9 februari 2021
Satanistische atheïst
Het begint allemaal deze morgen. Het is dan nog net geen 8.00 uur en ik had eigenlijk relatief goed geslapen. Dat wil in mijn geval zeggen dat het aan één stuk gebeurde. Dus zonder in het midden van de nacht te moeten opstaan om een plasje te doen of gewoon – zonder enige reden – ineens wakker te schieten en vervolgens urenlang naar het plafond te staren alvorens slechtgezind uit bed te rollen. Vloekend natuurlijk, omdat ik dan merk dat het niet meer donker is en ik dus te weinig heb geslapen.
Nee, deze keer vloek ik pas wanneer ik nog vóór het ontbijt de vaatwasmachine leegmaak. Die had ik de avond voordien volgeladen en op- of aangezet. Maar misschien moet ik toch eerst iets zeggen over dat vloeken, want dat verdient toch enige uitleg: ik heb MS, multiple sclerose. Dat is een degeneratieve ziekte. Mijn (rot)lijf wordt dus niet/nooit beter. Integendeel zelfs, het wordt alleen maar slechter en erger. Hoewel deze blog daar níét over gaat, is het belangrijk, onthou dat alstublieft.
Toch probeer ik thuis zo veel mogelijk zaken zelf te doen. Dat heeft enerzijds te maken met een soort van trots, maar anderzijds ook omdat ik nog – en ik heb al járen MS – niet wil toegeven aan de gebreken van mijn (rot)lijf. Nochtans zou ik beter moeten weten. Dagelijks zie en voel ik immers dat dingen die vroeger evident waren, nu steeds moeilijker gaan of zelfs onmogelijk zijn geworden.
Hierdoor vloek ik dus wel eens. Regelmatig zelfs. Nee, eigenlijk vloek ik dikwijls, zeer vaak! En niet binnensmonds of zo, maar luid! Roepend en tierend! Omdat ik alleen woon, denk en hoop ik dat niemand het kan horen en dan mag dat, vind ik. Meer nog, zowel lotgenoten als mensen met andere beperkingen, ziektes of aandoeningen vertellen me dat ze hetzelfde doen. Mijn onbeleefd gedrag en lelijke uitlatingen zijn dus niet uitzonderlijk.
Als tiener leerde ik bovendien dat er in mijn leven geen plaats was voor een bovennatuurlijk fenomeen met goede bedoelingen. Een wezen met slechte intenties dus ook niet. En toch ... euhm ... verwijs ik onbewust en kwaad naar zo'n fictief opperwezen wanneer ik vloek zoals ik vanmorgen luidkeels deed. Ik verdoem dus af en toe wel eens een onbestaande god of ander denkbeeldig schepsel.
Wanneer ik enkele koffiemokken en borden uit de vaatwasmachine haal, merk ik dat ze nog wat nat zijn. Niet echt een leuke vaststelling, maar het doet me niet vloeken of zo. Integendeel zelfs, ik zing – en misschien doe ik dat ook veel te luid, maar niemand hoort me, hé! – mee met een leuk liedje dat ik op de achtergrond hoor en herken op mijn digitale radio die ik daarnet eerst had op- of aangezet. Ik droog de natte borden en mokken met een keukenhanddoek en zet ze dan op hun plaats in de keukenkast. En dan is het de beurt aan al het bestek dat ik in de lade wil steken, maar ... ik zie dat ze nog vuil zijn! Echt, er zijn zelfs messen met aangekoekte, bruine korstjes van wat niets anders kan zijn dan de pindakaas die ik 's morgens op peperkoek smeer. Bah!
Juist, dat doet me dan weer wél vloeken. En luid, hé! Ik vervloek alle goden waarin ik niet geloof. Ja, zelfs de joodse god gaat eraan en die zou dan nog om een of andere reden niet genoemd mogen worden! Niet alleen de islamitische Allah en christelijke god en hun profeten trouwens, maar ook hun meest bekende (gevallen) engel. Satan dus.
Dat doet me denken aan het satanisme dat – als ik het goed begrijp tenminste – enerzijds gebaseerd is op (anti)religie. Zo verwijzen sommige satanisten bijvoorbeeld naar een antichrist en die gedachte vind ik even verwerpelijk als die van alle religies (komaan, er bestaat zoiets als een Church of Satan, écht waar!). Anderzijds zouden er dan weer satanisten zijn die gewoon verwijzen naar een duivel om christelijke ouders en anderen te shockeren. Dus eigenlijk een soort pose of zo. Denk maar aan bepaalde vormen van metal, een luide vorm van gitaarmuziek.
Om af te sluiten misschien nog dit: ik vloek in meerdere talen! Het is dan niet te horen wat eigenlijk mijn moedertaal is! Geen 666 (het getal van de duivel) in mijn geval, maar eerder 000, want je hoort niks, behalve frustratie. 000 dus! Een cijfer dat meer bij me past, denk ik. En u?
Meer van Adil Fraihi