30 juni 2023
De dood van een soldaat verteld door zijn zus
Olesya Khromeychuk werd geboren in Lviv, een stad in het westen van Oekraïne. Op haar zestiende verhuisde zij naar Groot-Brittannië. Als historica, verbonden aan de universiteit van Cambridge, is zij gespecialiseerd in de geschiedenis van Oost-Europa, met het accent op Oekraïne.
Haar oudste broer Volodymyr Pavliv, roepnaam Volodya, meldde zich in 2015 als vrijwilliger in het Oekraïense leger. Hij had er bijna twee jaar gediend toen hij in de buurt van Popasna, regio Loehansk, in 2017 sneuvelde, 42 jaar oud.
De auteur verslaat op indringende wijze de impact van het overlijden van haar broer op haarzelf en haar familie. Zonder dat zij een veelvuldig en regelmatig contact onderhield met haar broer, hadden zij toch een hechte band. Hij leidde een turbulent leven en was niet goed in contact opnemen en onderhouden. Een rusteloze kunstenaar die elf jaar in Nederland woonde, er gehuwd was en allerlei baantjes had. Toch keerde hij terug naar Lviv waar hij zelfs enige tijd dakloos op straat leefde.
Een jaar na het uitbreken van de vijandelijkheden na annexatie van de Krim en de bezetting van de regio’s Donbas en Loehansk in 2014, nam hij dienst in het Oekraïense leger met de rang van sergeant. Hij moet een verdienstelijke strijder geweest zijn. Hij sneuvelde als commandant van een verkenningspeloton.
West-Europeanen denken dat de oorlog in Oekraïne op 24 februari 2022 begon met de massale inval van Rusland. Dit is een misvatting die de auteur onmiddellijk uit de wereld helpt. De vijandelijkheden namen een aanvang in 2014 en sedertdien sneuvelden er dagelijks soldaten aan beide zijden van het front. Het gebrek aan een krachtige reactie van de westerse wereld op de agressie van Rusland in 2014 verschafte Poetin een vrijgeleide om in 2022 over te gaan tot een regelrechte oorlog.
Het aantal slachtoffers is sedertdien exponentieel gestegen. Het leed van de auteur en haar familie vormt een afspiegeling van wat duizenden families in Oekraïne, maar ook in Rusland, overkomen is en nog dagelijks overkomt ten gevolge van de wandaden van het misdadige Russische regime.
De auteur spaart ook het Oekraïense regime niet. Zij is bijzonder kritisch over de necrologieën die opgesteld worden volgens een vast stramien, over de begrafenisceremonie gedirigeerd door de overheid en over de bureaucratische afhandeling van het overlijden door botte ambtenaren.
De westerse wereld heeft lang gedacht dat een nieuwe oorlog ver weg was. De auteur confronteert ons met de harde realiteit. Wat zich vandaag in Oekraïne afspeelt staat ons mogelijk morgen ook te wachten. Het relaas van het overlijden van haar broer heeft haar toegelaten dit overlijden te verwerken en er een plaats in haar leven aan te geven. Schrijven als therapeutisch hulpmiddel.
Wie het nu nog opneemt voor Poetin en zijn trawanten moet dit boek lezen in de hoop dat er toch nog een remedie zou bestaan tegen deze fanatici.
Ignace Claessens
Meer van Ignace Claessens
Ignace Claessens
