16 maart 2023
Flikstories
Het echte leven van een Brussels politiecommissaris en woordvoerder
Christian De Coninck was veertig jaar bij de Politie Brussel Hoofdstad. Als auteur debuteerde hij in 2007 met De Praagse connectie. Inmiddels publiceerde hij 22 misdaadromans.
Weg van de fictie beschreef hij vier jaar geleden in Die dag heeft Brussel geweend (en ik ook) hoe hij de aanslagen in en rond Brussel van 22 maart 2016 heeft beleefd. Op 1 februari 2022 ging hij met pensioen. Tijd om mijn memoires te delen, moet hij gedacht hebben, en met Flikstories ligt sinds kort zijn veertigjarige professionele carrière in de winkelrekken.
In dit lijvig boek heeft Christian De Coninck 61 waargebeurde verhalen gebundeld. Gebeurtenissen die hij persoonlijk heeft meegemaakt en die voor hem de meest interessant zijn. Hij neemt ons mee in de wereld van de politie, een wereld van geweld, van bloed, van misdrijven, van angst maar ook van solidariteit, van collegialiteit en van heel veel humor. Het boek biedt een unieke kijk in het echte politieleven van een Brusselse flik en het zal de lezer zowel ontroeren als verrassen. Het begint met een dienstbeurt als wachtofficier op 17 juni 1988 waar hij ondanks de drukte kans ziet om als grap zijn collega-wachtofficier een moord in de schoenen te schuiven. Het lachen zal hem vlug vergaan als een dubbele moord in een krantenwinkel wordt gemeld.
Al snel maken we kennis met een geoliede machine, waarin de talrijke verantwoordelijkheden van de wachtofficier een cruciale rol spelen. Uiteraard ontbreken de spraakmakende zaken uit zijn periode niet: de terreurdaden van de Cellules Communistes Combattantes (CCC) in 1984 en 1985, de spectaculaire ontsnapping van de gangsters Bajrami, Lacroix en Kaplan uit de gevangenis van Sint-Gillis (1993), de zaak rond de Hongaarse dominee A.P., het Europees voetbalkampioenschap in 2000 en als absoluut dieptepunt de dramatische bomaanslagen in de luchthaven van Zaventem en in het metrostation van Maalbeek op 22 maart 2016, een dag als geen andere waarbij de gruwelijke beelden bij Christian iets deden knappen.
Ook kleinere zaken komen aan bod zoals bedelaars, winkel- en gauwdieven alsmede onfrisse toestanden in een Chinese supermarkt. Bij de hoofdstukken over “Lijken” en “Intrafamiliaal geweld” zullen sommige lezers wel even moeten slikken. Gelukkig is het in Flikstories niet allemaal kommer en kwel: humor is De Conincks sterkste wapen, als commissaris, maar ook als auteur. Zo zijn er vier komische verhalen over “domme dieven” en leren we uit het deel onder de titel “Ik heb niet gedronken. Ik heb geen drugs gebruikt” dat we best niet te veel likeurpralines en maanzaad eten. De lachspieren worden eveneens gestimuleerd met voorvallen waarbij Christian geconfronteerd wordt met een aap in het toilet, een klopgeest in een appartement of nog met een dametje dat weigert om de poep van haar schoothondje op te ruimen.
Boeiende herinneringen aan zijn ontmoetingen met vele sterren van diverse pluimage worden in het kapittel over “Beroemd volk” opgehaald. Markant is dat nagenoeg ieder hoofdstuk wordt beëindigd met een frappante nabeschouwing en zelfs met nuttige tips en raadgevingen.
In zijn nawoord geeft Christian De Coninck een hoopvolle visie over hoe de politie de toekomstige uitdagingen in een snel veranderende maatschappij kan aanpakken, verdedigt hij het gebruik van een stroomstootwapen in plaats van een vuurwapen en houdt hij tenslotte een vurig pleidooi voor het ambt van politieman of -vrouw.
In zijn nawoord geeft Christian De Coninck een hoopvolle visie over hoe de politie de toekomstige uitdagingen in een snel veranderende maatschappij kan aanpakken, verdedigt hij het gebruik van een stroomstootwapen in plaats van een vuurwapen en houdt hij tenslotte een vurig pleidooi voor het ambt van politieman of -vrouw.
Dit boek toont aan dat Christian De Coninck niet alleen over een vlotte en leesbare schrijfstijl beschikt. Bovenal is hij begiftigd met een scherpe analytische geest en uit zijn politionele onderzoeken blijkt dat hij altijd een pragmatische aanpak hanteert. “Voor alles wat er gebeurt, bestaat een logische verklaring”, zo stelt hij terecht op pagina 223. Deze doelgerichte denkwijze heeft hem bijna steeds een bruikbaar resultaat opgeleverd en ligt aan de basis van zijn succesrijke loopbaan. Nochtans kleeft er ook een schaduwzijde aan zijn beroepservaringen. In 2017 werd hij met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) gediagnosticeerd, hetgeen aanleiding zou geven tot zijn vroegtijdige pensionering. Maar hij zal zich nu verder geheel wijden aan het schrijven van zijn fel geprezen politieromans. Een probaat middel om zijn psychische problemen te verwerken. We mogen dus nog heel wat fraai werk van hem verwachten…
Marc De Bock
Marc De Bock
Op 20 maart 2008 werd het tweede boek van Christian De Coninck voorgesteld op het Stadhuis van Brussel. Het kreeg als titel “Het Octopuscomplex” mee. ARA, de vereniging die het Brussels dialect promoveert, heeft Christian De Coninck op 16 april 2008, samen met zijn Korpschef Roland Vanreusel, uitgeroepen tot Brusseleir van 't Joêr. Dit onder andere omwille van het feit dat Brussel in de boeken van Christian De Coninck een prominente rol speelt en dat hij het Brussels dialect al eens gebruikt in zijn schrijfsels.
Christian De Coninck geeft ook lezingen over de politie. Hij spreekt over zijn ervaringen als politieman maar overgiet ze met een goede dosis humor.
Meer van Marc De Bock
Christian De Coninck geeft ook lezingen over de politie. Hij spreekt over zijn ervaringen als politieman maar overgiet ze met een goede dosis humor.
