Ik zie een vrouw met hoge rode schoenen
- Die de trappen van het kerkportaal schuurt.
- Ik vraag me af wat ze eenmaal daarbinnen
- Met de heiligenbeelden doet.
De zeven “verhalen” kunnen over alles en nog wat vertellen. Zo vertrekt schrijfster in “Gematigd en zangerig” van een tekst van “Moderato Cantabile” van Marguerite Duras, maar dan wel de tekst zoals ze zich die herinnert, “met het café op de dijk, waar de altijddurende warmte met een zachte zeebries binnenwaaide. De warmte die er roerloos bleef hangen zoals ook buiten onder het zonnescherm” en de intrigerende spanning die zich ontwikkelt tussen de ober en een bezoekster die iedere dag komt opdagen met of zonder kind.
Net zoals dit eerste verhaal hebben ook de volgende deze anderwereldse kwaliteit, die verbeelde ruimte, die andere tijdspanne. Ze gaan over herkenbare dingen, spelen zich af in een spiegelwereld, echt dus maar toch anders, want bekeken, gevoeld, verbeeld door de schrijversfilter van Hilde De Smedt die toch altijd het treffende vindt, het vreemde, het even pijnlijke, het bizarre, die vervreemding, die aanloop tot verdriet maar ook het mooie, het betoverende, het zangerige, het frêle, die nuance, dat detail, het zachte licht, de abstractie, het fijne poëtische ook als het gaat over een beminde overledene. Zeven verhalen waarin vooral veel gezwegen wordt, geluisterd, gepeinsd, gedroomd. Alles beleefd vanuit een innerlijke wereld.
Enkele penseelsteekjes:
Hij ontstak het zachte licht van de oude kroonluchter. Ze had niet eens gemerkt dat het langzaam avond werd. Maar zonder opkijken, wist ze hoe de lucht er nog even uit zou zien, helder met roze wolkenslierten.
Wanneer hij haar aanraakte, groeide haar hele lijf naar zijn vingertoppen toe en werd ze als vanzelf uit die handen geboren.
Ze voelde hoe hij opstond, even later de koude tocht toen hij de deur opende en weer sloot. Ze bleef liggen op het tapijt, sliep in.
Hij ontstak het zachte licht van de oude kroonluchter. Ze had niet eens gemerkt dat het langzaam avond werd. Maar zonder opkijken, wist ze hoe de lucht er nog even uit zou zien, helder met roze wolkenslierten.
Wanneer hij haar aanraakte, groeide haar hele lijf naar zijn vingertoppen toe en werd ze als vanzelf uit die handen geboren.
Ze voelde hoe hij opstond, even later de koude tocht toen hij de deur opende en weer sloot. Ze bleef liggen op het tapijt, sliep in.
Misschien was het maar één keer gebeurd, maar in haar herinnering was het als een ritueel: de twee zusjes in hun nachthemden, hun lijfjes nog zwaar van de slaap, aan de hand van hun vader meegetroond naar het kleine balkon aan de tuinzijde, de kille stenen onder hun voeten.
Geniet.
Victor De Raeymaeker
Meer van Victor De Raeymaeker
Geniet.
Victor De Raeymaeker
