Wat we krijgen is niet altijd wat we willen. Dat geldt ook voor het einde van een leven. Zo zou ik na een leuk en betekenisvol gesprek graag in slaap willen vallen en nooit meer wakker worden. Zonder te veel gezever, gezeur, geleuter of bla bla, maar met een brede lach op mijn gezicht. Ik weet echter niet of ik zo ooit zal sterven. Nochtans denk ik steeds vaker dat enkel eeuwige rust me gelukkig zou kunnen maken. Deze bijzonder vreemde, drukke en chaotische wereld is immers geen goede of leuke plaats voor me. Echt niet. Bovendien heb ik daarbij dikwijls ook gewoon lichamelijk pijn. En daar is spijtig genoeg niet veel aan te doen, want medicatie maakt iets anders gewoon erger. Het feit dat ik mezelf ronduit haat en een extreem laag zelfbeeld heb, is daar dan weer het gevolg van.